1

Topic: Marcel Castris

Marcel 'le gros Marcel' Castris was een beruchte drugsdealer, pooier en eerste luitenant van Bruno Farcy. Hij controleerde de buurt rond de Brusselse beurs.

Leopold Van Esbroeck over Castris: "Le gros Marcel? Een fenomeen. Een plezante gast, altijd goedgemutst. Een hoge aanstekelijke lach. Een leutemaker maar als het erop aankwam heel sluw. Hij kon geweldig pokeren. Het was heel moeilijk hem te verslaan. Hij kon zo'n face opzetten waardoor de tegenstander steevast op het verkeerde been werd gezet. Of hij speelde vals want dat kon hij als de beste." (...)

"Castris van zijn kant deed veel zaken met de Libanezen van Hage Maroun, drugs en wapens. En met Juan Mendez. Hij leverde aan de Baskische ETA en aan de Corsicaanse separatisten van het FLNC. Castris werd beschermd door de Drugs Enforcement Administration (DEA), zeg maar de Amerikanen! Het was een wereld apart. Daar konden ik, Salesse, Leon De Staerke en zelfs Godfroid niet aan tippen."

Bron: De Bende van Nijvel | Guy Bouten

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

2

Re: Marcel Castris

Guy Bouten heeft Marcel Castris ontmoet. Hieronder het verslag uit De Bende van Nijvel:

Castris werkt nu overdag maar is verplicht de nacht door te brengen in een cel in Sint-Gillis. Uiterlijk gelijkt hij veel meer op een pastoor dan op een gangster. De kruin op zijn grote eivormige schedel heeft iets weg van een tonsuur en de zalvende toonhoogte en zijn weidse gebaren met de kromme duim telkens in de hoogte bevestigen mijn beeld van de priester tijdens de consecratie.

"Ik ben klein begonnen, valse cheques innen, af en toe inbreken, maar geen grote zaken totdat Bruno Farcy in mijn leven opdook. Ik werd bar-man in de Candy's. Daar deed ik mijn oren en ogen open en leerde de stiel. Ik geraakte bevriend met Stan Hormans, Denis Marin, Michel Gigot, Francis Lus, Vicky Van Obbergh, en Dominique Lhoir werd mijn lief."

"Eigenlijk gebruikte ik deze vinnige vrouw voor alles en nog wat. Neuken uiteraard maar ook als drugsdealer en spionne. Zij was uiterst charmant en deelde het bed met iedereen die nuttig kon zijn, zoals commandant François van het NDB, adjudant Goffinon en een inspecteur bij de GP. Zij kon uitvissen wat men bij de politiediensten over mijn baas wist en kwam telkens met een schat aan informatie terug. Dan zie je hoe dom mannen kunnen zijn, vooral als ze verliefd zijn op de verkeerde vrouw!"

Zo bleven jullie op de hoogte van de drugsrazzia's en huiszoekingen.

"Precies. Wie niet sterk is moet slim zijn. We kwamen aan de weet wie de informanten waren en wat ze met ons van plan waren. Maar Bruno Farcy was nog veel knapper dan ik en heel gevaarlijk. Als iemand hem iets in de weg legde, dan kon die er gegarandeerd een kruis over maken. Wat wil je over hem weten?"

Alles. Of tenminste zoveel mogelijk.

"Je begrijpt, hij was mijn baas en hij leeft nog."

Ben je gehouden aan de zwijgplicht zoals de maffia?

"Neen. We zijn geen Italianen. Maar toch moet ik voorzichtig zijn. Na het opdoeken van de French Connection waren wij, The Belgian Connection, aan zet."

Luister, Marcel, je kan me toch niet met lege handen naar huis laten gaan. Wat was Bruno voor een man? Een leider? Een capo di capi? Een Don Corleone? Hoe zou jij hem beschrijven?

