1

Topic: MAC

Eind 1961 werd de Mouvement d'action civique (MAC) opgericht door Jean Thiriart (1922-1992) uit de in 1960 opgerichte Comité d'action et de défense des Belges d'Afrique (CADBA) naar aanleiding van de dekolonisatie van Kongo. Thiriart was in 1939 één van de oprichters van de Amis du Grand Reich Allemand (AGRA) geweest, een organisatie van Belgische communisten die mogelijkheden zagen in het Ribbentrop-Molotov-pact tussen Duitsland en de sovjets.

Na de bevrijding had hij drie jaar gevangenis gedaan wegens collaboratie en hij was pas in de jaren '60 weer politiek actief geworden. Op 4 maart 1962 werd in Venetië een vergadering georganiseerd waarbij Thiriart aanwezig was als MAC-vertegenwoordiger voor België, naast de Movimento sociale italiano (MSI) uit Italië, de Sozialistische Reichspartei uit Duitsland en de Britse Union Movement van Oswald Mosley. De bedoeling was de oprichting van een Europese Nationale Partij, anti-Amerikaans en gericht op reunificatie met Oost-Europa. Het paneuropese plan faalde omwille van de nationalistische gevoelens van de Italianen en Duitsers.

2

Re: MAC

De onvermijdelijke Emile Lecerf is nog lid geweest van deze organisatie.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: MAC

Ook Latinus was hier lid van. Volgens een rapport van Christian Smets althans.

Bron: Des taupes dans l'extrême droite | René Haquin

4

Re: MAC

Trojan wrote:

Ook Latinus was hier lid van. Volgens een rapport van Christian Smets althans.

Dat zou me niet verbazen. Als je de werking van MAC bekijkt, zie je bepaalde overeenkomsten met WNP. Uit "De netwerking van een neo-aristocratische elite" van Klaartje Schrijvers:

CADBA (vanaf september van dat jaar MAC) kon dus op veel sympathie rekenen bij Florimond Damman. De aantrekkingskracht lag vermoedelijk bij de reminiscenties die deze organisatie bij hem opriepen aan vroegere tijden. Er bestond een opvallende gelijkenis in de rekrutering bij jongeren voor de vorming van een actiekader met het vooroorlogse Nationaal Legioen. Zo werden lessen judo en karate georganiseerd, en werden locale secties voor jongeren geïnstalleerd. Maar vooral de voorwaarden tot lidmaatschap voor kandidaat-militanten roepen veel herinneringen op.

  • Om in de orde van militanten te worden toegelaten, moest men een probatieperiode doorstaan.

  • Voorafgaand aan zijn kandidatuur moest de militant een politieke autobiografie voorleggen aan twee vooraanstaande leden van MAC.

  • De militant moest 1% van zijn inkomen afstaan als maandelijkse bijdrage.

  • De militant moest maandelijks één abonnee voordragen en één lid per trimester.

  • Naargelang de leeftijd van de militant moest die onderworpen worden aan sportieve training.

  • Iedere week moest de militant minstens 3 uur wijden aan taken die hem werden toevertrouwd.

  • De militant engageerde er zich toe een militaire opleiding te volgen in een elitaire legereenheid en in een gevechtseenheid.

  • De militant mocht behoudens formele orders van zijn superieuren geen lid zijn van een buitenlandse politieke beweging.

  • De militant werd de grootste discretie gevraagd. In ruil garandeerde de organisatie de geheimhouding.

Ook voor wat de rekrutering betreft, roept die reminiscenties op aan het vooroorlogse Nationaal Legioen, vooral dan de flinterdunne scheidingslijn tussen extreem-rechts met nazi-sympathieën en extreem-rechts dat anti-Duits was. In MAC vinden we effectief leden terug met voormalige Nazi-sympathieën alsook leden uit het vroegere REX. Door dr. Teichmann werden die feiten trouwens niet ontkend:

"Les anciens nazis affiliés au MAC ont compris qu’ils poursuivaient pendant la guerre, un idéal trompeur."

