61

Re: Christian Smets

Waarom heeft Smets pas in 1983 een nota opgesteld over WNP? Hij geeft hieronder het antwoord:

In juni 1982 wordt commissaris Smets naar Brussel teruggeroepen waar hij belast wordt met de bescherming van de VIP's. Vanaf dat moment is het afgelopen met de contacten tussen de commissaris en de groep van Latinus. Op één uitzondering na: in september 1982 wil Michel Libert belangrijke onthullingen verkopen over notoire figuren van extreem-rechts zoals baron de Bonvoisin. De hiërarchie van de Staatsveiligheid geeft Christian Smets de opdracht de Bonvoisin te gaan opzoeken. Calmette zorgt voor een rendez-vous. Men vertelt me dat er sprake is van een grote schoonmaak door de Staatsveiligheid in het milieu van extreem-rechts.

Commissaris Smets gaat verder: "Later werd ik helemaal in beslag genomen door mijn nieuwe taak, de bescherming van de VIP's. Ik was overstelpt met werk, vooral naar aanleiding van de Europese topontmoeting. Door tijdgebrek heb ik dus gewacht tot maart 1983 vooraleer een geschreven nota op te stellen over Latinus en de militanten van Westland New Post."

Bron: Operatie Staatsveligheid | René Haquin

Ik kan mij voorstellen dat het beveiligen van VIP's veel werk vraagt, maar dit is absoluut geen bevredigend antwoord op de vraag waarom de nota pas zo laat werd opgesteld door Smets.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

62

Re: Christian Smets

Zoals reeds aangegeven, was Smets betrokken in tal van duistere zaken. Tegenover Haquin ontkent hij echter alle betrokkenheid:

(...) Commissaris Smets springt van de hak op de tak. Hij ontkent dat hij de auteur van de nota over de Bonvoisin is. Deze nota die gericht was aan de commissie Wijninckx en die door De Morgen gepubliceerd werd, beschuldigde de baron ervan extreem-rechtse groeperingen te financieren. Commissaris Smets ontkent ook dat hij zich persoonlijk heeft ingelaten met de zaak Graindorge of dat hij informatie van de Staatsveiligheid heeft doorgespeeld aan Pour.

Het staat evenwel vast dat de Staatsveiligheid, al dan niet via Christian Smets, een zekere rol gespeeld heeft in de zaak van de Brusselse advocaat. Zo weten we dat extreem-linkse militanten zoals Isabelle De Anders en Marc De Laever nauwlettend in de gaten gehouden werden. Beide personen waren nauw betrokken bij de zaak Graindorge. Ze werden ervan verdacht in contact te staan met een internationaal terroristisch net dat onder andere de ontsnapping van de terroristen van de Rote Armee Fraktion organiseerde.

Commissaris Smets houdt vol dat hij nooit betrokken is geweest bij de leiding van een WNP-cel, of het nu gaat om het Bureau voor Zionistische Zaken (BQS), de SIPO of de KOM-SE-REG-BRU (Commandement du service de renseignements pour la région de Bruxelles). Hij was immers nauwelijks op de hoogte van het bestaan van WNP als gestructureerde groep.

"Latinus grijpt het uitbreken van het WNP-schandaal aan om een oude vete met het 'huis' [de Staatsveiligheid] te beslechten. De meeste zaken heb ik zelf vernomen via de berichten die de laatste maanden in de kranten verschenen zijn ..."

Een van de grote bazen van de Staatsveiligheid voeg eraan toe: "Als Paul Latinus erin mocht slagen door de mazen van het juridische net te glippen, dan kan je je echt afvragen welke hooggeplaatste figuren hem een hand boven het hoofd houden ..."

Commissaris Smets sluit zich daarbij aan: "De jonge leden van Westland New Post zullen dan echt overtuigd zijn dat hun chef onaantastbaar is."

Bron: Operatie Staatsveligheid | René Haquin

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

63

Re: Christian Smets

Wie moeten we geloven? Paul Latinus speelt dubbel spel. De commissaris en zijn meerderen ook.

De Staatsveiligheid zelf wordt verscheurd door interne tegenstellingen. Sommige ambtenaren van het de Meeûssquare beweren dat de commissaris de leiding wou overnemen van een groep gevaarlijke fanatici die aan zijn willekeur overgeleverd zouden zijn. Zo'n groep kon ingeschakeld worden om allerlei karweitjes op te knappen voor de Staatsveiligheid, of wanneer de mogelijkheid zich voordeed, voor zichzelf. Met welk doel dan?

