1

Topic: Etienne Delhuvenne

Etienne Delhuvenne geniet de reputatie een advocaat van extreem-rechts te zijn. Of een extreem-rechts advocaat, dat is niet geheel duidelijk. "Geen van de twee", zegt hij zelf. "Ik heb in 1981 een lid van het Front de la Jeunesse, verdedigd, dat is alles. Het was Jean-Luc Van Campenhout. De man werkte voor mijn vader, en hij wilde zijn job veilig stellen door de zoon van de baas als raadsman te nemen. Ik weet nog goed dat hij, toen hij me de eerste keer kwam opzoeken, vroeg: "Ik ben lid van een extreem-rechtse organisatie, vindt u dat erg?" Ik antwoordde: "Dat hangt ervan af. Wat heb je uitgespookt?" Het proces tegen het Front heeft al bij al zo'n zes maanden geduurd. Ik heb toen uiteraard een hoop volk leren kennen. Niet alleen Front-leden zoals Francis Dossogne, maar ook andere advocaten en journalisten zoals René Haquin van Le Soir."

Delhuvenne heeft aan het Front-proces nog ander cliënteel van verdacht allooi overgehouden. Claude Leroy, de gewezen substituut van het Brusselse parket en ex-kabinetsmedewerker van Jean Gol, die midden jaren '80 een nieuwe carrière begon als meester-oplichter en fraudeur, zit ook in zijn klantenbestand. "Het is niet omdat iemand een rare politieke overtuiging, of rare manieren heeft, dat hij geen recht heeft op professionele bijstand van een advocaat", zegt Delhuvenne.

Journalisten van het weekblad Humo hebben Etienne Delhuvenne in 1993 een paar keer ontmoet, telkens in aanwezigheid van Achille Haemers. Het waren lange, moeizame gesprekken. Achille Haemers wilde het Assisenproces dat op dat moment in het Brusselse Justitiepaleis werd gevoerd, en waar zijn schoondochter Denise Tyack terecht stond, op generlei wijze beïnvloeden. Hij wil de gewezen vrienden van zijn zoon geen schade berokkenen. Hij is trouwens zelf op doktersbevel weggebleven van dat proces. En Delhuvenne had geen zin om 'een oorlog te ontketenen die ik niet kan winnen'.

Hij beweert dat het gerecht enkele jaren geleden een dossier wegens fiscale fraude tegen hem heeft geopend, met als enige bedoeling hem als eventuele getuige ten gunste van Haemers ongeloofwaardig te maken. Het feit dat zijn dossier, dat in het geheel geen uitstaans heeft met de zaken die Haemers ten laste werden gelegd, toch aan het dossier Haemers is toegevoegd, is volgens Delhuvenne het mooiste bewijs daarvan. Delhuvenne beweert ook dat hij vrijwel dagelijks telefonisch met de dood wordt bedreigd: "Als je niet oplet, overkomt jou hetzelfde als je vriendje Patrick Haemers ..."

Een interview met Etienne Delhuvenne en Achille Haemers vind je op de website » De getuigen die niet getuigden

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

2

Re: Etienne Delhuvenne

Om Delhuvenne te kunnen begrijpen moet je - denk ik - ook de rol van Serge Frantsevitch begrijpen.

3

Re: Etienne Delhuvenne

In het boek Beetgenomen heeft Hilde Geens het ook uitgebreid over Delhuvenne:

Delhuvenne had zijn kantoor in een burgerhuis vlak bij de Tervurenlaan in Brussel. De rolluiken waren er naar beneden. Het was er schemerig en unheimlich, en ik kreeg het gevoel dat ik de set van "De derde man", de spionageklassieker met Orson Welles, binnenstapte. De moeder van de advocaat stommelde zwijgend voor ons de smalle trap op naar boven, de zoon praatte tot hij er blauw van zag. We zijn er een keer of vier langs geweest en het werden altijd lange nachten.

De advocaat vertelde zijn roman fleuve met monotone stem en ik zou zijn ingedut als zijn verhalen niet zo ijzingwekkend waren. Op strategische momenten plaatste hij stiltes, maar die duurden nooit lang omdat hij gewoon niet kon zwijgen. Zijn steelse blikken en zijn afgemeten pauzes waren besmettelijk en de eerste uren nadat ik bij hem vandaan kwam, vond ik alles en iedereen verdacht.