Maar MAC is er ook van overtuigd dat "la Belgique et l'Europe ne peuvent se payer le luxe de refuser ne fût-ce qu'un combattant." Een pittig detail is dat Jean-François Thiriart - hoofdredacteur van de Nation-Belgique (het blad van MAC) en hoofd van Jeune Europe - na de Tweede Wereldoorlog een gevangenisstraf uitzat wegens incivisme. Volgens Pourquoi Pas? was deze opticien en eigenaar van diverse winkels een oud lid van de Association des Amis du Grand Reich Allemand. Volgens het parket van Antwerpen zelfs voormalig lid van de SIPO-SD.

De ideologie van MAC (maar ook van de NEM-clubs en CEPIC) vertoonde opvallende parallellen met het reactionaire traditionalisme. De Franse Revolutie en de burgerlijk liberale verworvenheden werden verworpen, gezien die de basis hadden gelegd voor de democratie die juist door hen gehekeld werd. MAC streefde onomwonden naar het in ere herstellen van een aantal oude waarden, zoals de prekapitalistische en corporatieve maatschappij. Zij beschouwden de samenleving als een hiërarchisch en organisch geheel. De ideologische standpunten van MAC wonden er alvast geen doekjes om:

"Nous imposerons une société aristocratique."

"Wij streven naar een hiërarchische staatsstructuur waarin de toon aangegeven wordt niet door het getal maar door de kwaliteit, niet door de straat maar door een nationale elite: een volkse ORDE."

"Il y a une mystique entre le chef de la Nation et la Communauté. C'est la démocratie en prise directe, c'est la démocratie autoritaire et mystique."

De gelijkenissen met het gedachtegoed van Coudenhove-Kalergi zijn opvallend. Het expliciet streven naar een hiërarchische staatsstructuur geleid door een nationale elite, impliceert hetzelfde streven naar een staat geleid door de l'élite de l'esprit of de neoaristocratie. Dat geldt al helemaal voor de onomwonden doelstelling van MAC:

"Nous imposerons une société aristocratique!"

Die uitspraak herinnert ons aan het ultramontanisme in België op het einde van de 19de eeuw. De ultramontanen waren radicale katholieken in de tweede helft van de 19de eeuw (1852-1880) en waren uiterst traditionalistisch. Ze stonden onverzoenlijk tegenover de principes van 1789: vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. Daarentegen stonden de middeleeuwen model, waarbij het individu ondergeschikt was aan de gemeenschap, een gemeenschap die organisch gestructureerd was (lees: een natuurlijke ongelijkheid die zichzelf legitimeerde).

De ongelijkheid was een natuurlijk gegeven, het gezag moest door de elite worden uitgeoefend. In dit licht is de volgende uitspraak die Florimond Damman zich op een gegeven moment aan Parodi liet ontvallen erg verhelderend:

"Je cherche cette mystique européenne dans ce haut moyen-âge si méconnu mais si profondément attachant."

Het corporatisme vormde in die katholieke antiliberale maatschappijstructuur een essentiële schakel. Eigenlijk kunnen we het zien als een economische en katholieke invulling voor wat later in het interbellum de Nieuwe Orde zou worden. Vele leden uit het patronaat waren het economische corporatisme genegen, omdat het de mogelijkheid bood aan werkgeversorganisaties een deel van de politieke beslissingsmacht op te eisen, en aldus mede het economische politieke beleid te bepalen. De Nieuwe Orde kon ook een deel van de intelligentsia bekoren en het is geen geheim dat Pierre Nothomb grote sympathieën koesterde voor dit gedachtegoed.

Als geestelijke vader van Florimond Damman zien we hem als het ware opnieuw opduiken in dit "poëtisch" mijmeren over de schitterende middeleeuwen. Het werd hier al vaker gezegd, sympathieën voor de Nieuwe Orde en het corporatisme waren er niet alleen geweest bij diegenen die later in de collaboratie met nazi-Duitsland gingen. Uitgerekend vele leden uit het hier onderzochte netwerk, die juist in het verzet gingen, bleven hun hele leven lang dit gedachtegoed koesteren. Bij MAC lag de reminiscentie aan de Nieuwe Orde evenwel anders:

"Nous avons cherché une autre voie: celle d'un groupe de combat minoritaire, un groupe de cadre."

"Il existe en Belgique une cassure nette entre le pays légal et le pays réel. Le pays légal, c'est le Parlement, les politiciens et la clientèle de ceux-ci. Le pays réel, c'est l’élite consciente des citoyens: des civils, des industriels, des militaires."

Hier zit een onverholen verwijzing in naar het vooroorlogse blad Le Pays Réel van Leon Degrelle's fascistische partij REX. Degrelle was niet alleen reactionair katholiek en rabiaat antidemocratisch, hij dweepte ook met Hitler en Mussolini en het katholieke corporatisme. Op het moment dat MAC deze ter dood veroordeelde collaborateur een hulde bracht, zat Degrelle veilig in ballingschap in Spanje, waar Franco hem politiek asiel verleende.

In heel die context, waarbij Florimond Damman via diverse netwerklijnen in het vaarwater kwam van extreem-rechts, hoeft het dan ook niet te verbazen dat hij op een bepaald moment zich het volgende aan Parodi liet ontvallen:

"Je n'ai aucune crainte d'être traité de fasciste pour la simple raison que nous le sommes déjà. C'est le mot à la mode. On ne peut prendre en Belgique, sans être classé immédiatement sous ce vocable, aucune position en vue en dehors des partis dits traditionnels! Même le Roi est considéré comme ayant des velléités fascistes. Vois-tu, ça commence a être très bien porté."

Dit is duidelijk al de voorbode voor wat hij enkele jaren later wilde concretiseren via het oprichten van een nieuwe Europese anticommunistische beweging tezamen met Guérin-Serac, de CREC: zijnde een toenadering tussen extreem-rechts uit neofascistische en neonazistische milieus en het zogenaamde getolereerde ultra rechtse kamp.

Florimond Damman leek er dus (en dat zal later nog des te meer blijken) een dubbel leven op na te houden. Merken we op dat hij in datzelfde jaar 1969 secretaris-generaal was van de Conseil Belge pour l'Union Européenne, waar hij zich in het goede gezelschap bevond van Adelin van Ypersele de Strihou (voorzitter), Jacques Van Offelen (erevoorzitter) en ondervoorzitter Arthur Gilson. In de permanente raad zetelden Paul Delforge, Jean de Neeff (gouverneur), Paul de Stexhe, Gaston Eyskens (premier), Joseph Moreau de Melen, Paul Maurice Orban, Sneyers d'Attenhove, Omer Vanaudenhove en Paul Van Zeeland.

Voorzitters van de commissies waren onder meer de gebroeders de Marcken de Merken, Jack de Spirlet en Alain de Villegas. De Conseil Belge pour l'Union Européenne gaf hetzelfde maandblad uit als het voormalige AENA: Europe-Information en had haar secretariaat in de Lombardstraat n° 68 te Brussel. Dat Damman steeds meer ook in extreem-rechtse milieus met roots in de collaboratie ging vertoeven, was niet alleen te wijten aan het Nieuwe-Ordegedachtegoed dat zowel het rechts verzet als de collaboratie deelden, maar moeten we misschien vooral situeren in de context van zijn contacten met Thiriart, Teichmann en vooral Emile Lecerf. Met Lecerf haalde Damman een figuur in het netwerk binnen die nieuwe netwerkclusters met zich meebracht, maar waarin we ook oude bekenden tegenkomen.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

5

Re: MAC

Over de voorloper van MAC - CADBA - geef ik nog graag deze info mee:

In de context van de woelige maand juli 1960 in Kongo, waar de Kongolese Force Publique aan het muiten was geslagen en de Belgische kolonialen vreesden voor hun leven, werden in het thuisland twee los van elkaar staande comités opgericht die als doel hadden de Europeanen in Afrika te verdedigen. Diverse traktaten gingen van die twee comités uit, waarin gepleit werd voor een militaire interventie in Kongo. De twee comités werden simultaan opgericht op 8 en 9 juli 1960: Le Rassemblement pour la Défense au Congo (ontmoetingsplaats Café l'Horloge, Porte de Namur, Brussel) en Le Comité d'Action et de Défense des Belges d’Afrique (CADBA), met als ontmoetingsplaats Café Tanganyka, Chaussée de Wavre, 352 te Etterbeek.

Om diverse redenen gaan we alleen maar die laatste belichten. Ten eerste blijkt uit een volgende brief van Damman dat hij wel degelijk aanwezig was op een meeting van CADBA (zie verder: brief van 27/8/'60 waarin hij duidelijk verwijst naar een etablissement in de Chaussée de Wavre). Ten tweede omdat CADBA ons leidt naar andere organisaties. CADBA wordt later immers MAC (Mouvement d'Action Civique), die op zijn beurt zal omgebogen worden tot Jeune Europe, één van de belangrijkste naoorlogse extreem-rechtse bewegingen. Leiders van Jeune Europe waren Jean- François Thiriart, Emile Lecerf en Paul Teichmann.

CADBA had een duidelijk afgebakend politiek objectief: het vernietigen van het partijensysteem en het installeren van een regering samengesteld door de koning. Laten we erop wijzen dat koning Boudewijn toen inderdaad plannen koesterde voor de vorming van een zakenkabinet met sterke figuren als Spaak en Van Zeeland. Daartoe moest eerst wel de premier Gaston Eyskens tot aftreden worden gedwongen. Het plan ging uiteindelijk niet door, maar die ongrondwettelijke bemoeienis van Boudewijn in het parlementaire politieke bestel was typerend voor de malaise die het land kende na de onafhankelijkheid van Kongo.

Het comité van CADBA bestond uit Auguste Minet en Raphaël Matijn (beiden politieke gevangenen in 1940-45) en de gepensioneerde kolonel E.R. Verlinden (directeur generaal van het Institut Géographique du Congo Belge). Verantwoordelijke uitgever van Belgique-Congo (het bulletin van CADBA) was Fourneau, die tevens de uitgever was van Cri du Peuple, een extreem-rechts orgaan in de jaren 1950 dat ultraroyalistisch was.

De CADBA-pamfletten verhulden niet alleen een anti-parlementarisme, maar ook een onverbloemd racisme. "Morgen zullen de negers uit Ghana en Guinea het werk van de communistische verkrachters van Lumumba beëindigen". Volgens CADBA hadden de Belgische politici (toen de regering Eyskens) het communisme objectief in de kaart gespeeld door Lumumba te dulden en Kongo onafhankelijk te verklaren. CADBA drong aan op een macht geconcentreerd in de handen van de koning. Alleen hij kon de Belgische belangen in Kongo redden.

Op basis van enkele traktaten kunnen we de vier volgende hoofdpunten destilleren:

  1. De regering moest plaats ruimen voor mannen die niet gecompromitteerd waren door de drie traditionele partijen.

  2. De volledige macht moest in handen zijn van de koning, de enige valabele arbiter.

  3. De VN, dat was Krouchtchev, de VN dat was Nasser, de VN dat was Lumumba. "Empêchez que l'UN?O ne nous vole le Congo".

  4. Het Belgisch leger moest massaal tussenkomen, en vooral in Leopoldville.

Het orgaan Belgique-Congo lieerde bovendien de Kongolese zaak met de Algerijnse zaak (twee fronten, maar één oorlog), en getrouw aan de technieken van de "ultra's" in Algiers, zocht het comité van CADBA toenadering tot het leger en de gendarmerie. Reeds vanaf het tweede nummer werd Belgique-Congo omgedoopt in Belgique-Afrique, maar die naamsverandering wijzigde niets aan de inhoud. Vanaf dan schreef Jean-François Thiriart onder het pseudoniem Jean Tisch in alle nummers van het blad. Enkele uitlatingen van hem illustreren treffend de visies van CADBA met betrekking tot de internationale politiek.

Uit het editoriaal van Belgique-Afrique, n° 4, 1960, geschreven door Tisch:

"N?ous n'avons plus rien à faire dans l'OTA?... Ce n'est pas une raison pour nous jeter de dépit dans les bras du turbulent Krouchtchev. Il existe une troisième solution: l'Europe... Une Europe virile, courageuse, communautaire... Cette Europe que nous voulons aurait pu aligner en Algérie des bataillons allemands fraternellement unis au combat avec les bataillons français, aurait pu aligner au Katanga des bataillons italiens et hollandais, côte à côte avec les bataillons belges."

Dit Europese engagement sprak Florimond Damman erg aan. Zoals hoger vermeld beschouwde hij Thiriart en Teichmann als ideologische kameraden die "... sont étonnement européens dans l'esprit qui est le nôtre". Nog voor CADBA werd omgedoopt in MAC (Mouvement d'Action Civique) in september 1960, woonde Florimond Damman een tweede meeting bij, zoals blijkt uit volgende briefwisseling. Een aantal nieuwe elementen van CADBA worden hier duidelijk, onder meer de doelgroep: patriotten, verbroederde paracommando's, werkgeversorganisaties, studenten en de middenklasse.

