101

Re: Mossad

Ben wrote:

"In september en november 1985 overvielen zij verschillende supermarkten en tekenden ook voor de politieke moord op een Belgische minister."

Een Brusselse topadvocaat verklaarde ooit tegenover journalist René De Witte dat de moord op André Cools (minister van Staat) het sluitstuk was van de Bende van Nijvel. Dit zou dus overeen kunnen komen met de verklaringen van Ostrovsky.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Mossad

Ben wrote:

Victor Ostrovsky over de CCC, Westland New Post, de Mossad en de Bende van Nijvel:

"Het was zes maanden eerder, maandag 3 februari 1986. Het was in het Sun Hill Hotel te Larnaka op Cyprus. Ik was daar om een Belgische terrorist te ontmoeten en had een vals Brits paspoort op naam van Jason Burton in mijn jaszak. De Belg was lid van de linkse terroristische organisatie Communistische Strijdende Cellen (CCC)."

Een opmerkelijke datum voor deze ontmoeting! Er is ons altijd gezegd geweest dat de CCC slechts uit vier personen bestond, met name Pierre Carette, Didier Chevolet, Pascale Vandegeerde en Bertrand Sassoye. Deze vier vermeende leden van de CCC werden echter allen in Namen opgepakt op 16 december 1985.

Bovendien gebeurt die ontmoeting ook twee weken na de nota over de fameuze mijnheer X, die dateert van 21 januari 1986.

Re: Mossad

Het lijkt mij erg sterk dat deze meneer precies weet wat de leiding van de Mossad voor beslissingen maakt. Ook ongeloofwaardig en totaal niet onderbouwd zijn de beweringen dat de Belgische geheime dienst toestemming had gegeven voor anti-communistische terroristische aanslagen. Om nog maar te zwijgen over de logica tussen Mossad- anti-communisme en de Bende van Nijvel. De heer Ostrovski heeft kennenlijk flink zitten gissen en wat hij niet wist aangevuld met zijn eigen fantasie. Althans ik zie de verbanden niet. En waar zijn de bewijzen?

104

Re: Mossad

Ik had hierboven niet de volledige tekst geplaatst, dus vind je hieronder het vervolg van de tekst:

Ze’ev lichtte mij in over een nieuwe neventaak. Ik zou nu een zogenaamd relaisstation of back-up gaan vormen voor een operatie die, door omstandigheden gedwongen, op het laatste moment haastig in elkaar was gezet. "Cyprus is voor ons geen gastvrije plek," zei hij. "Hoe minder mensen we daar hebben hoe beter het is." De Libische leider Muammar al Gaddafi had opgeroepen tot een driedaagse top van wat hij de "Geallieerde Leiders van de Revolutionaire Strijdkrachten der Arabische Natie" noemde. Het betrof met andere woorden een ontmoeting van alle terroristische sleutelfiguren. De Mossad keek toe, kwijlend bij de aanblik van deze snoeptrommel waar ze maar al te graag hun handen in zouden willen steken.

Voor de gelegenheid was een strijder naar Libië uitgezonden; zogenaamd als verslaggever voor het Franstalige dagblad Afrique-Asie. De strijder ontdekte dat verschillende Palestijnse terroristische leiders na afloop van de conferentie naar Syrië zouden vliegen met een zakenvliegtuig van het type Gulfstream II. De Mossad wist premier Perez te bewegen tot het geven van toestemming voor de kaping van het toestel.

Door de zeer netelige aard van de operatie wenste de Mossad-chef het overtuigende bewijs uit de eerste hand dat de mensen in kwestie ook daadwerkelijk aan boord waren. De strijder zou toekijken hoe de groep aan boord ging. Vervolgens zond hij een bericht door via een burst communication-zender, wat daarna werd opgevangen via een koopvaardijschip op weg naar Gibraltar.

De behoefte aan een back-up kwam voort uit eerdere communicatieproblemen met hetzelfde soort zender. Het was afhankelijk van een gunstige weersgesteldheid en dat zat er voor het ogenblik niet in. Ik fungeerde als back-up. Het zou een eenvoudige, gedegen operatie worden. De strijder zou, na het aan boord zien gaan van de passagiers, het zendapparaatje activeren en mij tevens bellen in het hotel. 'Indien zij aan boord zaten zou hij zeggen dat de kippen uit de ren waren ontsnapt. Ik zou dan een semafoon gebruiken om het signaal door te geven waarmee de ontvangst van de boodschap werd bevestigd.

