Dat klopt, hieronder het hele stuk (en als bonus het hele gesprek dat Bouten met Baugniet had):

Via de Bergensesteenweg rijd ik naar Brussel maar ik geraak vast in de file als gevolg van de Zuidmarkt en besluit een andere weg te kiezen naar de ring. Om de drukte rond het Zuidstation te vermijden neem ik een alternatieve weg en kom zo via de tunnel onder de spoorweg terecht op de Koningslaan. Ik weet dat Jean-Luc Baugniet hier woont maar hij bleek bij mijn vorige bezoeken telkens afwezig. Net als ik op de bel wil drukken komt een man naar de deur gestapt, het blijkt Baugniet himself te zijn.

Hij is eerder klein, mager, type Michel Verschueren maar magerder en in plaats van de witgrijze brosse achterover gekamd golvend haar, een boze blik en zijn adem stinkt naar de drank. Ik stel me voor als een journalist die meer informatie zoekt over de val van de Zaïrese president Mobutu en de putch van Kabila.

"Hoe komt u aan mijn naam en mijn adres?"
"Een legercommandant die ik zeer goed ken en die lang in Zaïre verbleven heeft, gaf mij de raad met u contact op te nemen omdat u veel weet. Was uw bijnaam niet 'le Congolais?'"
"Nee, Jean-Luc 'le Katangais'. Dat betekent nog niet dat ik u zomaar informatie geef. Colette Braeckman van Le Soir en Gilbert Dupont hebben dit ook geprobeerd maar ik doe het alleen voor geld. Même chose pour les tueries du Brabant-wallon."

Ik sta perplex en kan mijn vreugde nauwelijks bedwingen. Baugniet brengt de Bende-moorden zelf te sprake. "Hoe kan dat nu, de Bende? Hoe kan u dat weten?"
"Mon cher, j'étais colonel au SDRA, j'étais 35 ans dans l'armé. Ik bezit nog altijd een diplomatenpaspoort van Buitenlandse Zaken, ook al ben ik een paar jaar op pensioen."
"Ik dacht dat de SDRA met geheim agenten werkte en dat die hun naam niet mochten bekendmaken."
"Daar veeg ik mijn kloten aan. Maar het wil niet zeggen dat ik uit de biecht ga spreken."
"Misschien wel tegen geld?"
"Juist."
"Hoeveel?"
"..."
"Mag ik u een voorstel doen: 500 euro?" Hij bekijkt me alsof ik van een andere planeet kom en spuugt op de grond. Ik merk dat zijn handen bibberen en de drankgeur die uit zijn lichaam komt doet me weer een stap achteruitzetten.
"500.000"
"Frank, bedoelt u , Belgische frank."
"Neen. 500.000 euro en ik wil alleen anoniem spreken en onherkenbaar gefilmd worden."
"Ik kan dit niet waarmaken."
"Dan is ons gesprek ten einde."
"Mag ik uw gsm-nummer?"
"Geen probleem. Mijn nummer is 0478/7... Wacht, ik weet het niet juist..." Hij haalt uit zijn broekzak een Samsung en toont me zijn nummer. Ik noteer.

Bron: De Bende van Nijvel | Guy Bouten