Het antwoord staat op de vorige pagina. Het komt uit de memoires van Philippe De Staerke.

Interessant, vooral omdat de wagen al op 22 februari gestolen werd.

“Hoop dat de waarheid aan het licht komt”

(...) Knockaert draagt die gewelddadige overval van 3 maart 1983 in Halle nog altijd met zich mee.

Drie mannen overvielen het filiaal, waarvan één persoon 1,85 meter groot zou zijn. “Ik was in die periode verkoopdirecteur voor de regio Brussel”, zegt Knockaert. “Ik was net naar de opening van een filiaal in Anderlecht geweest. Ik zat nog niet neer toen een grote man het kantoor binnenstormde. Ik kreeg klappen op mijn hoofd en hand met een soort biljartstok. Een andere bediende was onder het bureau gekropen.”

“Walter Verstappen moest mee naar een ander kantoor om de kluis te openen, onder bedreiging van een vuurwapen.” Een reistas werd gevuld met geld, waarna de dader de man door de nek schoot. Hij overleed later in het ziekenhuis. “Zelf lag ik een week in het ziekenhuis, met vijftien hechtingen, een hersenschudding en een gebroken hand, maar voor hetzelfde geld kon ik het niet meer navertellen”.

“Geen slachtofferhulp”

Het is een open wonde die vers in het geheugen blijft. “Slachtofferhulp bestond nog niet. Daardoor heb ik ook mijn ontslag gegeven en heb ik geprobeerd een nieuw leven te beginnen aan de zee, met vallen en opstaan. Zaken die ik vroeger belangrijk vond, waren van geen tel meer. Pas in ’97 heb ik er voor het eerst echt met iemand over gesproken. Ik ben het onderzoek wel blijven volgen en ging naar de jaarlijkse bijenkomsten, maar voor mij was dat verloren tijd en geld. Zo lang er geen antwoorden zijn, kan ik die bladzijde niet omdraaien. Ik ben niet de man die ik vroeger was, en een tweede keer carrière maken is mij ook niet gelukt.”

Lees hier het hele artikel » Nieuws

Een interview met Jules Knockaert over de overval in Halle:

Oog in oog met de Bende van Nijvel: “Hij deed wat ze vroegen. Toch schoten ze hem dood”

Hij was directeur bij Colruyt, had dertig filialen onder zich. Toen hij de Bende van Nijvel zijn vriend Walter zag doodschieten, was er voor Jules Knockaert enkel nog een voor en een na. “In die tijd bestond het woord slachtofferhulp niet eens. Je moest het zelf invullen. Of niet invullen, zoals ik.”

Hij was er niet maandag, op de bijeenkomst van Bende-slachtoffers met de procureurs-generaal in Brussel. De radio adviseerde iedereen al van ’s ochtends heel vroeg om geen nodeloze verplaatsingen te maken. Als je je al bijna 35 jaar vastklampt aan elke sprankel hoop en je die daarna altijd weer ziet vervliegen, is het lastig oordelen over het nut van een verplaatsing.

“Ik heb het lang willen ontkennen, maar ik heb een ander leven gehad door de Bende van Nijvel”, zegt Jules Knockaert (75). “Ik ben in 1965 bij Colruyt begonnen, in de eerste vestiging aan de Universiteitslaan in Elsene. Het was een kleine firma die snel groeide. Ideaal voor iemand als ik: geen diploma, maar bereid om hard te werken. Colruyt groeide met 30 tot 40 procent per jaar. Ik ben begonnen als magazijnier, verder opgeklommen tot gerant, in 1969 tot directeur magazijn en transport en in 1979 werd ik adjunct-directeur verkoop voor Brussel. Ik had dertig filialen onder me, de meeste in Brussel, maar ook in Leuven, Heverlee en Sint-Truiden. De vestiging in Halle was nog altijd de grootste. Daar zat ook de directie. Walter was daar de gerant.”

Lees hier het hele artikel » Nieuws