11

Re: Gladio Italië

Extreem-rechtse terreur, Gladio en de strijd tegen het communisme gingen in Italië hand in hand. In dat opzicht is onderstaande informatie uit het CIA Terrorism Review van februari 1986 een interessante aanvulling:

Italian Rightwing Terrorism

Though often overshadowed by violence from the left, rightist terrorism remains a problem for Italian authorities. Since the train bombing in December 1984 that killed 15 passengers and wounded more than 100, most activity by rightwing groups has consisted of low-level armed and incendiary attacks against domestic targets. We expect this trend to continue throughout 1986 unless a number of exiled rightist terrorists return to Italy - and we have no indication that they will. In the past we have detected no particular pattern to periodic upsurges in Italian rightwing terrorism, although in some cases these appear to have been in response to intensified leftist activity.

Background

Rightist violence in Italy has a long history dating back to the 19th century and exemplified by the activities of Mussolini’s Black Shirts in the early 1920s. The most recent resurgence began in the late 1960s as a response to a leftward national political drift and escalated to the point that rightwing violence was responsible for the majority of deaths and injuries attributed to terrorism in Italy during the 1970s. Although rightwing terrorism is not as active today as it was in the last decade, it remains a serious threat to Italian society.

Since rightwing terrorism reemerged in the late 1960s, six groups apparently have been responsible for most violence: the New Order, the National Vanguard, the Black Order, the Third Position, the Armed Revolutionary Nuclei (NAR), and the Popular Revolutionary Movement. (1) Most of these rightwing groups borrow their symbols from Roman and Fascist mythology and history and claim to represent nationalism, anticommunism, anti capitalism, and rigid order. Just as Italian Fascists did in the past, these new groups seek to create an atmosphere of tension in order to make the government appear impotent and thus provoke popular demands for the restoration of law and order.

At present, terrorists on the right appear to have neither the organizational structure nor the support network of their counterparts on the left. [gecensureerd] it is widely alleged that they have ties to the Italian Social Movement (MSI), a legal political party. There are also indications that some MSI members engage in rightist terrorism or are in close contact with those who do.

Het is belangrijk om te weten dat er contacten waren tussen MSI, het Front de la Jeunesse en WNP. Ook Calmette had contacten met MSI, Calmette (in gezelschap van rijkswachter Martial Lekeu) heeft op een bepaald moment ingestaan voor de veiligheid van Giorgio Almirante, de toenmalige voorzitter van de Italiaanse neofascistische MSI.

Until recently, the targeting and tactics of rightist terrorists have been neither as selective nor as sophisticated as those of their leftist counterparts. The most spectacular rightist terrorist operations during the previous two decades involved the indiscriminate use of explosive devices in public spaces and on public conveyances. Five high-casualty bombings - train stations in Milan in 1969, Bresilia in 1974, and Bologna in 1980; and express trains in 1974 and December 1984 - were attributed to the right, although neither police investigations nor judicial procedures have succeeded in positively identifying or punishing the perpetrators. Rightist groups in Italy have not been know to target US persons or interests.

Since the early 1980s however, with many of their old-line leaders in jail or exile, rightist terrorists have increasingly come tot resemble leftist terrorists in their modus operandi. They are now targeting more selectively, expanding their use of firearms, and claiming responsibility for their attacks more routinely. Over the last several years, most of their attacks have been carried out by the NAR, primarily against students, journalists, leftists, police, and magistrates who have acted against rightists. Right now, [gecensureerd]

Dangerous prospects

In large measure, the new wave of Italian rightwing terrorists consists mainly of youths who are fascinated with the doctrine and trappings of the Fascist movement and are responding to the perceived cultural and political challenge posed by their more radicalized - and publicized - leftist peers. This younger generation, however, suffered a severe blow in May when 53 rightists - mostly in their early twenties - received sentences of 18 months to 23 years in prison.