Na mij geïnstrueerd te hebben wenste Ze’ev mij veel succes toe, stapte over op de Dabur en keerde terug naar Israël. On'getwijfeld bestond er nog een derde back-up waar ik geen deel van uitmaakte. De ontmoeting met de Belg en de overdracht van de sleutel verliepen goed. Negen dagen later, op 12 februari 1986, pakte de Belgische politie de man en zijn CCC-collega's op. De terroristen hadden zo'n honderd kilo aan explosieven en duizenden ontstekingen in hun bezit. Gelijktijdig vielen de rechtse Mossad-broeders-in-het-kwaad verschillende opslagloodsen in de regio Antwerpen binnen. De fascisten legden beslag op twee vrachtwagenladingen met lichte wapens en enige tonnen aan munitie.

Het was tijdens de vervolgoperatie dat ik in moeilijkheden kwam. Tijdens mijn verblijf in Larnaka had ik toenadering gezocht tot, of zoals wij dat in ons vakjargon noemden, "contact tot stand gebracht met" een Palestijnse zakenman uit Jordanië. Hij was op dat moment een van de weinige toeristen in het hotel. Dergelijk niet-geautoriseerd contact wordt beschouwd als absoluut verboden, maar het was bekend dat case officers het aan de lopende band deden. Als het lukt ben je een held, zo niet dan houd je je mond.

De zakenman bleek zojuist uit Libië te zijn aangekomen en had contacten binnen de PLO. Ik hoorde van hem dat wij in het Libische Tripoli om de tuin zouden worden geleid. Hij zei zoiets als: "De Israëli’s zullen morgen op hun bek gaan." Ik wist dat op het Mossad-hoofdkwartier wel werd gedacht aan de mogelijkheid van een valstrik, maar niemand zag de Palestijnen daartoe echt in staat. Ik probeerde met iedereen die ik in de hiërarchie kende contact op te nemen om hetgeen wat nu onvermijdelijk leek stop 'te zetten. Het was ietwat ironisch dat de scheidingswanden die geplaatst waren ter vergroting van de veiligheid nu geen waarschuwingen doorlieten.

Het commandocentrum was gevestigd op de luchtmachtbasis Maharek David. De gedachte dat iemand bewust de zaak wilde dwarsbomen liet me niet los. Ik kreeg het telefoontje van de strijder en zond zijn boodschap uit; omdat ik slechts een zogenaamd relaisstation was moest ik hem onveranderd doorgeven zonder iets toe te voegen of weg te laten ook al was ik er vrijwel van overtuigd dat de informatie niet klopte. Ik heb nooit kunnen achterhalen of het communiqué op het koopvaardijschip is aangekomen. Mogelijk is dat wel gebeurd maar verhuld gebleven zodat eventuele mislukkingen op de gedoodverfde zondebok konden worden afgeschoven – ikzelf dus. Natuurlijk werd het vliegtuig tot landen gedwongen zonder dat de hoofdprijs aan boord zat.

Ik verliet Cyprus aan boord van het jacht voor een ontmoeting met de Dabur. Iemand wilde me op dit moment nog niet terughebben in Israël, dus ontving de Dabur de instructie om enkele dagen op volle zee te blijven. De kapitein kreeg het bevel van de marine dat hij "motorstoring" had opgelopen. Ik wist dat dit de tijd om mij tot zondebok voor deze verknoeide operatie te bestempelen wat verruimde. Ik zag niet in hoe dat mogelijk was, tenzij de strijder zijn verhaal herzag. Dan zou mij verweten worden dat ik de boodschap zogenaamd verkeerd begrepen had.

Ongetwijfeld werden alle bewijzen van mijn pogingen om het commandocentrum te waarschuwen vernietigd, en ik bleek wat dat betreft ook gelijk te hebben. Toen wij uiteindelijk afmeerden in Ashdod was Ohren Riff, de toenmalige stafchef van het Mossad-hoofd, aanwezig om mij te begroeten. Het was zijn taak om te vertellen wat mij voor de Mossad te doen stond. Ik zou de verantwoordelijkheid voor de mislukking dragen in de wetenschap dat ik het ten bate van het Bureau deed. Mij restte hier geen keus, dus stemde ik toe.