Delhuvenne beschreef tot in het kleinste detail de Brusselse burgerij, waarin hij als zoon van een topambtenaar gepokt en gemazeld was, en de verwevenheid van dat milieu met de Belgische onderwereld. Op een dag namen we plattegronden mee die een in Nederland van de trein gegooide, kaalgeschoren Brusselse arts – slachtoffer van een uit de hand gelopen drugstransactie, beweerde hij – had zitten schetsen terwijl hij in een grenspensionnetje herstelde van zijn kneuzingen en op een nieuwe bril zat te wachten. Dat was tenminste het verhaal dat die boom van een man aan de opticien had gedaan, aan wie hij voor hij vertrok zijn oeuvre had gegeven en die het aan ons had doorgespeeld, met zo veel angst in zijn ogen dat hij zijn eigen naam niet wilde zeggen.

Elk van de tekeningen gaf een plek weer die belangrijk was in het bendeonderzoek, Ukkel, Ronquières, Court-Saint-Etienne enzovoort, en op allemaal stonden adressen waar drugs te koop waren, en adressen van BOB-kantoren en namen van verdachten en getuigen in het dossier. Bij elk van die namen had Delhuvenne een verhaal van een paar uur.

Toen ik deze advocaat leerde kennen, was hij een zinkend schip waarvan alleen de boeg nog boven water stak. Discretie was niet zijn sterkste punt en dat werd hem door zijn milieu niet in dank afgenomen. Van raadsman van onder meer prins Jan van Luxemburg – zijn woorden – gleed hij in blitztempo verder af. Hij werd beschuldigd van de verkrachting van een minderjarig meisje, belandde in voorarrest in de gevangenis, maar werd vrijgesproken. Hij verloor zijn cliënten en zijn reputatie.

Er werd een val voor hem opgezet om hem te betrekken bij de moord op gewezen PS-voorzitter André Cools (zijn verhaal was plausibel volgens de belangrijkste speurder in dat onderzoek). Hij werd beschuldigd van en veroordeeld voor gesjoemel met vastgoed. Zijn vriendin, die uit het beruchte Roze Ballettennetwerk kwam van hoerenkoningin Lydia Montaricourt, gaf hem aan voor pooierij en, het kon nog erger, op een dag was ze dood en totdat een aannemer en zijn zoon werden opgepakt en veroordeeld, was de advocaat een verdachte.

De laatste keer dat ik Delhuvenne zag, dook hij schichtig op van achter een pilaar in brasserie Falstaff met een gebreide muts op zijn kop. Hij zag eruit als een kleurloze paranoïde kabouter.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

4

Re: Etienne Delhuvenne

Voor Delhuvenne, zie ook het rapport Toussaint.

5

Re: Etienne Delhuvenne

Peter Boeckx, die voor de televisiezender VIER de documentaire-reeks De bende van Haemers maakte, vertelde dat hij met Delhuvenne een paar voorgesprekken had. "Hij zei me dat de bende soms vips meenam. Het waren personen die ook eens de kick van een overval wilden voelen. En hij gaf me de naam van een minister. De vips gingen mee als toerist maar namen niet actief deel aan de overval."

Aan Raf en mij [Hilde Geens] had Delhuvenne in grote lijnen een correct verslag gedaan van wat hij wist van de zaak-Dekaise, het klopte met het dossier, maar dat bewees niet dat hij over de hele lijn de waarheid sprak. Hij was een sluwe vos, en volgens zijn vroegere collega's zelfs perfide.

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

6

Re: Etienne Delhuvenne

Ben wrote:

Op een dag namen we plattegronden mee die een in Nederland van de trein gegooide, kaalgeschoren Brusselse arts – slachtoffer van een uit de hand gelopen drugstransactie, beweerde hij – had zitten schetsen terwijl hij in een grenspensionnetje herstelde van zijn kneuzingen en op een nieuwe bril zat te wachten. Dat was tenminste het verhaal dat die boom van een man aan de opticien had gedaan, aan wie hij voor hij vertrok zijn oeuvre had gegeven en die het aan ons had doorgespeeld, met zo veel angst in zijn ogen dat hij zijn eigen naam niet wilde zeggen.

Dit is een stukje dat me altijd erg geïntrigeerd heeft telkens als ik het lees. Ik heb het al talloze malen herlezen:

  • een kaalgeschoren Brussels arts had schade opgelopen na een mislukte drugsdeal in Nederland

  • die arts werd in Nederland van de trein gegooid

  • die arts was een boom van een man

  • die arts maakt plattegronden van Bende van Nijvel-feiten in zijn hotelkamer in Nederland terwijl hij wacht op een nieuwe bril

  • deze geeft hij aan een opticien in Nederland

  • deze opticien geeft het vervolgens aan Hilde Geens

Ik kan er geen touw aan vastknopen.