More serious is the potential threat that could come from "old guard" rightists - those active in the late 1960s and 1970s - many of whom are now living abroad as fugitives. Members of this older generation have recently been reported in France, Ecuador and Paraguay. If the old guard were to return to a action and assume leadership of the new recruits, the tempo of rightist violence could increase dramatically in Italy, especially if leftist violence were present to serve as a catalyst. We have no indication that this scenario will occur in the near future. In the meantime, the rightists will continue to take lives, and the current pattern of sustained low-level violence - periodically punctuated by unpredictable bloody bombings - is likely to persist.

The aftermath of Rightwing Terrorism

The unsolved 1980 Bologna railway station massacre that killed 85 people is still a sensitive topic in Italian politics five years after the event. In August 1985, thousands of people attended an annual demonstration in Bologna to protest the unsuccessful police investigation. Although there is no solid evidence in recent years linking Italian security services to rightwing terrorists, two former military intelligence servicemen are now under indictment for obstructing the judicial investigation into the bombing. Similar accustations by politicians and newspapers have fueled the Italian people’s frustrations.

Voetnoot:

(1) Many of the same individuals revolve through various neofascist groups, most of which tend to discard old names for new ones or operate simultaneously under several names. For example, the New Order apparently created the National Vanguard before becoming the Black Order, which in turn gave life to the Armed Revolutionary Nuclei. The latter group has also conducted terrorist attacks under the name of the Popular Revolutionary Movement.

Italian Rightwing Terrorist Organizations

  • Armed Revolutionary Nuclei (Nuclei Armati Rivoluzionari)

  • Third Postion (Terza Posizione)

  • Popular Revolutionary Movement (Movimento Popolare Rivoluzionario)

  • Black Order (Ordino Nero)

  • New Order (Ordino Nuovo)

  • National Vanguard (Avanuardia Nazionale)

  • Armed Revolutionary Movement (Movimento Armato Rivoluzionario)

  • Compass Card (Rosa dei Venti)

  • National Front (Fronte Nazionale)

  • Mussolini Action Squads (Squadra d’Azione Mussolini)

  • The Phoenix (La Fenice)

  • Tolfa Brigands (Briganti della Tolfa)

  • Italians’ Protection Association (Associazione Protezione Italiani)

  • Aryan Brotherhood (Fratellanza Ariana)

  • Executioners of Italy (Giustizieri d’Italia)

  • Fascist Revolutionary Nuclei (Nuclei Fascisti Rivoluzionari)

  • Popular Revolutionary Opposition (Opposizione Popolare Rivoluzionario)

  • South Tyrolean Homeland League (Suedtiroler Heimatbund)

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

12

Re: Gladio Italië

Gladio'-affaire brengt Italiaanse politiek in malaise

Het Italiaanse politieke leven verkeert in een malaise na de onthullingen over het bestaan van "Gladio", een geheime, gewapende struktuur die officieel bestemd was om een eventuele kommunistische invasie uit Oost-Europa tegen te gaan. "Gladio' (zwaard) is de kodenaam van de operatie die gestalte kreeg in 1956, in volle Koude- Oorlogsperiode, en die "niet-ortodoxe oorlogsvoering' beoogde in het geval van een invasie van het schiereiland.

Het schandaal valt bovendien uiterst ongelegen, omdat het volgt op andere recente onthullingen, zoals bij de ontdekking, 12 jaar na zijn dood, van brieven van de kristendemokratische leider Aldo Moro, die de handelwijze van verscheidene vooraanstaande politici aan de kaak stellen.

De Italiaanse pers vraagt zich nu af of de Gladio-organizatie, die volgens premier Giulio Andreotti funktioneerde in samenwerking met de NAVO en werd gefinancierd door de CIA, niet heeft deelgenomen aan operaties gericht op het destabilizeren van het demokratische bestel, zoals het verhinderen dat de Italiaanse kommunisten (PCI) mee aan het regeringsroer kwamen in hun poging een "historisch kompromis' te bereiken met de Democratia Italiana-partij (DC).

Vermoed wordt zelfs dat "Gladio' zowel extreem-rechtse als extreem- linkse terroristenorganizaties manipuleerde tot aanslagen om de "strategie van de spanning' te creëren, die op zijn beurt noopte tot een strenge respons van de staat en versterking van de staatsbevoegdheden. Tussen 1960 en 1980 hebben meer dan 300 mensen het leven verloren bij aanslagen die nog steeds niet zijn opgehelderd.