"Ik was zijn rechterhand en organiseerde de drugshandel in Brussel. Bruno voerde la came, de cocaïne en heroïne, in en exporteerde een groot deel naar Nederland en Frankrijk. Belangrijke contacten in Amsterdam waren de Surinamer Henk Rommy, bijgenaamd 'de Zwarte Cobra' en een Chinees die luisterde naar de naam Sam. Oh ja, er was ook nog Piet Clement. Ik heb nog zaken met hem gedaan. Eens had ik een monster cocaïne bij me en hij heeft toen de coke gebrand en concludeerde dat het rotzooi was, alleen topkwaliteit interesseerde hem. Piet Clement vertelde me dat hij tonnen hasj via de haven van Antwerpen invoerde in ingewanden bestemd voor het slachthuis van Vilvoorde."

"Clement leefde op grote voet. Zo nam hij een briefje van honderd gulden (45 euro), legde daar brown sugar op, draaide een sigaret en rookte ze op. Vijftig gram elke dag! De heroïne betrok hij van twee landgenoten, Blom en de Graaf, maar hij beschouwde ze als knoeiers. Bruno heeft later enkele grote transacties met hem op touw gezet. Ik verdeelde hier het spul en opereerde zelf rond de Beurs en de Van Praetstraat met The White Horse als mijn favoriete stek. Bruno is ooit in Den Haag aangehouden en kon pas twintig maanden later vluchten. Hij trok naar het zuiden van Frankrijk en verbleef jarenlang in Le Grau du Roi bij Perpignan waar hij op zee ging vissen. Officieel dan toch. Intussen deed hij hier zijn zaakjes gewoon verder."

Waar verblijft hij nu?

"In Frans-Guyana, dichter bij de bron. Coke uit Colombia en Peru."

Castris lacht, maar het is eerder een zure lach. Afgunst?

"Door mijn goede contacten met commandant François en de DEA kon ik lang uit de cel blijven en mijn ding doen."

Die contacten zijn ooit anders geweest. In mei 1979, vlak voordat het schandaal rond het Nationaal Drugsbureau (NDB) losbarstte, weigerde je nog door de rijkswacht en commandant François te worden ondervraagd.

"Ik werkte toen nog als informant voor de GP, voor commissaris Christian De Vroom die later de grote baas is geworden. Jozef Vienne, een drugskoerier van Farcy, was toen in Karachi aangehouden en ik vreesde dat men Bruno problemen wou bezorgen. Later heeft de DEA mij aangeworven. Ik had een plek naast god, als je begrijpt wat ik bedoel."

Je kon Bruno Farcy afschermen.

"Inderdaad. Ook met de drugssectie van de BOB was het goed zaken doen. Met Bouhouche en Beijer bijvoorbeeld. In het leven is het geven en nemen. Ik gaf hen van tijd tot tijd een kleine dealer die mij voor de voeten liep. Pas op, die mannen waren ook niet van gisteren. Ik was voor hen de deur naar Bruno Farcy en die opende voor hen perspectieven naar de Chinese triades en ook de cosa nostra die in het begin van de jaren tachtig heel actief was in de aanmaak van heroïne."

Hoeveel heb jij in je hele carrière verdiend?

"Ik leefde heel kwistig en kon tot 100.000 frank (2500 euro) per dag uitgeven. Niet moeilijk. Vrouwen, casino's, coke, een dure auto, veel reizen en vooral goed eten. Restaurants als de Comme Chez Soi en de Villa Lorraine zijn door types als ik rijk geworden. Mijn rijkdom viel niet op want een villa met zwembad bezat ik niet."

Je verhandelde niet alleen drugs maar deed ook braquages?