Iemand enig idee wie die kale grote arts uit Brussel zou zijn? Iemand enig idee wie die opticien was, waarom net deze opticien die documenten kreeg van de arts en waarom de opticien net aan Hilde Geens die documenten gaf?

7

Re: Etienne Delhuvenne

Begrijp ik het juist dat Etienne Delhuvenne de opdrachtgevers voor de overal bij Dekaise bij naam kan noemen, maar zich heel de tijd achter het beroepsgeheim schuil houdt?

8

Re: Etienne Delhuvenne

Tueries du Brabant : un ancien avocat parle d’un client

"Mon client ne fabulait pas quand il s’accusait d’être un des tueurs et me donnait les noms des deux autres." Le témoignage d’Étienne Delhuvenne est-il susceptible d’intéresser l’enquête sur les tueries du Brabant ? L’intérêt, c’est que l’ancien avocat au barreau de Bruxelles parle sous sa responsabilité d’un client qui, selon lui, ne mentait pas. Son client s’appelait Bruno Vandeuren. La piste n’est pas neuve. Mais pour Étienne Delhuvenne, elle aurait "été déroutée.

» www.dhnet.be

9

Re: Etienne Delhuvenne

L’ex-avocat du braqueur Patrick Haemers révèle: “Bruno Vandeuren, le gitan, savait tout sur les Tueurs du Brabant”

L'avocat Delhuvenne a pris un certain coup de vieux, depuis la dernière rencontre. On a peine à reconnaître le plaideur des années 1980. A 71 ans, l'homme porte le poids de l'âge sur les épaules.

» www.dhnet.be

Iemand het volledige artikel achter de betaalmuur?

10

Re: Etienne Delhuvenne

fenix wrote:

Iemand het volledige artikel achter de betaalmuur?

L'avocat Delhuvenne a pris un certain coup de vieux, depuis la dernière rencontre. On a peine à reconnaître le plaideur des années 1980.

A 71 ans, l'homme porte le poids de l'âge sur les épaules. Ce n'est pourtant pas pour cela que la justice a pris à son encontre une décision renversante : sur décision de justice, Me Delhuvenne, qui fut l'avocat de Patrick Haemers, a été placé sous tutelle.

En 2018, Delhuvenne s'était confié à la DH sur l'affaire des Tueurs du Brabant.

Les confidences portaient sur le 30 septembre 1982, ce jour où les auteurs braquaient l'armurerie Dekaise à Wavre, y volaient 18 armes dont certaines serviraient plus tard, et tuaient de sang-froid, l'achevant gratuitement d'une balle dans la tête, le policier Claude Haulotte.

Si le récit qu'il nous livrait le 14 décembre 2018 est maintenant bien connu, de nouveaux éléments parus dans la presse font bondir l'ancien avocat : le 6 mai 2023, la DH publiait le témoignage d'un certain Joost V., un automobiliste qui affirme avoir croisé à Bierghes, à un endroit précis, le soir de la tuerie au Delhaize d'Alost, une VW Golf qui pourrait être celle des tueurs.

Etienne Delhuvenne, au départ de l'adresse à Bierghes, a fouillé des archives, et ce qu'il a trouvé permet, dit-il, de faire des liens entre tout cela.

Pour comprendre, un retour en arrière s'impose.

Un retour à ce jeudi 30 septembre 1982 marqué, vers 10 h 30, par l'attaque à Wavre de l'armurerie Daniel Dekaise.

Le récit n'a pas varié d'une virgule.

En 1982, Delhuvenne a 30 ans. Son cabinet se trouve avenue du Val d'Or, 6, à Woluwe-St-Pierre.

Jeudi 30 septembre. L'après-midi, il attendait, à 14 h, un premier client, l'homme d'affaires d'Uccle Jean-Luc Piavaux.

Piavaux n'est arrivé que vers 14 h 45, expliquant son retard par le fait que dans l'heure de table, un certain Bruno Vandeuren était venu au bureau à la rencontre de sa sœur, la secrétaire de Piavaux.

Annonçant qu'il y avait eu un braquage le matin à Wavre, Vandeuren demandait à Piavaux de le conduire rue du Beau-Site à Ixelles, à un complexe de box et de parkings de garage, afin d'y reprendre des affaires et un véhicule.

La consultation achevée, Piavaux ayant quitté le cabinet, Me Delhuvenne devait expliquer au client suivant le retard de trois-quarts d'heure.

Selon Delhuvenne, ce client, hasard d'agenda, était Francis Dossogne, détective privé et à l'époque figure connue de l'extrême droite.