In een dokument dat Andreotti eind oktober overhandigde aan de parlementaire kommissie belast met het onderzoek van terreurdaden, beklemtoonde de premier dat de organizatie gevestigd was op vier pijlers: het verzamelen van informatie, sabotage, propaganda en guerrilla-technieken.

Volgens dit dokument zou Gladio gestruktureerd zijn in kleine "cellen', die onder de verantwoordelijkheid vielen van de geheime militaire dienst. Met haar operationele vertakkingen, wapendepots, logistieke steunpunten en opleidingscentra vertoonde de organizatie alle kenmerken van een klein, klandestien leger dat in geval van nood onmiddellijk en in samenwerking met de Navo-troepen tot aktie kon overgaan.

Andreotti maakte bekend dat de organizatie gebruik maakte van een duizendtal mensen, onder wie vele burgers die het inwinnen van informatie, de propaganda en de logistiek op zich namen. Sabotage- en guerrilla-aktiviteiten werden voorbehouden aan "meer gespecializeerde personen', met name (ex-)militairen.

Uit onthullingen van sommige van deze "gladiatoren' meent de pers echter te kunnen afleiden dat het aantal rekruten van Gladio veel hoger lag, en dat elk van de duizend "permanente gladiatoren' een net van medewerkers oprichtte voor de noodgevallen.

Op de hoogte

De Gladio-affaire riskeert zware gevolgen te hebben voor met uitzondering van de PCI alle belangrijke politieke families in Italie, vooral dan de DC. Volgens waarnemers zal de zaak een aantal gewezen staats- en regeringsleiders, ex-ministers van buitenlandse zaken en van defensie, en vele hoge funktionarissen, burgers en militairen, in opspraak brengen.

De Italiaanse pers is het er unaniem over eens dat het "ondenkbaar' is dat de hoogste politieke instanties van het land niet op de hoogte zouden zijn geweest van deze anti-kommunistische loge. Daaraan knopen zij de bedenking vast dat het "ontoelaatbaar' is dat de Italiaanse toppolitici de bevolking het bestaan hebben verzwegen van een klandestiene militaire struktuur, die voor een gedeelte door buitenlandse organizaties werd gekontroleerd en gefinancierd.

De kranten leveren met name felle kritiek op de huidige "politieke top-drie': president Francesco Cossiga, senaatsvoorzitter Giovanni Spadolini en premier Giulio Andreotti. Alle drie hebben in de loop der jaren in de diverse Italiaanse regeringen steeds een belangrijke funktie bezet.

Sommige politieke waarnemers vermoeden dat de Gladio-affaire een politieke èn institutionele krisis kan veroorzaken, vergelijkbaar met de krises rond de Moro-affaire en het schandaal rond de vrijmetselaarsloge Propaganda Due (P2), die uiteindelijk kan leiden tot het ontslag van de regering.

Bron: De Tijd | 9 november 1990

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Gladio Italië

Bijdrage uit 1992 ivm Gladio (Italië) door Cambridge Clarion:

Gladio, Europe's best kept secret

They were the agents who were to 'stay behind' if the Red Army overran Western Europe. But the network that was set up with the best intentions degenerated in some countries into a front for terrorism and far-right political agitation.Hugh O'Shaughnessy reports.

The codename was Gladio and it was the most ambitious and secret operation in Western Europe since the Second World War. But now, with the Cold War over, it is ending on notes of pure farce.

The Belgian authorities have lost the code for getting in touch with their most secret agents, men who would have gone into action when the Soviet army swept into Flanders: they have no means of working it out again. One Belgian officer, Colonel Bernard Legrand, knows some of the names but he won't co-operate: it's confidential he says. The British and United States governments know how to break the code but won't tell the wretched Belgians.