Brief van 27/8/1960 van Damman aan Parodi:

"Vendredi le 26ème août j'ai assisté à une nouvelle réunion de Belgique/Afrique dans une salle populaire de la Chée de Wavre à Etterbeek. 300 personnes. J'ai dit tout cela dans le débat qui a suivi. J'ai parlé de l'Europe que nous voulons, jeune, dynamique, ordonnée et fière de sa puissance. J'ai dit ne pas vouloir de l'Europe des fromages de nos politiciens. J'ai vu un groupe de jeunes se lever, un des leurs prendre la parole, (un Liégeois, président des 'Paras' de la province de Liège. Ils étaient venus à six) et dire que pour une mission pareille, pour une idée de force, pour un avenir de confiance, tous ces hommes, anciens para-commandos, et aussi ceux des autres provinces, vous pouvez nous évaluer à une dizaine de mille et vous pouvez dire que nous sommes décidés d'agir, d'être tenaces jusqu'à la réussite. Nous sommes prêts à venir à Bruxelles pour dire à l'ambassadeur des Etats-Unis comme à celui de l'URSS - qu'ils devront désormais compter sur la force 'Europe' et nous devons leur faire comprendre que ce n'est pas un vain mot. Et si vous nous demandez par après de vider le parlement, nous le ferons et nous le réussirons."

"Je n'ai jamais ressenti un aussi grand étonnement à cette réaction peut-être un peu violente mais elle démontre et c'est bien la première fois, que les jeunes sont prêts à suivre des idées maîtresses. C'est aussi la première fois que j'ai ressenti une résolution réelle dans des paroles prononcées et qui voulaient dire: nous sommes des soldats de la communauté européenne, nous attendons des ordres et nous les exécuterons. Mon émotion était tellement grande que j'ai dû attendre un moment pour pouvoir reprendre contact avec la réalité. Dans la salle c'était un délire d’acclamations quand le gars est venu me serrer la main."

"Maintenant tout le problème est de secouer le gros bourgeois qui est le seul à pouvoir alimenter une vaste campagne de propagande car nous devons faire comprendre au peuple que la communauté européenne est notre seule planche de salut et que sans elle on continuera à nous battre le Q. Et c'est à cela que je réfléchis car pour réussir il faudra beaucoup d'argent, autant que tous nos politiciens ensemble qui vont se défendre comme des lions. N?ous touchons à leurs prébendes et si nous voulons l'unité de l’Europe j'ai de plus en plus la certitude qu’elle ne se réalisera que contre l'unions des parlementaires actuels dont la puissante corporations est une des plus fortes organisations professionnelles."

"Inutile de te dire que mon moment de dépression est bien passé."

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite | Klaartje Schrijvers

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: MAC

Het zakenkabinet bestaande uit Spaak en Van Zeeland volgens instructies van koning Boudewijn, is meer dan waarschijnlijk ingegeven door zijn vader Leopold III, want deze woonde sinds zijn troonsafstand samen met Boudewijn in Laken. Hij, Leopold, werd bij het huwelijk van Boudewijn en Fabiola, wel verbannen naar Argentieul. Dezelfde raadgevers van Leopold ook Boudewijn bijstand verleenden in zijn beginjaren en Leopold dezelfde houding vertoonde tijdens zijn koningsschap, d.w.z. optreden zonder tussenkomst van de verkozen regering (overgave leger tijdens WOII zonder regering in London hiervan in kennis te stellen).

Bron: Een koningsdrama, de biografie van Leopold III | Mark Van den Wijngaert

Re: MAC

Even naar de jaren 80 springen:

In the early 1980s he resurfaced, without having tempered his iconoclastic approaches to political action in the intervening years. During this period, Thiriart began openly praising features of the Soviet Union. In the July 1984 issue of Conscience Europeenne, a new Thiriart-inspired publication, he expressed his preference for the Komitet Gosudarst’vennoi Bezopasnosti (KGB) over both the Catholic Church and Lech Walesa of Solidarnosc, and then went on to make these equally provocative remarks:

The USSR displays other very positive facets: its centralism, its size, its totalitarianism [and] its army...If Moscow wanted to create a Russian Europe, I would be first to recommend resistance to the occupier. [But if] Moscow wanted to build a European Europe, I would promote total collaboration with the Russian venture. In that case I would be the first to place a red star on my helmet. A Soviet Europe, yes, without hesitation...We have the temperament of Stalinists, but of Stalinists who are familiar with Hobbes, Machiavelli, and Pareto. We want to open up the way for a new Stalin. A European Stalin.