"Vanzelfsprekend. Vooral wapens. Bij Binet heb ik tot tweemaal toe ingebroken en let op, in opdracht van een rijkswachter. Ik ga zijn naam niet noemen want hij leeft nog. De vrouw van Binet werkte toen bij het BIC. Ik heb enkele grote trafieken gedaan met het IRA en het Corsicaanse FLNC. FAL-geweren en 9mm-pistolen. Ze zaten nog in de olie en in jutezakken. Allemaal gestolen. Regelrecht van het Belgische leger. De schatkamer van Ali Baba. De verkoop ging door in een flathotel dichtbij het Stefaniaplein. Ik heb er goed aan verdiend. Telkens een getal met zes nullen. In die tijd kon je er in Brussel een mooi appartement mee kopen."

Je was ook actief in de prostitutie.

"Zoals iedereen zeker. We maakten de hoertjes verslaafd aan heroïne. Simple comme bonjour. Afzet op termijn verzekerd. In de Prince Leopold in de Marktstraat kon je een shot krijgen voor 5000 frank (125 euro). Een wip kostte toen tussen de 1000 en 1500 frank (tussen 25 en 37 euro). Gecontroleerd werd er nauwelijks. Daar zorgde adjudant Brams wel voor. Hij trok op met Nicole Andrien, een forse blondine met een grote boezem, d-cup en zeker tachtig kilo."

"Ze had een bar in de Plantenstraat, sm en van die toestanden. Ik ben eens langs geweest in haar kelder. Een beurt bij haar kostte 10.000 frank (250 euro). Ze werkte zelfstandig en wilde van geen pooier weten. Het was een bazige vrouw die haar rijke cliënteel, meestal zakenlui, moest vernederen, de rollen omkeren en eens de baas mocht spelen. Nicole was slim en investeerde haar geld in bars in de Aarschotstraat en plukt daar nu nog de vruchten van."

Eigenlijk was je ook een verwoede gokker en kaartspeler.

"Ja, eentje die altijd won."

Hoe kan dat nu?

"Je moet een pokerface kunnen opzetten en natuurlijk iets van kaarten kennen."

Gilbert Zemour was nog beter maar die las de kaarten dankzij een speciale bril.

"Ja. Hij heeft de truc ook met de dood moeten bekopen. Hij won altijd. Het milieu heeft de broers Zemour in Parijs vermoord tijdens de zogenaamde casino-oorlog. Mijn tactiek bestond er altijd in een advocaat te vinden die de voorzitter kende van de kamer die zou vonnissen. Dit heeft me heel wat straf bespaard."

En wie was jouw advocaat?

"Ik heb er veel versleten. Lancaster, Dumont, Risopoulos, François en de jongste jaren Hein Diependaele, hij is intussen ook al dood."

Moet je eens wat weten? Door François sta ik bij de federale politie geseind als pooier. In mijn strafdossier staat 'aanzetten tot prostitutie'. Castris schiet in een bulderlach en zijn maat verslikt zich in zijn Stella. Al de ogen in het café zijn op ons gericht.

"Jij bent dus een pooier. We zijn dus collega’s. En hoe heette ze?"

Nina.

"Een mooie naam. Het probleem van mensen als Stefan en ik is 'lareinsertion'. Met een strafregister als het mijne kan je in België geen werk vinden. Kijk wat er nu weer met Van Esbroeck gebeurd is. Hij weet ook niet meer van welk hout pijlen maken en is vorige week op de Zavel betrapt toen hij twee Afrikaanse beeldjes stal bij een antiquair. Triestig, vind je niet?"

Als ik met de dienster afreken, wil hij niet dat ik betaal en haalt uit zijn jeans een verfrommeld briefje van 50 euro te voorschijn.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

3

Re: Marcel Castris

In 1986 werd Castris tot twaalf jaar gevangenis veroordeeld. Leopold Van Esbroeck heeft Castris begin jaren zeventig leren kennen, toen Van Esbroeck met cheques zat te knoeien in de buurt van het Zuidstation. De inbreker Claude Nitelet, één van de makkers van Van Esbroeck in die periode, heeft Castris en Van Esbroeck aan elkaar voorgesteld.