Dossogne venait déposer un rapport dans un dossier d'adultère.

Quand il quittait le cabinet, Francis Dossogne se serait rendu en direct à la PJ de Bruxelles où il aurait refilé le tuyau à un commissaire - Y.

"De sorte qu'à 16 h, résume Delhuvenne, "on savait à la PJ où se trouvait l'un des auteurs de l'attaque de Wavre : Bruno Vandeuren, né le 20/7/62, surnommé "Le Gitan""

Le coup de filet avait lieu vers 22 h. Deux individus étaient interpellés rue du Beau-Site, dont un certain T. Q. L., connu selon Delhuvenne comme informateur de la Sûreté de l'État.

Vandeuren, qui échappait à moto, néanmoins balancé par T. Q. L., était rattrapé le lendemain au domicile de sa demi-sœur, la secrétaire de Jean-Luc Piavaux dont on a parlé plus haut.

A la demande de la sœur et via Piavaux, Me Delhuvenne devenait l'avocat de Bruno Vandeuren qu'il rencontrait en prison.

Au parloir où Vandeuren faisait des confidences. Bruno Vandeuren vient alors d'avoir 20 ans.

Selon Delhuvenne, il reconnaissait sa participation "en tant que chauffeur" à l'attaque de l'armurerie Dekaise pour laquelle il avait effectué les repérages la semaine précédente.

On avait choisi le jeudi, expliquait-il, parce que c'était jour de marché. La foule retarderait les secours.

Son rôle consistait "à attendre au volant le retour des complices". (Grosse incohérence ici : à d'autres qu'à Delhuvenne, Vandeuren se vantera d'avoir frappé Daniel Dekaise, ce qui implique qu'il se trouvait dans l'armurerie, donc pas dans le véhicule).

Il racontait avoir entreposé à Diegem les armes volées chez Dekaise, dans la chambre qu'il occupait au-dessus d'un établissement, le café 'De Pomp', depuis qu'il s'était évadé quinze jours plus tôt, le 14 septembre, du centre pénitentiaire de Saint-Hubert.

On peut noter que T. Q. L. dont parle Vandeuren était d'origine vietnamienne, or M Dekaise décrivait l'un des auteurs comme ayant la peau mate.

Ensuite, Vandeuren indiquait avoir effectué les repérages avec un truand français, or le véhicule de fuite, une VW Santana, portait une immatriculation française.

Et le premier fait violent attribué aux tueurs avait eu lieu à Maubeuge six semaines plus tôt.

Du temps où il codirigeait l'enquête, le commissaire Vos n'excluait pas une piste française.

Toujours selon ce que Delhuvenne soutient que Vandeuren lui confiait au parloir en 82, le chef des tueurs était un certain P.

C'est lui, P., qui avait achevé le policier Haulotte.
Vandeuren l'appelait "le fou".

P., un Bruxellois, serait toujours en vie.

C'est la piste, pour Delhuvenne, qu'il faut reprendre et creuser.

L'avocat affirme qu'étant tenu par le devoir de réserve, il ne pouvait pas tout dire. Il a ainsi dû se retrancher derrière le secret professionnel en 1993 quand le juge Hennuy a voulu l'entendre.

Convoqué à la BSR de Bruxelles le 29 octobre 82 quand le nom de Vandeuren circulait déjà, il aurait par contre balancé le nom du truand français dont son client lui avait parlé : quelqu'un de la bande Toumaniantz (Heinrich Toumaniantz, fameux truand des années 1970, mystérieusement "disparu" en 1979, probable victime d'un règlement de comptes et enterré en forêt du côté de Heverlee, encore que la lumière n'a jamais non plus été faite là-dessus).

Maintenant qu'on semble avoir tourné la page de la piste Beijer dans l'affaire des Tueries, Etienne Delhuvenne redit sa certitude que Bruno Vandeuren "a eu un rôle", "a participé à l'une d'elles" et "savait tout sur les Tueurs à leurs débuts".

Certains tenaient Vandeuren pour un mythomane. L'était-il et s'il l'était, jusqu'où l'était-il.

Jean Bultot, le directeur de prison qui fera également parler de lui, disait également qu'il avait obtenu des confidences de Vandeuren qui, selon lui, "donnait l'impression de ressentir une véritable haine à l'égard de l'armurier Daniel Dekaise qu'il traitait de "fumier" (sic)."

Dans sa propre famille, on trouvait que Vandeuren était anormalement très nerveux à l'époque.

Quarante ans après, Delhuvenne fait des liens entre tout.

Nous poursuivons demain la publication de son témoignage.