Er zijn - mijns inziens twee verschillende redenen voor de afpersing van Delhaize :
1/ de praktijken van twee van hun bazen Le Clercq en Boon : ze hadden gezorgd voor de financiering van de aankoop van acht bordelen aan de Aarschotstraat in Brussel.
2/ de filialen van Delhaize in Amerika.
Dewelke is het in feite ?

@Scaramouche

Het waren geen 2 bestuurders van Delhaize die relaties hadden met prostituees in de Brusselse noordwijk maar 3.

Alle drie gaven de Delhaize-topmannen hun 'vriendinnen' een of meerdere bars cadeau.
8, 2 en eentje om precies te zijn.

De Centrale Dienst voor de Bestrijding van de Georganiseerde Economische en Financiële Delinquentie heeft in 1998 een uitgebreid onderzoek gedaan naar de mogelijkheid tot afpersing van de Delhaize-keten en haar bestuurders maar heeft hiertoe geen enkel element gevonden.

Het staat je natuurlijk toe de woorden/het testament van Christian Smets te geloven. Of niet.
Smets had er zijn redenen voor om die oude koeien terug uit de gracht te halen.

En Nicole Adrien had niet alleen een affaire met Jacques Leclercq maar ook met een hooggeplaatst iemand bij de gerechtelijke politie van Brussel.
Verzorgde PR.

Het staat als een paal boven water dat de nummer 1 van de Staatsveiligheid de nummer 2 gebruikte om zijn vuile klusjes uit te voeren. Ik heb mij altijd afgevraagd of nr1 nummer 2 chanteerde. En ja.....het heeft lang geduurd maar hier komen ze dan....de roze balletten. Twee mogelijkheden, ofwel was CS een deelnemer, ofwel infiltreerde hij die balletten (hm hm) . In de Tijd, toch een tamelijk respectabele krant. Was ooit dit te vinden: "
Delen
05 oktober 1996 00:00
De 'roze balletten', de affaire rond seksfuiven met minderjarigen op het eind van de jaren 70, wordt vaak afgedaan als de vrucht van een koppel mythomane geesten. Er hebben in deze zaak echter meer mensen een verklaring bij de politie afgelegd dan de twee die tot dusver in de pers werden opgevoerd. De getuigenissen die vanuit verschillende hoek over deze fuiven zijn afgelegd, lopen te perfect samen om zonder meer als pure verzinsels te worden geklasseerd.

René de Witte & Dirk SelleslaghHet dossier van de zogenaamde roze balletten heeft over de afgelopen vijftien jaar waarlijk mythische proporties aangenomen. Het publiek heeft er wel een vage notie van waar het om gaat (seks- en drugsfuiven van hooggeplaatste personen in aanwezigheid van minderjarigen); maar waar het nu precies om draaide is zo goed als niemand ooit echt duidelijk geweest. Er zijn daarover enkele behoorlijk goed gedocumenteerde artikels en hoofdstukken in boeken verschenen, maar sluitend is het verhaal nooit helemaal geweest. Het is overigens altijd bon ton geweest om iemand die de fuiven in kwestie te berde durft te brengen, lacherig als een fantast weg te wuiven.

De laatste keer dat deze 'partouzes', zoals ze in het Franstalige landsgedeelte worden genoemd, nog in de aandacht kwamen, was in 1990. Maud Sarr -een dame uit een prostitutienetwerk dat het vooral van welgestelde klanten moest hebben- vertelde toen onomwonden in het VTM-journaal dat Paul Vanden Boeynants, procureur des konings Henri Jaspar, de Nijvelse procureur Jean Deprêtre en rijkswachtcommandant Léon François eind de jaren 70 deelnamen aan drugs- en seksfuiven waar ook 13- en 14-jarigen seksueel werden misbruikt. De aantijgingen waren niet min, maar Maud Sarr werd in het gerechtelijke milieu, gesteund door een deel van de Franstalige pers, afgedaan als en mythomane. Er werd de klemtoon op gelegd dat ze met haar getuigenis helemaal alleen stond. Wie de feiten kent, weet echter dat niets minder waar is.

Bekentenissen

Om tot de oorsprong van het verhaal van de roze balletten te komen, moeten we terug naar 1979, het jaar waarin het echtpaar Pinon-Jeunieau, hij psychiater en zij werkend in de politieke administratie, in een bittere echtscheidingsstrijd verwikkeld zitten. Om het hoederecht over zijn kinderen te krijgen, stuurt André Pinon er privé-detective Bob Louvigny op uit om bewijzen te leveren dat zijn vrouw Josiane Jeaunieau de nachten doorbrengt met een van zijn confraters en dat de kinderen dus aan hem moeten worden toegewezen.

De privé-detective doet Pinon er kond van dat zijn vrouw niet alleen de nachten doorbrengt bij een andere man, maar dat ze bovendien aan nogal wilde seksfuiven deelneemt. Louvigny zou de schaduwopdracht overigens te baat hebben genomen om foto's te maken van auto's en nummerplaten die zich op de parking bevonden van het etablissement waar de fuiven werden gehouden.

Pinon confronteert zijn vrouw met wat hij van Louvigny te weten is gekomen en Jeunieau gaat vrij spontaan tot een aantal bekentenissen over. In haar relaas maakt ze onder andere gewag van een ex-minister van defensie, een voormalig vice-premier, een jeugdrechter uit Nijvel, een rijkswachtgeneraal, een Brussels vastgoedpromotor, Christian Smets (een agent van de Staatsveiligheid) en iemand die rondrijdt met een wagen waarop een nummerplaat van het koninklijk hof zit"

Is het dan gek dat ik me afvraag of de nummer 1 de nummer 2 chanteerde.?

Het volgende bericht schreef ik in het topic mbt deze piste op 02-06-2018 en onderschrijf ik nog steeds jaren later :

Toen ik vandaag het bericht hoorde over de nieuwe Delhaize filialen in 2019 dacht ik nog eens terug aan dit bericht en deze piste. Ik bedacht me net hetzelfde als op het moment dat ik de hypothese hier las. Als dit echt de juiste hypothese is, dan zal de waarheid nooit boven water komen. Het zal altijd worden ontkend. Van alles wat hier te vinden is op dit forum is deze hypothese de meest 'gewaagde'. Het volk was voor dergelijke uitleg in de jaren '80 niet klaar, en is het nu nog steeds niet.

Je kan aan de mensen veel verkopen. Een bende grote kinderen die graag met de wapens spelen en zich als Adolf kleden, waarom ook niet. Moorden in naam van Religie. Desnoods een aantal corrupte Rijkswachters die de overvallen op hun geweten hebben. Al deze pistes staan in schril contrast met de piste hierboven besproken. Het is er één die de economie kan schaden en mensen dreigt te laten nadenken, écht nadenken dan. Dit haalt nooit het Journaal.