Bron: De Keerzijde Van Het Bedrog

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Mossad

dim wrote:

Guy Bouten vraagt aan Léon De Staerke wie buit van de overvallen op Zwarts en Kirschen heelde?

"Johnny Janssens. Hij bezat de bijouterie Goldcenter in het Manhattan Centre en ook een zekere Goldstein, een Jood die een groothandel had op de Anspachlaan. Hij was eigenaar van de Delta 2, een club tegenover de Fouquet's waar bijna uitsluitend Joden kwamen." En dan op fluistertoon: "Des gens du Mossad. Goldstein était un ancien colonel de l’armée israëlienne."

In het Atlas-rapport lezen we:

For the security of his person and that of his group, Felix has called upon the security services of an ex-Mossad Colonel.

Weet iemand of het hier om dezelfde persoon zou gaan?

106

Re: Mossad

Zou het even moeten opzoeken, maar was het in het laatste geval niet A. Shavit (zie ook affaire Boas, ...)? Die hele Mossad-kliek klit natuurlijk aan elkaar.

107

Re: Mossad

Het staat los van het Bende van Nijvel-verhaal maar het zegt wel iets over een andere "oorlog" die in Europa werd uitgevochten:

De onopgeloste moord op Naïm Khader

Op 1 juni 1981, om 9 uur 's ochtends, werd Naïm Khader, de vertegenwoordiger van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), voor zijn woning in Brussel met zeven revolverschoten omgebracht. De 20ste verjaardag [van deze onopgeloste moord] was de aanleiding voor Robert Verdussen, tot zijn recente pensionering de eminente specialist van La Libre Belgique voor het Nabije Oosten, een boek te wijden aan Naïm Khader, die hij van nabij zeer goed heeft gekend.

Wie vermoordde Naïm Khader? Twintig jaar na de feiten is dit nog steeds niet duidelijk. Zowel Israëlische agenten als Palestijnse dissidenten van Abou Nidal vermoordden eerder een aantal vertegenwoordigers van de PLO in Europa. Zowel Israël als Palestijnse en Arabische extremisten hadden hun redenen.

De Palestijnse en Arabische nationalisten namen het niet dat de PLO van Yasser Arafat na de oktoberoorlog van 1973 een ommezwaai had gemaakt: van een niet-religieuze staat in heel Palestina naar een Palestijnse mini-staat op elk deel van Palestina dat bevrijd zou worden (in principe als eerste stap naar deniet-religieuze staat, maar in praktijk…). En in dit kader had Naïm Khader contacten met joden en Israëli's.

Israël van zijn kant maakte zich enorme zorgen over de steeds toenemende sympatie voor de Palestijnen in Europa, iets waar Naïm Khader een grote rol in had gespeeld. Als vertegenwoordiger van de PLO in België en bij de Europese Gemeenschap had hij een belangrijk aandeel in de Verklaring van Venetië (van 12 en 13 juni 1980), waarin werd gepleit voor de erkenning van de wettige rechten van het Palestijnse volk. Meer nog, de Verklaring stelde dat het Palestijnse probleem, dat geen eenvouding vluchtelingenprobleem is, een rechtvaardige oplossing moet krijgen. En dat het Palestijnse volk in staat moet worden gesteld volop zijn recht op zelfbeschikking uit te oefenen. Iets waarmee Israël het volledig oneens mee was. Evenmin als met de bijkomende verklaring dat de PLO bij de (vredes)onderhandelingen moest worden betrokken.

Ook stond Naïm Khader op het punt tot vertegenwoordiger van de PLO in Parijs te worden benoemd, waar François Mitterrand president was geworden en links de wetgevende verkiezingen had gewonnen. Claude Cheysson, met wie Naïm Khader in Brussel een goede verstandhouding had opgebouwd, werd minister van Buitenlandse Zaken. De traditionele pro-Iraëlische houding van de Franse socialisten leek in het gedrang te komen.

