Misschien is het nooit iemand opgevallen, mij was het eigenlijk ook nooit opgevallen behalve toen ik het befaamde geldkistje eens wat van dichter kon bekijken. Er zit aan de zijkant netjes een gaatje geboord. Zal dus niet van de daders zijn want anders hadden die inderdaad het slot open geboord want dat is supersimpel en iedereen kan dat. Behalve als je geen boormachine hebt liggen in uw schuilplaats.

Links van het handvat?

Misschien een domme vraag maar was de geldkoffer nog dicht?

Geachte mevrouw of mijnheer Coconut, daar is allemaal goed over nagedacht. Maar ieder moet voor zichzelf maar uitmaken wat voor hem logisch is. Ik ga u toch een paar argumenten geven waarvan ik denk dat ze uw argumenten tegenspreken.

• Tuurlijk ligt dat ijzer op die banken er nog steeds, Het zal er nog lang liggen. Maar het is één grote hoop aaneengekoekt roest en het mosterdgas waarschijnlijk al lang door de tijd héén opgelost in het zeewater of in het slechtste geval een tikkende tijdbom. (Dat geldt natuurlijk ook voor nucleair afval waar we nog altijd niet van weten wat de invloed op lange termijn zal zijn, maar milieu verbeterend of 100% risicoloos zal het in ieder geval niet zijn). Achteraf gezien waarschijnlijk een heel domme beslissing toen in 1920, maar misschien toen de meest veilige en snelle opruiming, want waar blijf je er op dat moment mee. Het is niet zo dat die obussen daar op die bank nog van zo'n kwaliteit zijn dat ze terug zo in een houwitser kunnen gestoken worden en afgevuurd kunnen worden. Je moet eens kijken naar vondsten in de Westhoek en obussen of oude mijnen op zee. Koperen delen en brons zijn vaak wonderbaarlijk bewaard gebleven, maar ijzer vaak vrij onherkenbaar verroest. Vaak is identificatie niet altijd echt direct mogelijk, maar puur gebaseerd op ervaring van een dienst zoals DOVO. Bij de Titanic zou u gelijk hebben, die ligt op een diepte van 3800m en daar verloopt de corrosie wat minder snel.

  Er wordt wel verteld, maar bestaan geen officiële werken over, dat het idee van te dumpen op zee op zo'n banken, in die periode ook komt van het idee dat iets daar voor jaren wegzakt. Vissers zouden namelijk op zo'n banken regelmatig gefossiliseerde mammouttanden vinden in hun netten. Dat zou meegespeeld hebben in de beslissing van ze zo te dumpen omdat men er van uitging dat als zo'n beenderen van lang uitgestorven dieren zo lang "onder bleven", dat dat misschien wel een goed idee zou zijn voor deze obussen. (We spreken over 1920 hé.) Dat is ter zijde een anekdote die ik door de jaren heen meermaals gehoord heb, o.a. door een professor geologie van de UA.

  Kop van dergelijke WO1 gifgas obussen waren zeer dikwandig. Ze moesten ook veilig worden kunnen afgevuurd. Er is dus veel materiaal om te roesten en dat kan lang duren, want zoals een forumlid opmerkte op een bepaald moment zorgt de oxide-laag wel voor een remmend effect, maar dan moet het al wat dikte hebben. (Dat is niet bij alle metalen zo, bij alumimium bijvoorbeeld is dat al heel snel.) Ik had lang op mijn bureau een opgeviste (zonder explosieven) massieve kop (dus zonder gas, vol artilleriestuk) staan uit zo'n ophaling. Het is omdat je weet dat het "grote" kogelkop is, dat je het kan herkennen, anders lijkt het een stuk eender wat vrij vormloos stuk ijzer. Heb ook een landvonst uit die periode van in het Belgische binnenland in een "drogere" regio, boven water, vermoedelijk nooit afgevuurd, en die kop is wel nog redelijk goed bewaard.

  Materiaaldikte van een dergelijk gevonden koffertje is 1.5 à 2mm. En dat is heel wat anders dan dergelijke obussen. Dat is carrosserieplaat-niveau.

• Het zuurstofniveau op geringe diepte zoals in het kanaal (binnenwater, geen 100m diep hé) is niet zo significant anders dan aan het oppervlakte water. Je zou dat trouwens aan de fauna en flora zien in zo'n kanalen. Ik ben geen kenner van visjes (eet ze wel graag op) maar blijkbaar zie je als duiker heel sterk aan de fauna en flora als er op grote diepte verandering is van bijvoorbeeld zuurstofgehalte (andere soorten, andere begroeiingen) of PH (zuurtegraad). Als er zuurstofschommelingen zijn of veranderingen in ph optreden in binnenwaters komen vissen massaal dood op hun rug boven drijven.

• De spullen zaten in zakken, waarschijnlijk niet luchtdicht, maar bleven wel een beetje bij elkaar. Als deze zakken diep in het slip waren gezakt (een zak is een relatief klein voorwerp t.o.v; een autowrak) had men ze nooit gevonden (behalve bijvoorbeeld door eerst te gaan massaal "slibzuigen" voor de bodem af te scannen, want die scanner ziet alleen verschil in dieptes en inconsistenties op de bodem. Naar analogie met een moeras, iemand die in een moeras wegzakt, vindt je nooit meer, of bij toeval gemummificeerd bij drooglegging of binnen 100 miljoen jaar gefossiliseerd. De genoemde duikers deden ook alles op de tast of met een soort zelfgemaakt harkje om wat sneller een groter oppervlakte te bekijken. Dus diep in slip zal het allemaal niet zitten.

  Zelfs die jute zak geeft een zeker indicatie. Als zo'n zak in het slip zou wegzakken, vindt hem maar terug hé. Da's wat anders dan tonnen staal terug vinden.

  Gezien ook de amateur magneetvissers met hun magneten en haken vanalles bovenhalen, kunnen we wel stellen dat deze zaken geen meters diep in het slip zouden wegzakken.

  Op zee zie je op zo'n zandbanken redelijke stromingen en watersnelheden om de paar uur dankzij Janneke maan. (Beetje saai maar ik verwijs naar wet van Bernouillie: doorstromingsoppervlak wordt kleiner, dus snelheid water groter, beperkte diepte, meer omwoeling.) Zand en slip wordt tegen zo'n voorwerpen aangestuwd. Op binnenwateren zie je dat bijna niet. Zelfs een schroef van een schip zorgt voor beperkte omwoeling omdat er in binnenwateren blijkbaar ook vaak bodembegroeiing is, wat op de Noordzee veel minder tot bijna niet voorkomt.

  Ik heb bewust de testen ook in verzuurd en basische omgeving uitgevoerd.

Zoals ik al heb beschreven, beschouw mijn test als een mening, voor mij een richtlijn, een indicatie. Het is aan een officieel labo en knappe koppen om tot een verslag te komen dat eventueel in een rechtbank kan gebruikt worden.

Maar toch geapprecieerd dat u meedenkt.