Deel van het forensisch psychiatrische onderzoeksverslag uit 1998 over Thierry Sliman:

Hoe je het ook wendt of keert, de overvallen op de Delhaize-vestigingen in Eigenbrakel, Overijse en Aalst in 1985, waren quasi zelfmoordpogingen, mede gelet op de (behoorlijk) centrale liggingen van die supermarkten, de (potentiële) politieaanwezigheid ter plaatse en het ((in potentie) te verwachten dodelijke) politiegeweld als reactie op het door de overvallers toegepaste (dodelijke) geweld.

In aansluiting op mijn post, hiervoor » wikipedia.org/wiki/Neurasthenie

Dit roept bij de (algemene) vraag op of de daders, in het licht wat zij (toen) onschuldige mannen, vrouwen en kinderen hadden aangedaan (en nog wilden aandoen) last hadden of kregen van neurasthemie (,of (andere) (PTSS-achtige) klachten) en of er wellicht nog een arts of paramedicus 'in de zaal is', die in dit kader postuum (à la Christian Smets) of bij leven hierover nog een uitspraak kan doen.

Op zaterdag 9 november 1985 was het druk bij de Delhaize-vestiging aan de Parklaan in Aalst; veel inkopend publiek vanwege Sint Maarten, op maandag 11 november 1985.

De daders die de overval hebben voorbereid, zullen zich daar terdege bewust van zijn geweest, waarbij zij hebben aanvaard de aanmerkelijke kans dat zij door hun met scherp schieten op mensen hen van het leven zouden beroven en dat die daders daardoor de aanmerkelijke kans hebben aanvaard dat er door het (winkelend) publiek en/of omwonenden en/of veiligheidbeambten en/of winkelpersoneel gealarmeerde politie, met scherp op hen zou worden geschoten, ondanks een kennelijk eerder of voortijdig vertrek van de rijkswacht.

Daaruit destilleer ik met een 'redelijk gerust hart' een (impliciete) doodswens of doodsverachting
van de daders (» www.vandale.nl), die mogelijk overgoten was met een sausje van verdovende en/of stimulerende middelen.

Ook dit is maar een (mijn) persoonlijke mening.

Zaak is - natuurlijk - niet zwart-wit, maar - bijvoorbeeld - de reden waarom ik destijds - ten tijde van de Koude Oorlog - niet in militaire dienst wilde, was dat ik mijn leven niet beu was of toen niet rondliep met de gedachte mezelf te laten vermoorden op een slag- of schietveld, zoals in Aalst.

Insgelijks en dat was toen (en nu) ook een van mijn gedachten. In de grondwet van elk land zou moeten worden opgenomen dat haar leider in tijden van een door hem of haar gestarte oorlog als frontsoldaat moet dienen, wat een hoop 'gedoe' zou schelen.

Ik dwaal af, maar op zondag mag dat wel.