Van de Belgische justitie kan niet worden gezegd dat ze echt haar best deed om het raadsel op te lossen. Ze was verdacht laat om het onderzoek te beginnen. Het Israëlische spoor werd gewoonweg niet onderzocht. En het bleek al snel dat Naïm Khader weinig of geen bescherming genoot. Men concentreerde zich op de gelijkenissen met een moord in Wenen en bracht daarvoor een Irakees van Palestijnse afkomst, Hesjam Rajeh, in maart 1999 voor het assissenhof, alhoewel hij al vier jaar eerder was uitgeleverd en in februari 1996 in voorlopige vrijheid werd gesteld. De weduwe van Naïm Khader, Bernadette Reynebeau, probeerde -vergeefs - de schuld van de verdachte aan te tonen. Maar Hesjam Rajeh werd vrijgesproken door de jury.

Het feit dat hij drie jaar eerder al in voorlopige vrijheid was gesteld, wijst erop dat justitie niet geloofde in zijn schuld. Verdussen vermeldt het niet maar, maar Arabische diplomaten die het proces bijwoonden zeggen vanaf het eerste ogenblik te hebben gezien dat het hen hoogst onwaarschijnlijk leek dat Hesjam Rajeh iets met de moord te maken had. Kortom, voor hen was het proces een louche zaak. Zelf ontkende Rajeh ten stelligste zijn schuld en als bewijs daarvoor wees hij erop dat hij drie jaar lang de kans had gehad te vluchten, maar dat niet had gedaan. De conclusie dringt zich op: een showproces om andere sporen te verdoezelen? En wellicht de hoop de verdenking in één bepaalde richting te sturen omdat de voorlopig vrijgelaten verdachte wel de benen zou nemen…? Gezien de uitstekende relaties tussen België en Israël en hun respectieve geheime diensten geen onredelijke hypothese.

We hebben het hier uitvoerig gehad over de moord en de mogelijke daders. Maar het grootste deel van het boek is niet daaraan gewijd. Het is een echte, volledige biografie van Naïm Khader. Van zijn jeugd in Zababdeh, op de westelijke Jordaanover, in 1939. Over zijn studies aan het seminarie te Beit Jala (een plaats bij Bethlehem, die sedert het uitbreken van de Al Aqsa-intifada herhaaldelijk in het nieuws is geweest), tot zijn aankomst in Leuven in 1966 - in het spoor van zijn broer Bichara (nu professor aan de UCL) die er eerder toevallig na een tegenvallend verblijf in Parijs was gearriveerd.

In 1967 ging Israël in de zesdaagse oorlog over tot de verovering van het deel van Palestina dat het nog niet in handen had (plus de Syrische Golan-hoogten en de Egyptische Sinaï-woestijn). Dat betekende een keerpunt in het leven van Naïm Khader, die zich sedertdien aan het bevorderen van de Palestijnse zaak ging wijden. Met groot succes, ondanks alle tegenstand, zoals ondergetekende kan getuigen. Als vertegenwoordiger van de PLO in Brussel volgde hij in 1974 de evolutie van de organisatie naar een Palestijnse ministaat. Iets waaraan het boek uitvoerig en klaar aandacht besteedt.

Naïm Khader was een eminent intellectueel, een begaafd diplomaat, onverstoorbaar onder elke kritiek - hij werd meer dan eens uitgescholden in het publiek -, kortom een buitengewoon intelligente en succesvolle verdediger van het Palestijnse volk en zijn rechten. Het lijdt geen twijfel dat hij om die reden werd vermoord.

Bron » archief.uitpers.be

Misschien nog wel interessant om te melden dat bij De Lombaerde krantenknipsels werden gevonden over deze moord. Hij beweerde dat die uit een dossier van Latinus kwamen.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

108

Re: Mossad

Het Marokkaanse gerecht staat Abdelkader Belliraj (57) geen proces toe in België. [...]Normaal beslist de Brusselse raadkamer op 20 november of Belliraj moet terechtstaan voor zes moorden die hij in 1988 in Brussel zou hebben bevolen. Het federale parket stelde een onderzoeksrechter aan en stuurde speurders naar Marokko. Die procedure staat nu op de helling door de houding van het Marokkaanse gerecht.