De groep rond Castris bestond uit de overvaller Constant 'Le Stan' Hormans, de drugstrafikanten Denis Marin en Michel Gigot en de inbreker Francis Lus. Daarnaast had je nog de uitbater van café Big Ben, die toen een hele reputatie had als heler en een kleine mulat die Baba werd genoemd.

Leopold Van Esbroeck: "Dikke Marcel was zeer aangenaam gezelschap. Hij was een beetje de Odilon Mortier van het Brusselse milieu: dik en lawaaierig, 1m75 hoog en 130 kilo vet. Zijn humor kon heel bijtend zijn. Hij zocht je zwakke plek en daar boorde hij zich dan in vast. Maar hij was geen klootzak, hij kon het echt wel verdragen dat iemand anders hem ook aanpakte."

In Nederland had Dikke Marcel een heel belangrijke zakenpartner: Henk Rommy, alias 'De Zwarte Cobra'. Rommy was een Surinamer en een notoir drugstrafikant. Castris is in de drugshandel terechtgekomen via de Fransman Albert Farcy, notoir drugs- en wapensmokkelaar en pooier die meisjes en bars controleerde van Rijsel tot in het zuiden van Nederland. Marcel zat in zijn organisatie.

Bron: Popolino, memoires van een ex-gangster | Leopold Van Esbroeck

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Marcel Castris

Hasj ingevoerd via ingewanden bestemd voor slachthuis. Zie hoger.

Dat is interessant in verband met Aalst. De Stock Americain (Buslik) paalde aan het slachthuis destijds. Ik passeerde daar als jongen van een jaar of twaalf dagelijks op weg van en naar school. De poort stond soms open. Je kon daar binnen wandelen. En ik heb daar ooit gezien hoe men een koe doodschoot met een revolver, gewoon een schot in de kop. En dan de keel over. Doet denken aan Herdersliedstraat. Tuer deux fois. Of dat een normale manier van slachten was destijds (halfweg jaren 70)? Geen idee.

Re: Marcel Castris

Hij zou de fatale dosis heroïne aan Vincent Louvaert gegeven hebben?

Re: Marcel Castris

Après 9 ans de prison, Marcel C. est à nouveau poursuivi pour trafic de drogue

Marcel C. est un gros poisson dans les trafiquants de drogue. Déjà condamné en 1986, il était entendu, hier, à la 43e chambre correctionnelle de Bruxelles. Lieutenant de Fernando Correa, le prévenu a été arrêté à Turin en 1995 avec un kilo et demi de cocaïne. Suite à cette arrestation, toute une série de confrontations ont été menées un peu partout en Europe.

Alfonso Serino a été arrêté en 1994 à Paris pour trafic. Il indique que Marcel prospectait alors la Hollande. L'objectif était d'organiser des voyages vers la Colombie dans le but de ramener de la drogue. Anny Cockx a également reçu un appel du prévenu. Celui-ci lui demandait de lui trouver un passeur.

Patricia Dumont a tenté de faire passer quatre kilos et demi de cocaïne en Belgique. Quelques jours avant son départ pour la Colombie, elle a été approchée par le prévenu. Il lui a remis 300 $ destinés à couvrir les frais de son séjour.

A côté de ce réseau de trafic de drogue, Marcel Castris est aussi poursuivi pour avoir détenu Corluy G. pendant plus de 10 jours. Cette dernière a voyagé en compagnie d'un ours en peluche où était dissimulé une grosse somme d'argent. Et à l'arrivée, l'ours avait digéré 100.000 dollars. Le prévenu a menacé de mort Corluy G. dans l'espoir de retrouver l'argent sale.

Enfin, il est aussi poursuivi pour blanchiment d'argent. Quelque sept millions d'anciens francs belges auraient été transférés par virements successifs vers la Colombie.

Autant dire que la procureur Neve a demandé la peine la plus forte. Il a déjà été condamné pour ces faits à 10 ans de prison. Hier, il donc fait opposition. Jugement le 25 juin 2002.

