De groupage lijkt mij toch wel verschillend te zijn. Rekening houdend met de niet vast te stellen schade op de muren naast de deur. Het is niet omdat er met dezelfde cartouches word geschoten dat het één en dezelfde dader betreft.

Men zou beter beginnen over het dossier Bende van Nijvel dat bol staat van procedurefouten. De rechtbank van Charleroi is gewoon onbevoegd om de overvallen van Aalst en Temse te behandelen. Is er ooit een regeling getroffen van rechtsgebied? Dit is al een procedure dat moet lopen via het Hof van Cassatie.

De overheveling van het dossier was een beslissing van het Parket Generaal in Gent. Een beslissing van inwendige orde uitgaande het Parket. Op wettelijke basis kon dat niet omdat het Hof van Cassatie niet is gevat met de regeling van het rechtsgebied. Ook de rechten van de verdachten als van de burgerlijke partijen zijn hierdoor geschaad. Door de onwettige beslissing de zaak over te hevelen van een Nederlandstalige naar een Franstalige procedure.

Zo is de tussenkomst van Procureur Generaal Demanet in datus van 24 januari 1996 ook onwettig. In die stand van de zaak behoorde het toe aan de onderzoeksrechter om bv het Comité P te vatten in de zaak als onderzoekers.

Om nooit tot de grond van de zaak te moeten komen zijn dit wel tellende procedurefouten die gretig gebruikt zullen worden door de advocaten van de opgetoverde beklaagden. Zo zijn ook de verschillende verlengen van de verjaringstermijnen onwettig in 'één zaak'.

Kan in Nederland een overledene strafrechtelijk worden vervolgd?

Weet dat er ook geweigerd is om DNA staal af te geven dat eventueel nuttig kon zijn in gans het onderzoek. Dat mag ook wel eens gemeld. Na meer dan 40 jaar en de talrijke zoekingen en huiszoekingen die er zijn uitgevoerd geweest gaat men mijn inziens geen concrete elementen nog kunnen vinden.

Men zou beter onderzoek voeren naar de opdrachtgever(s) waarin het dossier diende te verhuizen van Dendermonde naar het Hof van Beroep in Gent. Waar burgerlijke partijen niet werden uitgenodigd. Vervolgens het dossier over te hevelen naar Charleroi en waarvan ik niet alleen graag rechtspraak zou zien verschijnen over de onwettigheid hiervan. Ik heb in het verleden al een persoon vernoemd die hierin de hand had.

In 2005 werd V.M., 67 jaar, in eerste aanleg in Dendermonde en in 2006 in beroep in Gent veroordeeld tot vier jaar cel, waarvan acht maanden effectief, voor ernstige misdrijven. De psychiater werd ervan beschuldigd vier patiëntes te hebben verkracht en twee anderen te hebben aangerand. Martin heeft de beschuldigingen steeds ontkend en sprak over “wederzijdse toestemming” en op zijn best “deontologische fouten”.

De man blijkt nu in alle anonimiteit zijn praktijk voort te zetten in het privéziekenhuis Sainte-Marie in Puy-en-Velay, gelegen in het arrondissement Haute Loire.

Opmerkelijk is dat hij nu opnieuw een smetteloos strafblad heeft en ingeschreven staat bij de Franse Orde van Geneesheren.

Eén van de voorwaarden om eerherstel te bekomen is dat alle slachtoffers zijn vergoed. Doch dat gebeurde niet. De slachtoffers werden vergoed door het fonds voor slachtofferhulp.

Een team is niet verantwoordelijk omdat er rotte appels in hun groep zitten of dat een deskundige wordt aangesteld die later correctioneel vervolgd wordt en ook veroordeling bekomt. Dit is meestal onvoorspelbaar.

Die man, V.M., stond vroeger ook de pers te woord samen met de vroegere onderzoeksrechter Mahieu. Dit in de zaak Dutroux destijds.