Madani Bouhouche is een naam die blijft opduiken in de schaduwzones van de Belgische geschiedenis. Ex-rijkswachter, wapenhandelaar, veroordeelde crimineel — en voor sommigen een spilfiguur in een netwerk dat veel verder reikte dan zijn officiële activiteiten. Een recente tekst over Bouhouche werpt een informele blik op zijn rol als wapenhandelaar en zijn betrokkenheid bij de schietsport. Maar achter de anekdotes schuilt een complexer verhaal dat kritische analyse verdient.

De auteur stelt dat Bouhouche zijn wapenwinkel niet runde om winst te maken, maar om te profiteren van de erkenning als handelaar. Dat is een suggestieve claim, maar zonder concrete onderbouwing blijft het bij insinuatie. Wat waren die “andere voordelen”? Toegang tot wapens, netwerken, of een dekmantel voor illegale activiteiten? Het blijft gissen.

Interessanter is de beschrijving van Bouhouche als iemand die een broertje dood had aan klusjes, maar wél uitblonk in schietcompetities. De tekst verwijst naar de beginjaren van practical shooting in België, waar Bouhouche en zijn entourage actief waren. Volgens de auteur werd de sfeer al snel “kwestieus”, met wedstrijden waarin op afbeeldingen van linkse politici werd geschoten. Dat is een ernstige aantijging — een suggestie van ideologisch geweld vermomd als sport. Als dit klopt, dan bevond Bouhouche zich in een milieu waar extremisme en wapens samenkwamen. Maar opnieuw: de bron is een persoonlijke getuige, zonder verdere verificatie.

De tekst eindigt met een betwisting van een passage uit het zogenaamde “testament” van Christian Smets, waarin sprake zou zijn van ambtenaren die klaarstonden om Bouhouche op te vangen. De auteur stelt dat Bouhouche daar “met toestemming” zat en dat er een “relationele reden” was. Maar wat betekent dat? Was er sprake van bescherming, loyaliteit, of iets anders? De vaagheid van deze uitleg roept meer vragen op dan ze beantwoordt.

Wat deze tekst vooral duidelijk maakt, is hoe moeilijk het blijft om de figuur Bouhouche te doorgronden. Hij bewoog zich in een wereld waar sport, wapens, ideologie en criminaliteit elkaar raakten. De informele toon van de tekst biedt een interessante inkijk, maar mist de analytische scherpte en bronvermelding die nodig zijn om echt inzicht te krijgen in zijn rol.