Bron: La Dernière Heure | 19 juni 2002

Castris a pris 7 ans pour trafic de cocaïne depuis la Colombie

Hier, la 43e chambre correctionnelle de Bruxelles a prononcé le jugement de Marcel Castris, un gros poisson dans le trafic international de drogue.

Pour rappel, le prévenu a déjà été condamné à douze ans de prison en 1986. Et avant même d'être libéré, Castris était déjà en contact avec ses anciens collègues de travail. Lieutenant du tout aussi célèbre qu'insaisissable Fernando Correa, Marcel Castris est intercepté une seconde fois en 1995, à Turin, avec un kilo et demi sous le bras.

Mais selon les témoignages, l'accusé n'est pas qu'un petit passeur. Au contraire, Alfonso Serino a déclaré en 1994 que Castris prospectait la Hollande. Le plan mis en place visait à transfuser de la drogue en provenance de la Colombie pour toute l'Europe. D'autres témoins soulèveront également qu'il recrutait des passeurs. Enfin, il est également venu donner 300 dollars à Patricia Dumont pour couvrir les frais de son séjour à destination de la... Colombie.

Le juge a donc estimé que les faits étaient établis. Selon lui, ils sont suffisamment graves pour requérir une seule peine, la plus forte.

Marcel Castris n'ignore pas les ravages que provoque la consommation de cocaïne. Il est sans scrupule en ce qui concerne la sécurité et la santé publiques. Enfin, le passé du prévenu est très lourd. Il a déjà écopé d'une peine de 12 ans de prison.

La peine se traduit donc par un enfermement de sept ans avec arrestation immédiate. En effet, il y a des raisons de craindre que Castris tente se soustraire à sa peine. Il n'a pas de domicile en Belgique. Et on peut donc penser qu'il va rejoindre des connaissances au Pays-Bas - comme il l'a fait lors de sa précédente libération. L'accusé a donc été emmené vers la prison.

Bron: La Dernière Heure | 26 juni 2002

Drogue, armes et chèques volés: Extradition de deux "vieux" trafiquants

Le parquet de Bruxelles a annoncé l'extradition de France vers la Belgique de deux "vieux" trafiquants de drogue, condamnés en correctionnelle à vingt ans de prison le 12 mars 1986, considérés comme les "cerveaux" d'une filière internationale entre le Liban, la Belgique, la France et la Suisse, via Amsterdam. Il s'agit d'Elias Shiber, originaire d'Amman, et de Hassan Hejli, tous deux arrêtés début avril en France.

Leur filière fut découverte en janvier 1984 au départ d'une saisie de deux kilos d'héroïne dissimulés dans les portières d'une voiture occupée par deux jeunes femmes, au poste frontière de Maubeuge. Leur véhicule, loué à Bruxelles par Marcel Castris (lié à la redoutable bande de Farcy, qui sévissait dans les années 70) servait à "passer" la drogue.

Elias Shiber était le chimiste qui ramenait l'héroïne de Beyrouth à Amsterdam où il la vendait 1.000 F le gramme cash, ou 1.800 F en troc contre des armes (il racheta ainsi des pistolets volés à la police de Dilbeek) ou des chèques (volés au quartier Nord à Bruxelles). Elias vient de purger deux ans de prison en Italie.

Hassan Hejli, un ancien lieutenant de Bruno Farcy (dont un acolyte, Joseph Vienne, fut extradé du Pakistan en 1981 à l'époque de l'attentat contre le major de gendarmerie Vernaillen) avait aussi partagé en juillet 1979 la cellule de François Besse, le "bandit d'honneur" dont la cavale valut à l'époque bien des ennuis mais aussi l'acquittement à Me Michel Graindorge. On le voit, l'extradition de ces "chevaux de retour" touche à de gros mais vieux dossiers dont aujourd'hui les prolongements intéressent sans doute encore les spécialistes de la lutte contre les trafics internationaux.