Belliraj werd in Marokko tot levenslang veroordeeld voor zijn vermeende rol in een staatsgreep. Tijdens zijn verhoor zou hij de zes moorden hebben bekend. Maar het Brusselse gerecht stelde vast dat zijn verklaringen niet stroken met de feiten. Volgens de Staatsveiligheid heeft Belliraj evenmin terroristische activiteiten op zijn actief.

Bron » www.hln.be

"Volgens de Staatsveiligheid heeft Belliraj evenmin terroristische activiteiten op zijn actief" tja...

Re: Mossad

La Belgique, une terre accueillante

Longtemps considéré comme le "meilleur service secret du monde", le Mossad, malgré plusieurs échecs, s'est souvent montré fort efficace. Surtout lorsqu'il s'agissait de mener des opérations dans les pays arabes ou d'aider les Américains et les Britanniques à trouver des contacts de l'autre côté du Rideau de fer.

Une des clés du succès: le développement de centres ou d'activités dans certains pays. Ainsi, la Belgique a toujours servi de base pour certaines opérations. Dans le courant des années 80, six officiers du Mossad opérant sous "couverture" (fausse identité) se sont installés à Bruxelles pour y ouvrir des sociétés commerciales.

Celles-ci ont bien réalisé quelques affaires mais leurs administrateurs cherchaient surtout à recruter le frère d'un général syrien. Ce qui a d'ailleurs été fait. L'un de ces officiers (retraité) n'était autre que Yehouda Gil, actuellement jugé pour avoir escroqué son service en faisant croire qu'il continuait à voir sa source alors qu'il avait cessé tout contact il y a longtemps.

Vers 1985-86, des officiers du Mossad postés à Bruxelles ont également recruté quelques chômeurs en prétextant vouloir leur faire effectuer un sondage. En fait, les personnes à interroger étaient surtout des étudiants libyens en stage à la centrale nucléaire de Mol. Car le renseignement israélien cherchait à connaître le niveau de leurs compétences, et à obtenir des informations sur l'aide que la Belgique aurait pu fournir à la Libye en matière nucléaire.

Lorsqu'Albert Raes dirigeait la Sûreté de l'Etat, les contacts entre le service israélien et son homologue belge ont toujours été relativement bons. Raes s'est secrètement rendu à plusieurs reprises en Israël afin d'y rencontrer Meïr Amit, alors chef du Mossad, et les deux agences ont également échangé de nombreuses informations... Quand elles ne menaient pas des opérations en commun.

Quelques "Couacs"

C'est ainsi que le Mossad et la Sûreté ont, entre autres, tenté de louer la maison mitoyenne à celle de la légation de l'OLP, avenue Churchill à Bruxelles, afin d'y placer des micros. Etrangement, l'affaire a échoué parce que les officiers de la Sûreté qui négociaient le contrat de bail avec le propriétaire ne sont pas arrivés à trouver un accord avec lui.

Aux yeux de leurs collègues belges, les équipes techniques du Mossad sont surtout réputées... savoir ouvrir n'importe quel coffre, et sans laisser de trace. Au début des années 80, le service secret israélien disposait d'ailleurs d'une "équipe volante" chargée d'aider ses homologues étrangers. C'est cette équipe qui a, à la demande d'Albert Raes, été utilisée à plusieurs reprises par la Sûreté belge afin d'aider des officiers belges à pénétrer de nuit dans la légation d'un pays de l'Est.

Le Mossad a cependant parfois eu tendance à considérer la Belgique comme une "terre conquise". En effet, au début des années 80, le service israélien avait passé un "gentleman's agreement" avec la Sûreté, selon lequel il s'engageait à la prévenir de tout recrutement d'un ressortissant belge dans le cadre d'une opération bien précise et pour autant que ce recrutement ne nuise pas aux intérêts de la Belgique.

Or, le renseignement belge a rapidement découvert que les Israéliens "oubliaient" parfois de lui transmettre certains noms. Une délégation de la Sûreté menée par le commissaire en chef du service s'est donc rendue au siège du Mossad (une tour de bureaux de la banlieue de Tel-Aviv) afin d'y avoir une explication "franche" avec un responsable de haut niveau.