At 10.15 on the morning of 31 January last year Colonel Jean Bodart of Belgian military intelligence landed in a Belgian air force plane at RAF Northolt. He collected 13 packages filled with cyphers and an old Remington type-writer from British intelligence and two hours later flew back to Brussels. The packages contained the names of the members of the Gladio network in Belgium. The Remington typewriter was part of the decoding equipment. But Belgian intelligence, whose skills at cryptography have sadly been allowed to get rusty, have wrestled in vain with the task of decyphering the names in the packages.

One day in 1984 a party of US Marines set out from an airport north of London. Highly trained men, each fluent in one Eastern European language, they parachuted to their secret rendezvous and were met by an agent, a local bank manager, who offered them guidance. They lived off the land for a fortnight, hiding from the local civilian population as they stalked towards their prey. Steathily they approached their objective and opened fire, killing a warrant officer. One of the Marines lost an eye in the operation.

Their language skills were not much use: the objective was the police station in the sleepy southern Belgian town of Vielsalm and none of the Marines spoke French. If they had, they could have saved one man's life and another man's eye. [Zie het topic over de overval in Vielsalm voor meer info » Forum]

The object of the exercise had been twofold: to jolt the local Belgian police into a higher state of alert and, no less important, to give the impression to the population at large that the comfortable and well-fed Kingdom of Belgium was on the brink of red revolution. Guns used in the operation were later planted by a shadowy Belgian intelligence outfit in the Brussels squat used by a Communist splinter group.

On such notes of opera buffa is Gladio being wound up. Mercifully for the reputations of all concerned perhaps, the farce is overlaying memories of large-scale incursions into terrorism and crime which transformed a clever plan to defend Western democracy into a scheme which, according to startling new evidence unearthed by Observer researchers in many countries, struck at the very roots of Western values of freedom and the rule of law.

Starting as an unexceptional piece of forward planning, it moved on to unauthorised political surveillance and then, finally, to the mounting of a series of outrages with the far Right which cost the lives of hundreds of innocent Europeans. The dead include at least one Western European leader, Aldo Moro of Italy. Much still remains to be investigated, particularly about Gladio's operations in Franco's Spain.

The strategy behind Gladio when it was set up in the late 1940s was impeccable. As Stalin consolidated his political and military power in Eastern Europe and promoted his version of totalitarianism where he could, the Western allies came together to prevent any recurrence of the debacles at the beginning of the Second World War when democracies were knocked over like nine-pins by the Wehrmacht.

In 1939 and 1940 the German army had been able to overrun its European neighbours with supreme ease. Polish cavalry was no match for German tanks, the Dutch surrendered after Rotterdam had been destroyed from the air, Paris was taken without difficulty, scarcely a shot was fired as the Nazis conquered Denmark. The Channel Islands, the only British soil Hitler conquered, had already been deemed indefensible.

As the swastika flew everywhere in Europe, from Brittany to the Russian steppes, it was only with the greatest difficulty and sacrifice that resistance movements were established from Britain which were eventually to be capable of harrying and sabotaging the German army of occupation and finally to collaborate with the Allied forces of liberation.

Such a lack of foresight, it was agreed in Western capitals, was never to be permitted again in the face of Stalin's threat, particularly after the Communist putsch in Prague in 1948. Under the aegis of Britain and the US, a secret network of recruits was to be set up all over the continent. They were to be provided with caches of radios, money and weapons.

If the Red Army did overrun Western Europe and Western armies were defeated and forced to flee, there would be someone left with intimate local knowledge who could receive orders from abroad, send out information and go into action against the Soviet occupation forces. They were not to be so many Captain Mainwarings, openly organised in Dad's Army outfits around the local drill hall, who could be easily rounded up by the Russians. Their role was to be serious and totally clandestine. They were to be known as 'stay-behinds'

This continent-wide operation, which became known as Gladio, also had the task of keeping an eye on what were considered domestic threats to Western democracies by agents of the Soviet Union. In the post-war years when Moscow-line Communist parties were strong, particularly in France and Italy, that task was challenging. It was to lead to particular abuses.

Although the networks were initially set up at the initiative of democratically elected national leaders, they soon took on and independent life of their own so that even commanders-in-chief, defence ministers, prime ministers and presidents were unaware of what they were doing.