Als je deze theorie aanneemt, kom je tot de conclusie dat er twee zandkorrels in het radarwerk terechtgekomen zijn. De eerste, toen de ploeg die officieel met de infiltratie belast was een twintigtal, zegt men, korte rapporten binnenbracht, allemaal opgesteld in 1982 en begin 1983. Door deze rapporten was de Staatsveiligheid op de hoogte van het bestaan van WNP, Iggdrasil, Levensboom, alsook van een aantal activiteiten van de organisatie zoals de viering van de zonnewende van december.

Chronologisch volgt dan het eerste rapport van commissaris Smets van 10 maart 1983. Amper acht dagen later pakt Nouvel Europe Magazine uit met een lang artikel onder de titel 'Is de Staatsveiligheid betrokken bij een neo-nazistisch complot?'.

"Dit artikel is een manoeuvre van Christian Smets, zo beweren een aantal ambtenaren van de Staatsveiligheid. Hij wou daarmee de ploeg die op een conventionele manier WNP bespioneerde in diskrediet brengen."

Maar je hoort ook een diametraal tegenovergestelde interpretatie. "Het artikel is het werk van de officiële infiltratieploeg die op die manier Christian Smets een hak wou zetten."

De auteur van het artikel, Emile Lecerf, beweert dan weer dat hij de inlichtingen gekregen heeft van iemand die niets met de Staatsveiligheid te maken heeft.

"Toen ik vernam dat Latinus betrokken was bij de organisatie van een initiatie-ritus met doodskisten en dolken, is bij mij een lichtje gaan branden. Ik wist dat Latinus voor de Staatsveiligheid werkte. Ik veronderstelde dus dat de dienst gebruik maakte van een stelletje leeghoofden om een of ander complot op het getouw te zetten. Het verwonderde mij vooral dat er ook een belangrijk persoon op de bijeenkomst uitgenodigd was. Alles wees erop dat het de bedoeling was een aantal te goeder naam en faam bekend staande personaliteiten te verbranden."

Drie verklaringen dus die zoals de punten van een driehoek in tegenovergestelde richting wijzen. 

Tot zover de eerste zandkorrel en de eerste onthulling in verband met het ultrageheime genootschap WNP. Ook vandaag zou ik werkelijk niet kunnen kiezen voor een van de drie versies. Wie heeft wie willen torpederen? Was het 'Canard' [Smets] die het op 'Chien'-'Lapin' [Estiévenart-Kausse]gemunt had of was het omgekeerd? Of moeten we de versie van de auteur aannemen die beweert dat het artikel niets te maken heeft met een afrekening tussen Staatsveiligheidsagenten onderling?

De tweede zandkorrel is uiteraard de arrestatie van Marcel Barbier en de ontdekking van de gestolen militaire documenten, de geheime richtlijnen voor de WNP-leden, projecten voor aanslagen, ontvoeringen, 'oefeningen', ...

Moeten we in navolging van minister Jean Gol ons vertrouwen schenken aan degenen die bescherm worden door de hiërarchie? Of moeten we integendeel ons vertrouwen schenken aan diegenen binnen de Staatsveiligheid die de hiërarchie aanklagen omdat ze ten onrechte een gevaarlijk man de hand boven het hoofd houden?

Bron: Operatie Staatsveiligheid | René Haquin

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

64

Re: Christian Smets

Bovendien moet ik onderstrepen dat niet alleen sommige leiders van WNP (in de eerste plaats de chef van deze neo-nazigroep Paul Latinus) de pers op eigen initiatief wekenlang kwamen informeren over onbekende aspecten van hun organisatie, die vooral betrekking hadden op de relaties van WNP met agenten van de Staatsveiligheid. Er waren sedert 1983 ook verschillende ambtenaren van de Staatsveiligheid - en het gaat hier niet om Canard, alias Christian Smets (*) - die op eigen initiatief verschillende kranten en weekbladen contacteerden om onbekende feiten te reveleren over interne toestanden en personen binnen hun eigen organisatie, in casu de Staatsveiligheid. Wat deze laatsten vooral reveleerden had meestal betrekking op de relaties van sommigen onder hun collega's - in casu Canard - met de neo-nazi's van Westland New Post.