Bron: Le Soir | René Haquin | 9 april 1991

Sept ans pour un vaste trafic de stups; Un trafiquant apatride condamné à Bruxelles

La Belgique: lieu de passage de cocaïne en provenance de Colombie dans le cadre d'un vaste trafic. Mardi, Marcel Castris, un des maillons de la chaîne, s'est fait condamner par la 50e chambre correctionnelle de Bruxelles. Sept ans de prison pour avoir servi de chauffeur et d'homme à tout faire à une association de trafiquants. D'autres membres du groupe avaient déjà été condamnés en France et en Belgique à des peines allant de 4 à 7 ans.

Les faits visés par cette affaire se sont déroulés dans les années 1992-94. Les autorités policières françaises et belges ont intercepté un passeur, à Paris, qui revenait avec cinq kilos de cocaïne. Deux personnes venues de Bruxelles l'attendaient en vue de transiter par la Belgique avant d'aller aux Pays-Bas.

Un certain Fernando, qui a mystérieusement disparu depuis lors en Colombie, semblait être l'organisateur de ce trafic. Un moment, il est passé en Belgique pour s'inquiéter de la disparition d'une somme de 100.000 dollars. C'est dire l'ampleur des affaires. Le prévenu, qui est un apatride, était notamment poursuivi pour une séquestration à Amsterdam. Il en a été acquitté au bénéfice du doute. Par contre, le tribunal estime que Marcel Castris a bien participé aux activités des trafiquants, mais en nuançant son rôle. Il n'est plus question d'organisateur du trafic, mais bien d'homme à tout faire.

Si la peine de sept ans de prison peut dès lors sembler élevée, c'est parce que le prévenu avait déjà été condamné à 12 ans de prison par la cour d'appel de Bruxelles en 1986 pour des faits semblables. Dès sa sortie de prison en 1993, il s'est installé chez Fernando et il a repris ses activités. Marcel Castris avait aussi été condamné en Italie, en 1996, quand il s'était fait arrêter à Turin avec un kilo de cocaïne.

Le juge a parlé d'une peine exemplaire en vue de le dissuader définitivement. Mardi, il a fait l'objet d'une arrestation immédiate. Il est reparti entre deux gendarmes. Il devra maintenant purger le solde de la précédente peine non presté puis cette nouvelle peine-ci. Ensuite, il pourrait être expulsé. Mais vers où ? L'homme est apatride et vu son palmarès, peu de pays seraient prêts à l'accueillir à bras ouverts.

Bron: Le Soir | Jean-Pierre Borloo | 26 juni 2002

Re: Marcel Castris

Tragédies d’hier et d’aujourd’hui: Les 28 tués de Brabant wallon 25e partie
 
Résumé de la 24e partie: La famille de Paul Vanden Boeynants, aujourd'hui décédé, s'est réservée le droit de déposer plainte pour diffamation contre ceux qui avaient été à l'origine de la propagation de tels propos.

Objectivement, Vanden Boeynants exerça nombre de mandats comme beaucoup de politiciens. Il ne pouvait pas tout gérer ni tout connaître de ce qui se passait partout. Il semble toutefois établi qu'il flirta avec des groupements douteux et son nom revint régulièrement dans plusieurs affaires judiciaires... Hasard, erreurs, imprudences? Force est de constater que dans le cadre des tueries, quelles que soient les pistes exploitées, on en revient régulièrement au même milieu politico-financier et aux mêmes personnes...

Une autre hypothèse: la piste française. Une théorie veut que les tueurs aient été originaires du nord de la France. Il est à noter que la première attaque de la bande eut lieu à Maubeuge, sur le sol français. La Volkswagen Santana des tueurs, utilisée pour l'attaque de l'armurerie Dekaise à Wavre, présentait des trous de fixation de plaque au diamètre standard utilisé en France.