The network and their caches were to remain ultra-secret until 1990. General Bernard Rogers, the former US commander of Nato, for instance, says he was unaware of the details. 'The organisation of any stay-behinds must have been at the national level and not at the Nato level,' he comments.

The lid was lifted a little in November 1990 by the Italian Prime Minister Giulio Andreotti, who had strongly denied the existence of Gladio for well over a decade. In a statement to parliament in Rome, Andreotti became the first major politician to talk publicly of the project.

IT ALL started at the end of the last war. On 27 January 1949 Sir Stewart Menzies, head of MI6, set out the grand strategy in a top secret and personal letter to Paul-Henri Spaak, the Belgian Socialist Prime Minister who was later to become secretary-general of Nato. As the idea took shape, Sir Stewart wrote of Anglo-Belgian collaboration in particular:

The present object of this collaboration should be directed to two main aims:

a) The improvement of our information on the subject of Cominform and potential enemy activities in so far as they concern our two countries.
b) The preparation of appropriate intelligence and action organisations in the event of war.

At the same time the letter, a copy of which is in The Observer's possession, throws light on what became an increasingly important factor in the Gladio operation - the rivalry between the British and the Americans.

Menzies continued:

I have always regarded American participation in the defence of Western Europe as a matter of capital importance. I am however, convinced that all effort, American not excluded, must be integrated into an harmonious whole. Should, therefore, the Americans wish to pursue with your Service certain preparations to meet the needs of war, I regard it as essential - and I understand I have your agreement - that these activities should be co-ordinated with my own. Such co-ordination, moreover, will prevent undesirable repercussions with the Western Union chiefs of Staff. I have already indicated to the Head of the American Service that I am ready to work out plans for detailed co-operation with him on this basis, and I therefore suggest that any projects formulated by them should be referred back to Washington for subsequent discussion between the British and American Services in London.

The correspondence should, Menzies suggested, be regarded as 'highly secret'.
Early the following month Spaak wrote back to Menzies agreeing with his ideas but begging Britain and the US to get their act together.

I agree with you that it would be highly desirable that the three services (British, American and Belgian) should collaborate closely. If two of them, the American and the British, refuse that collaboration, the situation of the Belgian service would be extremely delicate and difficult.

Thus I feel it is indispensable that at the highest level there should be negotiations to settle this question...

In the event both powers helped to pay for the Gladio operations in Belgium. Senator Roger Lallemand, had of the parliamentary inquiry into Gladio set up in Belgium after Andreotti's revelations, recalls: 'What was striking about the Belgian stay-behinds was that the financing at the beginning was in part undertaken by the British and the Americans. We were able to note that the Belgian stay-behinds had received gold coins...The sums were quite large and in fact were stored away since they couldn't have been used.'

As the years went by, the stay-behind network, which ended up as a semi-detached operation of Nato, extended across Europe, the British taking the lead in Belgium, the Netherlands, Scandinavia and the Iberian peninsula, the Americans elsewhere. The fact that various powers involved were not members of Nato - did not hinder Gladio being extended to their territory. The names of all the stay-behinds were lodged for safe keeping in London and Boston, Massachusetts.

The extreme secrecy, and lack of supervision of the Gladio networks by elected governments meant that time and again they were to fall victim to right-wing extremists inside and outside the Western security services, who set their own political agendas and acted on them.

The way down that slippery slope was typified by the attitude of James Jesus Angleton, the CIA's chief of counter-intelligence. According to his biographer Tom Mangold, Angleton was convinced that Harold Wilson and Willy Brandt were Moscow agents. His black list of pro-Communists also included Henry Kissinger, the Canadian Prime Minister Lester Pearson and Averell Harriman, a former US Ambassador in Moscow and governor of New York.

A US military field manual published for the guidance of its officers stated: 'There may be times when host-country governments fall into passivity or indecision in face of Communist or Communist-inspired subversion and react with inadequate vigor to intelligence estimates transmitted by US agencies...In such cases US army intelligence must have the means of launching special operations which will convince host-country governments and public opinion of the reality of insurgent action and assess the counter-action.'

Although doubt has been cast on the authenticity of the text, Ray Cline, a former deputy director of the CIA who joined US intelligence as a young man during the Second World War, has no doubt it is genuine.

In Belgium, for instance, all evidence points to the fact that a US-born Gladio agent, Wood Gardiner, infiltrated the Belgian pacifist movement and persuaded some of its members in 1984 to steal shells from the missile base at Florenne. When the theft was discovered it did the pacifist cause no good at all.

More important were the apparently random shootings in Belgian supermarkets which ended with a particularly nasty incident in 1983 in the town of Aalst, a few miles from Brussels, which became known as the Brabant-Walloon massacres. Senator Lallemand has linked the killings to 'the work of foreign governments or of intelligence services working for foreigners, a terrorism aimed a destabilising democratic society'.

Martial Lekeu, a former member of the Belgian gendarmerie who was close to the investigation of the atrocities, that members of his own force were involved in the murders and that official inquiries into it were aborted.

The British authorities, leaders with Washington in the scheme, are refusing all comment on Gladio. But information about Britain's role has come from parliamentary and other investigations carried out elsewhere in Europe.

Belgian documents, starting with Spaak's letter of 1949, show what a major role Britain has constantly played. Papers presented to the parliamentary inquiry set up in Belgium on Gladio show that in Belgium in 1981 and in Britain in 1982 Belgian personnel received training from British instructors. In April 1982 Belgians prepared for a Gladio exercise involving Britain and the US, codenamed Blackbird, which was called off at the last minute when Argentina invaded the Falklands.

In 1990 Colonel S. Schwebach of Belgian intelligence reported to his Defence Minister that an exercise called Waterland had taken place the previous year. In it, members of the Royal Marines Special Boat Squadron parachuted into the seas off the coast of Flanders, were guided ashore by Belgian civilians and went on to simulate the dynamiting of the massive canal locks at Zeebrugge.

There were even reports, so far unconfirmed, in Belgium that Belgian personnel had been part of a recent Gladio exercise in Britain aimed at demonstrating that Dover docks could be put out of action were the Russians to occupy Kent.

Britain was active too in the Gladio operation in Switzerland. Effrem Cattalan, who headed the Swiss P26 intelligence organisation and helped to organise Gladio in his country, told us how his organisation 'has English colleagues who instructed them in general training, like covert operations and parachute jumps at night in which England has had exceptionally good experience since the war'.

The British also collaborated, he said, with his predecessor at P26, Colonel Albert Bachmann, for the possible evacuation of the headquarters of a Swiss resistance movement to Britain, known as Operation Edelweiss. The report of the Swiss official investigation into the Gladio affair, led by Judge Pierre Cornu and published last September, shows that, with admirable meticulousness, a supply of Swiss army buttons and other insignia was lodged, against the day they might come in useful, in the safe of the Swiss embassy in Bryanston Square.

Discussions, the Swiss inquiry revealed, had also taken place between 1976 and 1979 about the evacuation of a Swiss government-in-exile to Ireland if the Russians had come over the Alps.

Unlike the Nato countries, Cattalan claimed, the Swiss banned British or other foreign military personnel from taking part in exercises on Swiss soil. According to the Swiss report, however, such exercises did take place, some codenamed Targum, probably annually between 1973 and 1979, certainly from 1982 to 1988. Others, called Cravat and Susanne, were held in 1976, 1978, 1983, 1986 and 1988.

The report frankly confesses that such were the links between the Swiss and the British officials and agents who dealt with the Gladio scheme that British intelligence knew more about Swiss plans than the Swiss government and high command.

No detail was too small for the Swiss judges. Their report expressed concern, for instance, that the issuing by Swiss officials of false documents to Swiss agents of Gladio who went abroad infringed federal law. It went on to point out that one Swiss Gladio agent who had used his false identity card to obtain a fishing licence in Britain had contravened Article Six of the Swiss penal code, which covers the punishment in Switzerland of crimes committed by Swiss abroad.

Meanwhile, at least one British family still mourns a victim of the darkest chapter of Gladio, a series of bombings a decade ago which were at first attributed to the Red Brigades.

The largest, at Bologna railway station on 2 August 1980, claimed 86 lives. Harry Mitchell, a civil servant, and his wife Shirley, of Bloomfield Road, Bath, lost their daughter Catherine, who was 21. She died in the blast with her 22-year-old fiance John Kolpinski, from Bristol. Her body was so disfigured that it was identified only by the Miss Selfridge label on her blouse.

The explosion was part of a series of atrocities which left at least 300 dead as bombs went off in the Piazza Fontana in Milan, on trains at Brescia and on the Naples-Milan express in a tunnel south of Bologna. The Mitchells are outraged that Britain is refusing to extradite back to Italy one of those sought for questioning about the crime, Roberto Fiore.

Fiore, now 33, has lived freely here in Pimlico since 1980, running a prosperous accommodation agency and mixing in extreme right, anti-semitic circles. There is strong suspicion that MI6 is grateful for information Fiore was able to give them about Lebanon, where he learnt some of his terrorist techniques, and is blocking efforts to question him.

The Mitchells got no satisfaction when they wrote about the Fiore affair to Mrs Thatcher in Downing Street in June 1985. But the other day they were been brought up to date on British government thnking. On 29 March, Sir Patrick Mayhew, then Attorney-General, explained in a letter to the Mitchells' MP, Chris Patten, how British justice could do nothing about sending Fiore back.

The Italian railway bombings were blamed on the extreme Left as part of a strategy to convince voters that the country was in a state of tension and that they had no alternative to voting the safe Christian Democrat ticket. All clues point to the fact that they were masterminded from within Gladio.

Francesco Cossiga, who stepped down from the presidency of Italy in April, helped to organise Gladio when he was Interior Minister. He recalls how Britain and the US collaborated in setting up the network in Italy in 1951, 'concerned with what might happen to Europe if it were invaded'.

He traces the official formalities at the inauguration of Gladio by the principal figures of the Atlantic Alliance. At the instigation of the Supreme Commander Allied Forces Europe, the first statute of the clandestine planning committee to oversee Gladio was approved.

'It was agreed that three countries, the US, France and Britain, would be permanent members and the rest would be associate members - that meant Denmark, Norway, Holland, Belgium, Luxembourg, Greece and Turkey. Italy was invited to become an associate member. Italy turned down this invitation and instead asked to become an permanent member, but did not get an answer at the time. In 1956 Germany joined.' Cossiga adds: 'It was standard policy of Nato to deny the existence of anything that it had been agreed to keep secret.'

He described how he was Interior Minister when Aldo Moro was kidnapped. He contacted Merlyn Rees, then Britain's Home Secretary, for help and together they visited the SAS headquarters in Hereford. Thus Gladio in Italy was seeking help from British forces involved in training Gladio personnel so that the Italians could put an end to an Italian terrorist action launched with the knowledge of Gladio itself.

Decimo Garau, an army doctor and friend of Cossiga, told us how he had a week's training at Poole with British special services, practising parachute landings in the English Channel before visiting the SAS at Hereford.

No less important were the continuing concerns about the political strength of the Communists. Senator Libero Gualtieri, head of the Italian parliamentary inquiry into Gladio, told us: 'When Gladio was started, the Americans would often insist in their briefings, their meetings, that the organisation also had to be used to counter any insurgencies.'

Galtieri explained how the secret service tail soon began to wag the government dog. He cites the case of Amintore Fanfani, Prime Minister six times, and Giovanni Spadolini, also Prime Minister and Defence Minister, neither of whom was informed of Gladio. 'To a large extent Gladio was hidden from the politicians because we allowed a situation in which the secret services had the task of those in power and not vice versa.'

Licio Gelli, head of the P2 freemasons' lodge, who fought for Franco in the Spanish Civil War, was one of the greyest eminences in post-war Italy. He later became enmeshed with the Vatican in the Banco Ambrosiano swindle. After the war, he was recruited by Canadian occupying forces to work in the 'stay-behind' operation being set up throughout Italy. There were, he told us, 250 Gladio squads, each consisting of nine men.