La Belgique semble en tout cas avoir particulièrement bonne presse parmi les anciens du Mossad. Parce qu'ils y ont opéré facilement en utilisant des passeports belges trafiqués ? Sans doute. Mais également, parce que l'avocate Yeoudith Friedman, l'une des figures mythiques du service israélien, est d'origine belge. Née à Anvers en 1925, cet agent secret qui a travaillé au Mossad de 1956 à 1976 était devenue la principale collaboratrice d'Isser Harel, le chef du Mossad de l'époque. En 1961, elle a, entre autres, joué un rôle actif dans la capture en Argentine du criminel de guerre nazi Adolf Eichmann. Ce qui lui vaut sa légende.

Bron: Serge Dumont | Le Soir | 27/2/1998

110

Re: Mossad

Waarschijnlijk één van de grootste fratsen van de Mossad in België:

Mossad mag Europese staatshoofden in Brussel ongestraft afluisteren

Acht jaar lang, van 1995 tot 2003, heeft de Israëlische geheime dienst Mossad via zeer gesofistikeerde afluisterapparatuur alles gehoord wat er in het Brusselse Justus Lipsius-gebouw besproken werd door de Britse, Franse, Duitse, Spaanse en Oostenrijkse staatshoofden, regeringsleiders, ministers en hun directe medewerkers. Het onderzoek naar deze grootschalige spionagezaak verliep tergend traag en werd grondig verknoeid door de Staatsveiligheid en het federaal parket. De daders zijn gekend, maar gaan vrijuit.

Het volledige verhaal kan je hier lezen » www.apache.be

Ook Willy Van Damme schrijft op zijn blog over deze affaire:

(...) Dit ongestrafte bleek zeker met het grootste bekende afluisterschandaal uit de Belgische geschiedenis dat op 28 februari 2003 aan het licht kwam. Het situeerde zich in het Justus Lipsiusgebouw van de Europese Unie in Brussel, het zenuwcentrum van de EU waar de topdelegaties der verschillende landen onderling en met elkaar in het soms grootste geheim overleggen.

Die 28ste februari ontdekte een technicus heel toevallig tijdens een herstelling afluisterapparatuur waarbij onbekenden alle gesprekken van de Britse delegatie afluisterden. Dra ontdekte men dat dit ook zo was bij de andere delegaties zoals de Duitse, de Franse en de Spaanse.

Daarbij wees alles naar enkele technici die voorheen hun opleiding hadden gekregen bij het Israëlische telecombedrijf Comverse, een onderneming die bij inlichtingendiensten gelinkt wordt aan de Mossad. Bewezen werd dat die apparatuur er al in de periode 1994-1995 was aangebracht toen België het complex liet bouwen.

Uiteraard waren de daders vrij snel bekend. Het duurde echter tot … maart 2009 - meer dan zes jaar later - voor er huiszoekingen plaats hadden. Ook bleek dat toen het nieuws op 19 maart 2003 in de Franse krant Le Figaro uitlekte men pas dan de dienst contraspionage van de Staatsveiligheid inschakelde. De Staatsveiligheid stond toen onder leiding van de algemeen als zeer zwak omschreven liberaal Koen Dassen. Begin 2011 liet het federaal parket dan weten dat men na zeven jaar onderzoek besloot niemand te vervolgen. Maar geen zorg, iets later, op 22 januari 2011, lekte dan uit dat ook de politie een gelijkaardig probleem had.

Deze had haar afluisterapparatuur acht jaar voordien aangekocht bij de Israëlische telecomonderneming Nice, eveneens een bedrijf met goede connecties bij de … Mossad. En ook over dit verhaal zal men later nooit meer iets horen. Het zijn allemaal verhalen die de vraag doen rijzen wie in dit land werkelijk de baas is. Onze regering of… de Mossad. Ze mag hier als we het allemaal op een rijtje zetten alles doen wat ze wel. En niemand die er een vinger naar durft uit te steken.

Met als bijkomende vraag: Hoe ver infiltreerde de Mossad al in ons land? Over hoeveel spionnen bezit ze in onze politiek, de journalistiek, de magistratuur, de ambtenarij, het veiligheidsapparaat en het zakenleven? Vermoedelijk veel en heel strategisch geplaatst. Hoe anders kan men die steeds weerkerende straffeloosheid verklaren?

Bron » willyvandamme.wordpress.com

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube