Hij kan de man ook per toeval daar hebben gezien en besloten hem aan te rijden.

Misdaadcolumn: 'Het Mysterie Muller'

(...) Een ander verhaal dat meteen mijn aandacht trok was het ‘Mysterie Muller’. Mijn reportage over deze zaak begon, net als de gifmoord waarover ik vorige week schreef, met een knipsel dat Peter R. de Vries op mijn bureau had gelegd.

“Rijkswacht wellicht achter moord op Nederlandse zakenman,” kopte het artikel. Nu zou je beginnen met een zoekactie op Google, maar dat was er in die tijd nog niet bij. De research bestond uit een telefoontje naar knipseldienst Matla in Den Haag, waar twee bejaarde dames al decennialang volgens een onnavolgbaar systeem stukjes uit de kranten knipten en in enveloppen stopten. Een redelijk antieke werkwijze, maar voor die tijd werkte het prima en iedere journalist wist de weg naar de dames Hubers en Kortekaas te vinden. Ook ik werd weer niet teleurgesteld; de dames hadden een mooi bundeltje knipsels over het moordcomplot voor me klaargelegd.

Het kwam erop neer dat een Vlaamse politicus zo z’n twijfels had bij de dood van de Nederlandse zakenman John Muller.

De man was in de jaren 80 op de stoep voor een hotel aan de Louiselaan in Brussel door een aanstormende politieauto aangereden. Opzettelijk, zo leek het. De bestuurder had niet geremd, maar tot een onderzoek was het nooit gekomen, ondanks dat slachtoffer Muller de aanrijding niet had overleefd. Jaren later waren getuigen gaan praten. Zo bleek de rijkswachter niemand minder te zijn dan Madani Bouhouche, een twijfelachtig type dat later verwikkeld was geraakt in allerlei louche zaken, waaronder zelfs de moordpartijen van de Bende van Nijvel. Volgens enkele tipgevers zouden Muller en Bouhouche elkaar hebben gekend. Muller zou te veel hebben geweten van een wapenroof waarbij de ex-rijkswachter betrokken was geweest en daarom uit de weg zijn geruimd.

Via via kwam ik in contact met een broer van John Muller.

De man ontving mij in zijn huis in Nieuwegein en was stomverbaasd dat zijn broer werd genoemd als slachtoffer van een moordcomplot. John was vertegenwoordiger, leefde inderdaad in België en was overleden aan de gevolgen van kanker. De man trok een lade open en haalde wat paperassen tevoorschijn, waaronder een paspoort, afsprakenkaarten van een ziekenhuis en een agenda. “Gekregen van het ziekenhuis in Luxemburg waar John is overleden,” sprak de broer.

Dit klonk minder spannend dan het krantenstukje. Ik bladerde door de paperassen en zag niets dat mijn argwaan wekte. Maar diep van binnen waarschuwde een stemmetje mij dat dit allemaal onderdeel kon zijn van een geraffineerde samenzwering. Wat zouden ze in het Luxemburgse ziekenhuis over de zaak te zeggen hebben? “Nooit bellen,” had Peter R. de Vries me geleerd, “erop af.” Na vier uur rijden stapte ik het ziekenhuis binnen. In de afsprakenkaarten van Muller had ik een naam zien staan: “M. Di Cato, oncoloog.” Tot mijn opluchting liet de arts me binnen en niet gehinderd door het medisch geheim vertelde hij me wat er was gebeurd. De heer Muller was inderdaad in het ziekenhuis opgenomen geweest en uiteindelijk overleden aan de gevolgen van maagkanker.

Ik wist genoeg, het complotverhaal kon de prullenbak in.

Maar ergens bleef ik zitten met de vraag hoe het verhaal de wereld in was geholpen. Een verzinsel? Waren feiten en namen door elkaar gehaald? We zullen het nooit weten, want vrijwel alle betrokkenen in het verhaal zijn inmiddels overleden.

Bron: Panorama | 23 Oktober 2021 | panorama.nl

Dat verhaal van Henk Strootman werd hier in 2020 al geplaatst door Ben (zie deze post). Strootman zelf berichtte er ook al over op het forum in 2017 (zie deze post).

In deze post van pimper in het topic Juan Borges wordt een artikel van 20 oktober 1988 van Christian Souris vermeld, dat verscheen in het tijdschrift Pourquoi Pas. Ook het verhaal van "J.M." en diens bizarre dood komt daar in aan bod. Als die post van pimper klopt, dan wil dat zeggen dat het verhaal over John Muller dus al in 1988 de ronde deed.

In 1990 bereikt het verhaal dan Willy Kuijpers (en de Nederlandstalige kranten). Zijn info zou afkomstig zijn van "tipgevers" en "documenten van de gerechtelijke politie in Brussel" (zie het artikel van het AD dat edd hier plaatste).

De Nederlandse journalist Peter R. de Vries leest dat artikel uit 1990 ook, zet er zijn collega Strootman op, die vervolgens ontdekt dat Muller gewoon aan kanker gestorven is. Iemand (en/of de GPP van Brussel) heeft dus - vermoedelijk in 1988 al - een verhaaltje verzonnen om Bouhouche verdacht te maken.

Was 1988 ook niet het jaar waarin de GPP van Brussel plots afkwam met een lijst van ex-BOB'ers die zogezegd chantageplannen hadden met video's over de Roze Balletten? Ook dat verscheen in 1990 plots in de pers. De Roze Balletten zijn misschien wel het beste onderwerp als je iets in het belachelijke wil trekken/de vis wil verdrinken. Beetje zoals dat verhaal over Leon Finné die vlak voor zijn dood een video over de Roze Balletten zou zijn gaan bekijken bij rijkswachter Golenvaux. Ook dat verhaal bleek achteraf verzonnen te zijn. (Een verhaal dat Beijer desondanks nodig vond om op het Franstalig forum kracht bij te zetten door te vertellen dat Finné ooit aan hem werd voorgesteld door Golenvaux.)

Ik heb sterk de indruk dat iemand bewust verhalen/dwaalsporen aan het planten was via politierapporten en pers.

Ik denk dat we dan in de eerste plaats misschien moeten kijken wié in staat is/was tot dergelijke manipulatie. In minstens één geval (de journalisten) komen we dan toch uit op Staatsveiligheid vermoed ik. Ik zie eerlijk gezegd ook niet zo heel veel individuen/organisaties met een dergelijke invloed.

Volgende vraag is dan: wie (personen) en waarom ...

Dit zou toch De Cruciale Vraag in het bendeverhaal en op het forum moeten zijn? Maar we blijven in het sprokkelhout rondstruikelen... de hoge bomen vrdwijnen in de mist ...