Uit The "Black" Terrorist International: Neo-Fascist Paramilitary Networks and the "Strategy of Tension" in Italy, 1968-1974

Doctoraatsstudie, te vinden online als pdf » www.economicsvoodoo.com

8

Re: MAC

In september 1960 werd Le Comité d' Action et de Défense des Belges d' Afrique (CADBA) omgevormd naar het Mouvement d'Action Civique. MAC illustreert de dunne scheidingslijn in deze bewegingen tussen extreemrechts met nazisympathieën en extreemrechts dat anti-Duits was. In MAC vinden we effectief leden terug met voormalige nazisympathieën, alsook leden uit het vroegere REX. De bekendste voorbeelden zijn Jean Thiriart en Emile Lecerf (cfr. supra).

Het MAC kreeg de sympathie van enkele prominente extreemrechtse figuren, naar alle waarschijnlijkheid omdat het nostalgische gevoelens opriep naar het Nationaal Legioen, de eerste fascistische beweging in België. Deze koos ervoor om niet te collaboreren, uit Belgisch patriottische beweegredenen. Het Nationaal Legioen hield er, net als de MAC, een strenge rekrutering op na. Kandidaat-leden moesten aan heel wat voorwaarden voldoen. De MAC hield ook lessen judo en karate, en ook jongeren werden gerekruteerd door het organiseren van kampen.

We zien diezelfde gegevens terug bij de WNP. Ook daar werden jongerenweekends georganiseerd en ook daar kwam een specialist gevechtstechnieken (Calmette) langs om lessen te geven aan de militanten van de WNP.

De ideologie van het MAC vertoonde volgens Schrijvers opvallende parallellen met het reactionair traditionalisme. De NEM-clubs en de CEPIC kunnen we volgens Klaartje Schrijvers in de categorie met dezelfde overtuigingen onderverdelen. “De Franse Revolutie en de burgerlijke liberale verworvenheden werden verworpen, gezien die de basis hadden gelegd voor de democratie die juist door hen gehekeld werd. MAC streefde onomwonden naar het in ere herstellen van een aantal oude waarden, zoals de prekapitalistische en corporatieve maatschappij. Zij beschouwden de samenleving als een hiërarchisch en organisch geheel.”

Bron: De Westland New Post: Pop-up van een veranderende samenleving? (thesis) | Lander Van de Sompel | 2017

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: MAC

Trojan wrote:

Ook Latinus was hier lid van. Volgens een rapport van Christian Smets althans.

Bron: Des taupes dans l'extrême droite | René Haquin

Dit heb ik ook gelezen en vind het toch wel een heel belangrijk element. Vooral met Guy Van Vinck en Lekeu in de buurt. Guy Van Vinck meldt dat Latinus 9 jaar zijn cadet is geweest, is dit in het kader van MAC?

Er vlak na staat toch wel een opmerkelijke zin. Haquin had een gesprek met een Amerikaanse advocaat Simon Neusbaum in oktober '83 die vertelde dat er een project van een staatsgreep was in Belgie.

De waarheid schaadt nooit een zaak die rechtvaardig is.

Re: MAC

Het schema dat Latinus ooit gemaakt heeft, komt uit dezelfde periode als het artikel waar de quotes in de vorige post uitkomen. Het schema is veel logischer te verstaan vanuit de achtergrond van MAC. Tevens staat het waarschijnlijk in relatie met het oprichten van de SS.P van Smets want daar bestaan ook wat misverstanden rond.

https://lh4.googleusercontent.com/-wWGfI6fhf6w/UBKKC8kGgII/AAAAAAAACvc/RCPPYqXJFx8/s862/Schema%2520van%2520Latinus.jpg

Wat was er weer van een staatsgreep? Dit is ook de biotoop van Lekeu, Van Vinck, Bender en een oudere WNP-lid zal zich er ook wel thuis voelen.

De waarheid schaadt nooit een zaak die rechtvaardig is.