Ik kan er niet genoeg de nadruk op leggen dat de merkwaardigheid tweevoudig is: zowel neo-nazi's van WNP als agenten van de Staatsveiligheid vervulden, voor zover wij weten los van elkaar, de erg ongewone rol van spontane informanten voor de pers. Beide groepen hadden dus duidelijk de bedoeling de affaire WNP-Staatsveiligheid in de openbaarheid te brengen. En het opvallende daarbij was dat beide groepen ook nog een eensluidende visie wilden publiek maken over deze ganse affaire. Het merendeel van hun informatie bleek er namelijk op gericht te zijn om aan te tonen dat commissaris Smets, alias Canard, minstens vanaf haf november 1981 geen ambtenaar van de Staatsveiligheid was die 'gewoon' geïnfiltreerd was in WNP in het kader van zijn opdracht om het rechts-extremisme te bestrijden maar integendeel een overtuigd neo-nazi, die er als ambtenaar van de Staatsveiligheid in geslaagd was deel uit te maken van de effectieve leiding van WNP en die van WNP bijna zijn extreem-rechtse privé-militie had gemaakt.

Ervaren beroepsmensen uit de sector van het inlichtingenwerk glimlachen hierbij onmiddellijk, omdat voornoemd probleem een traditioneel dilemma van alle spionagewerk is. De agent infiltreert op zoek naar inlichtingen steeds verder in de organisatie die hij wil controleren. Daarbij wordt door talentrijke agenten na verloop van tijd steeds een grijze zone bereikt. Zodra die zone is bereikt, ontstaat er een ambiguïteit: ligt de uiteindelijke loyaliteit van deze geïnfiltreerde agent nog bij zijn opdrachtgever. M.a.w. werkte Canard nog onder de volledige controle van de directie van de Staatsveiligheid of heeft de agent na langdurige infiltratie al teveel sympathie gekregen voor degenen die hij moet bespioneren, m.a.w. werd Canard na verloop van tijd zelf een overtuigde neo-nazi die essentiële gegevens over WNP achterhield voor zijn opdrachtgevers in de Staatsveiligheid?

Daarbij hangt veel af van de scholing, het talent en het karakter van Canard en van de aantrekkingskracht of het talent van de WNP-leiders. En die gegevens ontbreken in principe aan de journalisten. Ik heb tot nog toe met opzet over de 'affaire WNP-Staatsveiligheid' geschreven. Die terminologie houdt de kern van het probleem juist in zich. Zolang men ervan overtuigd is dat Canard in de loop van zijn infiltratiewerk bij extreem-rechts in 1981-1982, en WNP in het bijzonder, een loyaal ambtenaar is geweest die WNP rapporteerde aan zijn chefs in de Staatsveiligheid, blijft er niets over dan een 'affaire WNP'. Zodra men daarentegen de stelling bijtreedt, die verdedigd wordt door Paul Latinus en voornoemde informanten van de pers uit de Staatsveiligheid, dat Canard vanaf 1981 zelf een neo-nazi en één van de werkelijke chefs van WNP was geworden, die niet nauwgezet of steeds minder over WNP rapporteerde aan zijn chefs in de Staatsveiligheid, wordt de ganse zaak in hoofdzaak een 'affaire van de Staatsveiligheid'.

Die probleemstelling is hoegenaamd niet vrijblijvend, het is geen louter theoretische bespiegeling want er zitten, voor al wie bekommerd is om een beter functioneren van ons parlementair politiek regime en zijn democratische rechtsorde, bikkelharde consequenties aan vast. Indien Canard in 1981-1982 als neo-nazi 'met de graad van kolonel' heeft deel uitgemaakt van de effectieve leiding van WNP dan berust ipso facto de verdenking op hem dat hij om te beginnen medeplichtig zou zijn aan de dubbele moord van 18 februari 1982 in de Herderliedstraat in Anderlecht, waarvoor WNP-leden moeten terechtstaan en waarvoor de WNP-organisatie destijds een alibi bezorgde aan de vermoedelijke daders.

Ten tweede zou dan op Canard ook de verdenking rusten dat hij medeplichtig was - al was het maar door hierover niet te rapporteren aan zijn oversten op Justitie - aan de diefstal en de heling van de geheime NAVO-documenten die in dezelfde periode door de WNP-leiding werd georganiseerd in het CTR op de Belgische Generale Staf in Evere. Canard zou in dit geval moeten in beschuldiging gesteld worden in de drie gerechtelijke onderzoeken die vorig jaar door het Brussels gerecht inzake WNP-leden werden ingesteld (1. de dubbele moord; 2. de diefstal NAVO-documenten; 3. militievorming).

