Beijer en Bouhouche hadden in het lange weekend van Onze Lieve Vrouw Hemelvaart 1985 ingebroken in het Brusselse justitiepaleis. Dit was tevens het weekend van de moord op Jules Montel. In de kelders hadden ze eventjes acht deuren geforceerd en uiteindelijk waren ze aan de haal gegaan met een video en een klok, die Bouhouche cadeau deed aan zijn schoonmoeder, die haar weggooide omdat ze niet liep.

Beijer hield vol dat ze de inbraak pleegden 'op verzoek van de Staatsveiligheid, die het dossier van een collaborateur wilde inkijken die solliciteerde naar een job bij een bank', maar op het latere assisenproces rond Bouhouche had voorzitter Paul Maffei niet veel zin in al te levendige fantasieën. "De dossiers van collaborateurs zijn helemaal niet te vinden op de griffie van de correctionele rechtbank, maar bij het krijgsauditoriaat. En de staatsveiligheid heeft er vlot toegang toe."

Jaren later had Beijer, die geen hoge verwachtingen had van de intelligentie van zijn lezers, in zijn boek uit 2010, zijn versie nog altijd niet bijgesteld. Hij en Bouhouche hadden het dossier van die collaborateur niet gevonden. Hij verzweeg hoe dat kwam, want het klinkt zo klungelig: de archieven waren niet alfabetisch, maar op datum gerangschikt. Het jatten van een dossier dat daar nooit gelegen kon hebben en waar niemand behoefte aan had, bleef het motief van de inbraak.

Beijer mag dan speels zijn, hij doet zelden iets zonder reden. Het was natuurlijk niet om een pendule te stelen dat die twee al die deuren hadden opengebroken. Maar als de collaborateur en de kapotte klok het motief niet waren, wat dan wel? Kon het te maken hebben met de moord op Jules Montel datzelfde lange weekend? Speurders zeiden dat eventueel in beslag genomen spullen dan nog niet op de griffie zouden liggen, dus dat kon het ook niet zijn.

Hoe dan ook, met zijn verklaring dat hij de man was die Vanden Boeynants had aangeboden zijn dossier te gaan stelen, haalde Beijer de aandacht van de verdachte Montel, en hij zette Vanden Boeynants op de kaart als de integere politicus die weigerde dat te doen waar een BIC-informant hem verdacht van had gemaakt.

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens