Rijkswacht heeft zich niets te verwijten in Aalst

In de reeks interpellaties die woensdag in de Kamercommissies voor Binnenlandse Zaken werd gehouden, heeft Van den Bossche (SP) de problemen i.v.m. de bestrijding van terrorisme en banditisme nog eens in de actualiteit gebracht.

In een eerste interpellatie hekelde hij de zg. tekortkomingen, op 9 november, van de politiebewaking bij Delhaize te Aalst. Minister Nothomb heeft evenwel geantwoord, dat reeds op 9 oktober een akkoord was afgesloten tussen de rijkswachtbrigade te Aalst en de politiekorpsen van Aalst, Wetteren en Ninove. In uitvoering van dit akkoord was de rijkswacht die zaterdag belast met de mobiele bewaking van het grootwarenhuis te Aalst.

Eén keuronderofficier en twee onderofficieren moesten met tussentijdse haltes de vestigingen Delhaize, Colruyt en Aldi bewaken. Het is vrij normaal dat op een bepaald ogenblik de rijkswacht - met een zodanig “mobiel” bewakingssysteem - niet aan de ingang stond waar de overval plaatshad. De minister heeft uitdrukkelijk bevestigd dat in de gegeven omstandigheden de bewakingsdiensten niets ten laste kon worden gelegd.

Een tweede interpellatie van Van den Bossche gold de juridische fundering van de regeringsbeslissing, in verband met het inzetten van legereenheden. Met de wetteksten in de hand betoogde de interpellant, dat de rijkswacht alleen beroep kan doen op het leger om de orde te “herstellen”, wat betekent dat zodanig beroep niet kan worden gedaan om preventieve opdrachten te vervullen.

Minister Nothomb is niet alleen erg algemeen maar ook uiterst vaag gebleven in zijn antwoord. Hij tilde blijkbaar niet te zwaar aan het al dan niet preventief karakter van de inzet van de strijdkrachten. Voor hem is het “herstel van de orde” het herstel van het veiligheidsgevoelen van de burgers... (…)

Bron: Gazet van Antwerpen | 9 Januari 1986

Kroongetuigen kennen geen nieuwe elementen - Drukte rond Bende van Nijvel opent oude wonden

Aalst, vier maanden na het drama. De wonden zullen nooit helen. Families dragen in stilte de pijn van een bloedige Sint-Maartensdag. Bijna was men aan de talrijke lokale cafétogen vergeten nog oeverloos over overval en bende te zwetsen, tot een nieuwe Bende voor nieuw praatvoer zorgde.

“Ge moet zoveel met een korrel zout nemen”, merkt de h. Albert Van den Abiel op bij zoveel nieuwe drukte. Hij is niet de enige die persoonlijk nauw betrokken was bij het Delhaize-drama en die zo spreekt. De h. Van den Abiel verloor op 9 november zijn dochter, zijn schoonzoon en zijn kleindochter. Hij is voor de tweede keer in zijn leven vader geworden: hij ontfermt zich over kleinzoon David. De jongen is zopas tien jaar geworden. Hij werd afschuwelijk gewond en leert nu in het O.-L.-Vr.-ziekenhuis weer lopen.

“Het moreel is goed”, vertelt ons zijn grootvader, “dat is omdat onze familie nauw aan elkaar hangt!“ Grootvader waakt er overigens angstvallig over dat de knaap met rust wordt gelaten. Voor Eliane Nijs-Wauters uit Aalst is de hel nog niet voorbij. Als jonge vrouw in de bloei van het leven verloor ze haar man Dirk (28) en haar dochtertje Elsie (9). Geen dag betrok ze nog de echtelijke woning aan de L.P. Boonstraat. Ze durft ’s avonds nauwelijks alleen over straat. Een ontredderd leven. Zo zijn er nog velen.

Het zal een magere troost zijn, maar intussen heeft de hoofddirectie van Delhaize alle kosten (verpleging, begrafenis ...) zonder problemen terugbetaald aan de betrokken families. Een benefietvoetbalmatch met Eendracht Aalst leverde zowat 100.000 fr. op. Een steunrekening op het Gemeentekrediet was heel wat minder succesvol. Tussen november en begin maart werd amper zesduizend frank gestort, sommetje dat onlangs door de Nationale Bank werd aangedikt met een schenking van 25.000 fr.

Met de publicitaire steun van de stad en de media hoopt men de solidariteit thans op te drijven. Kleine bedragen - voor families die het geld hard nodig hebben. Maar geld, daar koop je geen leven mee, zo fluistert men in Aalst.

En dan is er het fameuze Rampenfonds van augustus '85. Slachtoffers van opzettelijke gewelddaden zouden uit die kas geholpen worden. Volksvertegenwoordiger Caudron stelde de vraag aan minister Gol. Het Rampenfonds? Een mooi initiatief, maar op papier. Want het werkt nog altijd niet.

In het warenhuis zelf gaat de handel weer de gewone gang. De klanten, die een tijdje wegbleven, zijn terug en nu het ’s avonds langer klaar blijft wordt ook later nog druk gewinkeld. De kassiersters glimlachen weer. Soms maar moeizaam als de avond valt en men koortsachtig aan het poetsen gaat en schichtig naar de late bezoekers kijkt.

Geen enkel personeelslid dat op de bewuste avond kroongetuige was van de overval van de Bende van Nijvel is de laatste weken nog aangesproken door de speurders. Of iemand dan in de Dendermondse gevangenis verscholen achter glas is moeten gaan kijken om de vermeende reus en het ander gespuis te herkennen? Iedereen heft de schouders. Niemand is dat gaan doen of kent een collega die werd aangesproken.

Een Delhaize-personeelslid dat liever anoniem blijft: “Ik heb ook de kranten gelezen. Ik vraag me af waar ze het halen?” Voor sommigen is de drukte graag meegenomen. Krantenverkoopster Nicole Van Schuylenbergh in Aalst: “De gazetten vliegen buiten. Met die bende zeker?”

Bron: Gazet van Antwerpen | 27 Maart 1986

Aalst '85 Terreur!

Zaterdag 9 november 1985, even voor achten en dus bijna sluitingstijd in een warenhuis te Aalst. Klanten en personeel maken zich klaar om een lang weekeinde wapenstilstand te vieren. Uitgerekend op dat ogenblik stormen drie gewapende gemaskerden de Delhaize binnen. Acht klanten worden blindelings en meedogenloos afgemaakt. Vlaanderen beleeft een nachtmerrie.

Het verkeersdrukke kruispunt ”Den Haring” te Aalst was op die regenachtige, mistige zaterdagavond in november het macabere toneel van loeiende sirenes van politie- en rijkswachtwagens. Blauwe flikkerlichten van ziekenwagens maakten duidelijk dat er wat gebeurd was: acht doden, drie zwaar en zeven lichtgewonden.

Bijna even snel als de hulpdiensten waren ook de journalisten ter plekke. De toenmalige GVA-medewerker in Aalst - nu redacteur - was getuige van de slachtpartij. Als late klant in het warenhuis diende René De Witte beschutting te zoeken voor dwalende kogels tijdens de schietpartij tussen politie en gangsters.

Het begin van het journalistieke zoeken naar de waar gebeurde feiten. Een reconstructie van halve en hele waarheden, amper te onderscheiden, omwille van zovele emoties.

Gezien de ernst van de situatie kreeg de redactie Oost-Vlaanderen prompt logistieke steun aangeboden van de collega’s. Het reportageteam van onze krant en de Brusselse redactie werden mee ingeschakeld. Dagenlang zou Delhaize Aalst nazinderen, ook in de krant. Psychiaters en criminologen trachtten een verklaring te vinden voor zoveel bloedvergieten. Rijkswacht en politie ondernamen een (nog vruchteloze) poging om de daders te snappen.

Toch bleven de machteloze reacties van familieleden en van de directie van het betrokken warenhuis. Die machteloosheid werd gedeeld met de onmacht van politiediensten tegen zoveel geweld.

“Stop dat terrorisme”, zo blokletterde Gazet van Antwerpen de dag na de ramp. Die eis blijft actueel. Er is overigens nog maar weinig veranderd sinds die rampzalige dag nu bijna een jaar geleden. De angst voor terreur blijft. De daders lopen nog op vrije voeten. Delhaize-Aalst blijft een zwarte vlek in de geschiedenis van deze provincie, ook omdat er amper lessen werden getrokken eens de eerste emoties vergeten.

Bron: Gazet van Antwerpen | 3 November 1986