Het is zonder meer duidelijk dat de hoogste leiding van de Belgische Staatsveiligheid om politieke redenen tot ontslag zou gedwongen worden indien het bewijs ooit op tafel komt dat Canard schuldig is in al was het maar één van deze drie gerechtelijke dossiers. Canard wordt immers op deze drie punten gedekt door de administrateur-directeur-generaal van de Veiligheid, Albert Raes. Ook de minister van Justitie, vice-premier Jean Gol, staat tot nader order achter de ambtenaar Christian Smets, alias Canard, en wees herhaaldelijk de directe of indirecte betrokkenheid van Canard in deze drie gerechtelijke dossiers resoluut van de hand. Vergeten we trouwens niet dat Canard in juli 1982 een belangrijke promotie heeft gemaakt en sedertdien nationaal verantwoordelijke van de Staatsveiligheid is gebleven voor de beveiliging van regeringsleden en andere VIP's in ons land.

Het antwoord op de vraag of Canard ooit een overtuigd neo-nazi was of is, stelt dus niet alleen een gerechtelijk maar vooral ook een politiek probleem van eerste orde voor het functioneren van het parlementaire regime en de democratische rechtsorde in dit land. Het politiek belang van deze vraag staat buiten kijf.

Bron: Operatie Staatsveiligheid | Walter De Bock (nawoord)

(*) René Haquin schrijft in zijn boek de naam Smets nooit voluit. Ofwel gebruikt hij zijn bijnaam - Canard - ofwel gebruikt hij een afkorting. In het nawoord van Walter De Bock wordt wel de volledige naam van Christian Smets gebruikt.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

65

Re: Christian Smets

Maurice Lammers, de vader van Eric Lammers, en lid van een schietclub, heeft in aanwezigheid van zijn advocaat en van zijn zoon aan de getuige [René Haquin] verklaard dat Christian Smets, documenten in de hand, hem had gevraagd om een aantal jachtwapens samen te brengen. Lammers wenste dit echter niet gepubliceerd te zien, maar heeft zijn verklaring wel nog bevestigd.

Bron: Getuigenis René Haquin | Eerste Bendecommissie

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

66

Re: Christian Smets

Christian Smets over de band tussen WNP en de Bende van Nijvel:

Onafgezien van de (sterk te relativeren) forse uitspraken van Latinus, heeft getuige geen aanwijzingen gevonden voor de betrokkenheid van WNP bij de zware criminaliteit. Hij ziet geen extreem-rechtse groep die hiervoor in aanmerking zou kunnen genomen worden. Het valt echter niet uit te sluiten dat bepaalde individuen uit het extreem-rechtse milieu hiertoe aangetrokken kunnen geweest zijn.

Joseph Kausse:

Smets had een "badge" van de WNP. Volgens mevrouw Barbier nam hij in het appartement van Barbier deel aan vergaderingen met Calmette, Latinus, Libert en Barbier. Hier werd gesproken over werkelijke destabilisatie-complotten. De uitleg van Smets dat hij door Latinus in een valstrik gelokt zou zijn, gaat volgens de getuige niet op.

Bron: Getuigenis Christian Smets en getuigenis Joseph Kausse | Eerste Bendecommissie

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

67

Re: Christian Smets

Ben wrote:

Maurice Lammers, de vader van Eric Lammers, en lid van een schietclub, heeft in aanwezigheid van zijn advocaat en van zijn zoon aan de getuige [René Haquin] verklaard dat Christian Smets, documenten in de hand, hem had gevraagd om een aantal jachtwapens samen te brengen.

Zou dit een motief kunnen zijn voor de diefstal in Dinant van het jachtgeweer van Centaure? (Dan moeten we wel eerst weten wanneer die vraag juist werd gesteld door Smets.) In dit opzicht kan het ook interessant zijn om te weten dat er in de zakken in Ronquières twee jachtgeweren zaten: de Centaure en de jachtkarabijn kaliber .22.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

68

Re: Christian Smets

De partner van Christian Smets heette M. Franck (geboren in 1921) en was kinesitherapeut van beroep. Op 7 augustus 1985 werd zij van ambtswege uit het bevolkingsregister geschrapt, zij was naar Zuid-Afrika verhuisd. Voor zij naar het buitenland trok, woonde zij in de Kersebomenlaan 61 in Overijse (het toeval wil dat dit op slechts 1 kilometer is van het Delhaize-warenhuis van Overijse).

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Christian Smets

Er is nog hoop voor Smets wink » Nieuws

Re: Christian Smets

En niet alleen voor C. Smets! De tijd vordert, de vermoedens vervagen, en de daders en opdrachtgevers worden ouder en sterven. Het ontwerp tot wet is een typisch Belgisch politiek werkstuk.