Un témoin bruxellois déclara que l'attaque d'un Colruyt en 1983 avait été effectuée par une bande venue de France. Lille, Roubaix et Maubeuge étaient des centres de criminalité proches de la Belgique et le franchissement de la frontière était aisé.

Un gangster intéressant fut Marcel Castris, dit "le gros Marcel". Le trafiquant était lié à un autre parrain, Albert "Bruno" Farcy; les deux hommes furent cités dans l'enquête de la BSR de Wavre. Ils étaient des exécutants du Libanais Elias Shiber qui fut soupçonné d'avoir fait disparaître des armes liées aux tueries en les expédiant à l'étranger. Des enquêteurs français sont persuadés de trouver l'origine des tueries dans la Milieu lillois d'où se dégageait la personnalité de Jean-Pierre Halla, lequel collabora un temps avec la bande Haemers. Halla aurait été exécuté par des complices à la suite de l'échec d'un hold-up dans la seconde moitié des années 80. Son corps ne fut jamais retrouvé. Autre piste: le profiling. Le profiling, basé sur l'analyse comportementale, vise à déterminer le profil psychologique des criminels. La Cellule Brabant Wallon s'adressa à deux profilers français qui n'eurent que partiellement accès au dossier.

Bron: Infosoir | 18 januari 2018

Re: Marcel Castris

Marcel Castris wordt uitgebreid besproken in het boek van Leopold Van Esbroeck. Deze pagina's werden gepost op het Franstalige forum waarop Beijer als zijn eigen arrogante zelve het volgende reageert:

Mais comment peut écrire autant de conneries en si peu de lignes. C'est vraiment un record! Et si ce genre de stupidités doit servir de départ à une enquête comme les TBW, alors c'est pas gagné, croyez-moi et les tueurs ont encore de beaux jours devant eux!
"Le Gros" comme on l'appelait n'était qu'un minable vendeur de drogue parmi d'autres et en plus, un vendeur du quartier! Il n'a jamais été informateur de qui que ce soit, sauf si l'on considère que se "mettre à table" devant des flics au moment d'un interrogatoire, c'est être informateur.

Il était sous les ordres de Farcy et son frère et gravitait autour de gens comme Vicky (Van Obbergh), les frères Cyrilli etc... Autant de gens qui ont été arrêtés par la BSR de Bruxelles, laquelle ne leur a jamais fait de cadeau!

Re: Marcel Castris

Uit het boek van Leopold 'Popolino' Van Esbroeck:

http://i27.servimg.com/u/f27/09/03/15/13/img28910.jpg
http://i27.servimg.com/u/f27/09/03/15/13/img29110.jpg

Re: Marcel Castris

Van het franse forum, ook ooit zelf gelezen in Frans of Nederlands maar kan het niet terugvinden.

Background to the case

8. On 6 February 1983 Mr Bosch Hernandez, an inmate of Namur Prison serving a life sentence imposed by the Brabant Assize Court, attempted to escape. Using a revolver which he had managed to obtain clandestinely, he took the chief warder hostage, but another warder succeeded in disarming him. A note signed by Mr Vidal was found on him; it was undated and read as follows: "I hereby promise to pay the sum of ten thousand francs by 1 or 2 November 1982." When questioned by the Namur police and an investigating judge, he first refused to disclose where the weapon had come from, and then stated that he had been given it by the applicant.

9. Mr Vidal was charged on the following day by the investigating judge of the Namur Court of First Instance (tribunal de première instance). He was detained on the same day and denied that he had provided the weapon. He admitted having written and signed the document, but claimed that he had given it to another inmate, Mr Bieseman, from whom he said he had borrowed the sum of 10,000 Belgian francs to pay gambling debts.

