Chenda, kunt ge niet eens vertellen, wat dien' para-typ' zei over de reden waarom ze niet gepakt konden worden?

Dag Chenda, ik hoor dat de schrik er goed in zat die avond. Heb ook bij de para's gezeten en moet eerlijk toegeven dat ik meerdere kameraden had die de mensen de stuipen op het lijf deden krijgen. De opleiding zorgt ervoor dat para's zich anders gedragen dan de reguliere soldaat (waar ik trouwens ook veel respect voor heb). Echte para's ga je nooit op café zien zitten in volledige outfit,daarom denk ik dat er die avond geen para's maar verklede gangsters jou zitten sarren hebben. Wat was hun opzet?

Wat Leo bedoeld is of er op de vest een dolk (commando's) en een vleugel (para's) zat. De dolk zit bovenaan de rechterarm,en de vleugel boven de rechterborst. Dragen van de vest (word achteraan dubbel geplooid,en daarna pas de riem erover). Baret zullen ze wel niet gedragen hebben?

Zoals ik eerder al schreef waren er twee volledig in para-outfit. Echt of nagemaakt, dat kan van elk uniform gezegd worden, van pompier tot facteur, van valse politieagenten, tot valse dokters. Als ze een para outfit aanhadden zijn het voor mij para's. Insignes, dolken en zo zag ik niet.

Maar waar ik wel aan denk is dat er bij Wittock in de weken/maanden daarvoor veel geoefend werd op de kogelvrije vesten door mensen uit het legermillieu, maar ook door mensen van de toenmalige rijkswacht. Ge moet echt niet verder zoeken. Die ene die loslippig tegen mij was, was daar al geweest. In het café waar we zaten stonden ook barkrukken met stoffen ziftsel. Dat, wees hij naar de stof, maken ze daar ook. Hoe kon die dat weten zonder dat hij ervoor ooit was? En een paar uren nadien gebeuren er dan dingen die hij me allemaal zei, komaan zeg.

Deze week in Humo: een interview met Linda Van Huffelen, gehandicapt en weduwe door de Bende van Nijvel.

De diefstal van hypermoderne kogelwerende vesten, waarvan de rijkswacht en het leger er later duizenden zouden bestellen, is één van de vele onopgehelderde mysteries in het Bende-onderzoek. Nooit heeft het gerecht kunnen achterhalen hoe de daders wisten dat de modellen bestonden, laat staan dat ze zich in een ijzeren kast in het laboratorium van de fabriek bevonden, achter de conciërgewoning waar Linda van Huffelen met haar gezin woonde.

We bereiken de oude fabriek via een onopvallende lange oprit in de Gasthuisstraat en glippen gemakkelijk langs het ijzeren hek. "Goh, waar is de tijd naartoe? Ik hoor de machines nog draaien," zegt Linda, terwijl ze langs de oude fietsstallingen loopt. "Hier hingen lampen die automatisch aanfloepten boven de fietsen. De gangsters hebben ze allemaal kapotgeschoten," vertelt ze.

"Jos (Jozef 'Jos' Broeders, de man van Linda) werd wakker omdat hij glas hoorde breken, en is buiten gaan kijken. Toen hij de gangsters zag, gooide hij de deur meteen weer dicht, maar ze schoten door het hout en de kogel doorboorde zijn maag. Daarna moet hij op handen en voeten naar de slaapkamer gekropen zijn om ons te waarschuwen, terwijl ze hem achtervolgden. In de keuken hebben ze hem afgemaakt. Hij moet nog gevochten hebben, want in zijn hand hebben ze plukken blond haar gevonden (...)."

(...) Een getuige die dat wel had kunnen doen, was Hector Riské, een bejaarde buurman uit de Gasthuisstraat. Hij werd wakker in de nacht van de feiten van het geluid van een draaiende motor (en dus niet van geweerschoten, zoals soms wordt gezegd). Toen hij op de eerste verdieping door het raam keek, zag hij een half op het fietspad geparkeerde auto staan. Hij dacht dat die een defect had, en opende zijn raam om te vragen of hij moest helpen. Beneden stapte een man uit, richtte een riotgun op hem, en begon te vuren.

Lees het hele artikel deze week in Humo!