10. The detention order was confirmed on several occasions in 1983.

11. Mr Derriks, the Deputy Director of Namur Prison, indicated that he had new information for the investigators, and was interviewed on 31 August 1983 by the police inspector assigned to the inquiry. He stated as follows: "For some months there have been rumours among the prisoners in C wing suggesting that the former warder, Frans Vidal, was not the person who brought into the prison the revolver used by Bosch Hernandez. More recently, on 29 August 1983, I saw the inmate Alain Scohy in an office of our prison.

I had to inform him of an internal administrative decision. On that occasion Scohy told me that he wished to give me information confided in him by other inmates of C wing. He said that the weapon used by Bosch Hernandez had been introduced into the prison initially for the use of the prisoner Omer Bieseman by a certain Miss Lhoir, a visitor of the prisoner Marcel Castris. After she had smuggled the weapon into the prison and hidden it in the visitors’ lavatory, Bieseman had escaped when, on 10 January 1983, he had been taken for a medical examination at the Ste-Camille Clinic. The weapon remained in the prison and finally ended up in the hands of Juan Bosch Hernandez, who had planned to escape with Bieseman using the weapon.

Vidal v. Belgium Judgment

According to Scohy, after it had been brought into the building, the weapon was hidden at the bottom of a dustbin, which Bosch alone, as a server, had the possibility of using as a hiding place for at least three months.

"(...) I must inform you that Alain Scohy made this statement spontaneously, but hoping to increase his chances of release on licence. I would add that Bieseman has still not been re-arrested since his escape on 10 January 1983 and that Marcel Castris, nicknamed the ‘C wing banker’, was provisionally released, with a view to deportation, on 19 August 1983.The latter’s visitor may be identified as: Dominique Lhoir ..., or her sister Marie-Eve Lhoir, ... Again according to Scohy, Frans Vidal is totally unconnected with the bringing into the prison of these weapons ..."

12. The investigators tried to question the persons referred to in the above statement. On 8 September 1983 Mr Bosch Hernandez reaffirmed before the investigating judge that the applicant had provided him with the weapon, in exchange for payment of 100,000 Belgian francs. Mr Scohy, who was questioned in prison on 27 September 1983, refused to say anything, for fear of provoking animosity from the other inmates. He added that he would report of his own accord to the investigating judge once he had obtained his release on licence, and that he would give evidence in the Assize Court if, by then, he was back with his family so that he could protect them from any reprisals by Mr Castris.

On 3 October 1983 the police questioned Miss Marie-Eve Lhoir, who denied the accusation that she had introduced a weapon for the use of Mr Castris, a close friend of her sister Dominique. She stated that, although they used her address, Mr Castris and her sister lived elsewhere. Mr Castris and Miss Dominique Lhoir were summoned to appear on 4 October 1983. They telephoned the investigators on that day to tell them that for personal reasons they were unable to appear for the time being but they were willing to come forward at a later date. They did not comply with three further summonses. On 14 October 1983 the investigators informed the investigating judge that the two persons concerned had left their residence for an unknown destination, and that Mr Castris, a foreign national, had been released provisionally shortly before and was subject to a deportation order.

13. On 7 October 1983 the Namur Committals Chamber (chambre du conseil) rescinded the detention order concerning the applicant. Its decision ...

Hogervermelde Bosch Fernandez is in Spanje neergeschoten door politie. Artikel in El Pais » elpais.com

La police a tué dans une fusillade dans un Montjuïc échappé voleur

Palacios était connu de la police nationale pour son rôle de voleur de banque. Son record a 16 dossier et montre aussi son penchant pour la possession d'armes et le trafic de drogue. Il faisait partie d'un gang violent mené par le centre historique et maintenant emprisonné Bosch Juan Carlos Hernandez, la pomme de terre , spécialisée dans les vols de banque et des bijoux à la pointe du fusil, et l'origine de plusieurs meurtres.

Jugement de la cour europeen en français » www.juricaf.org

Hoe is het verder gegaan met zusjes Dominique en Marie-Eve Lhoir. Wat is er van hen geworden? Nog in leven? Herpakt of nog steeds in louche milieus?