'Many came from the ranks of the mercenaries who had fought in the Spanish Civil War and many came from the fascist republic of Salo. They chose individuals who were proved anti-Communists. I know it was a well-constructed organisation. Had Communist strength grown in Italy, America would have assisted us, we would have unleashed another war and we would have been generously supplied with arms from the air.'

He is convinced that the Italian authorities let Aldo Moro go to his death. 'I think Moro could have been saved. Everything can be salvaged in Italy if someone wants to salvage it.'

Vincenzo Vinciguerra, a convinced Fascist who was a member of the extremist Ordine Nuovo organisation and had close links with Gladio, has testified to us of his personal involvement in such schemes. Now serving a long sentence in Parma prison for his part in the killing of three carabinieri in the village of Peteano, he talked despite the Italian authorities' efforts to prevent access to him.

'You had to attack civilians, the people, women children, innocent people, unknown people far removed from any political game,' he said. 'The reason was quite simple. They were supposed to force these people, the Italian public, to turn to the State to ask for greater security. This is the political logic that lies behind all the massacres and the bombings which remain unpunished, because the State cannot convict itself or declare itself responsible for what happened.'

Vinciguerra recounted how the authorities covered the traces after the killing of the three carabinieri. 'A whole mechanism came into action - that is, the carabinieri, the Minister of the Interior, the customs services and the military and civilian intelligence services accepted the ideological reasoning behind the attack.'

The commanders of the carabinieri foiled a thorough investigation of the Peteano affair for years, he claims. 'It was more convenient to cover it up than to turn on those who killed their comrades. All the members of the Red Brigades were known by the police, the carabinieri and the intelligence bureaux and on one made nay attempt to stop them. So you see, "revolutionary warfare" should not be seen as being directed against Western democracy but rather as the means of defence adopted by Western democracies and implemented cynically and indiscriminately.'

The gravest charge against the Gladio project is that it co-operated in - or at least did nothing to prevent - the kidnapping and killing of Aldo Moro, a former Prime Minister of Italy. Moro, a Catholic and Christian Democrat, was known for his view that the Italian Communist Party should be brought closer to government.

It is well known that Moro died in March 1978 at the hand of the Red Brigades. What is less understood, but borne out by a number of well-informed witnesses, is that the Red Brigades were deeply infiltrated by Western intelligence. At the time of Moro's killing the principal leaders of the Brigades were in prison. Colonel Oswald Le Winter of the CIA, who served as a US liaison officer with Gladio, goes as far as to say that the planning staff of the Brigades was made up of intelligence agents. From his prison cell, Vinciguerra agrees.

How was it that Colonel Guglielmi, a senior figure in Italian intelligence, was on hand in the Via Fani in Rome when Moro was kidnapped and his body-guards murdered? Why did Guglielmi say he was there by accident on the way to lunch with a friend when the kidnapping happened at nine o'clock in the morning? Why was it that the bullets which killed the bodyguards were of a type only used by the Italian special services?

As Gladio winds down and governments on the continent declare they have shut down their parts of the operation, the silence in Whitehall and the almost total lack of curiosity among MPs about an affair in which Britain was so centrally involved are remarkable. Perhaps John Major's new commitment to more openness in government will eventually produce some answers to the many Gladio riddles.

'The Ringmasters', the first of three weekly Observer Film Company programmes on Gladio in the 'Timewatch' series, will be shown on BBC2 on Wednesday at 8.15pm. They are directed by Allan Francovich and produced by Kimi Zabihyan.

Clarion notes

The text above was taken by Clarion directly from a copy of the Observer.

Like other newspaper articles on Gladio, it is (self-evidently) filled with contrived apologetics for Gladio and terrorism. To take just a few examples, on page 54 there is a photograph with the caption: "Aldo Moro's body is found in Rome in 1978. Could the secret services have prevented his kidnap?" In fact the real question - as the text of even this article makes clear - is not whether the "secret services" could have prevented his kidnap and murder but whether they were involved in murdering him. Gladio, the Observer asserts in the first paragraph, without a shred of supporting argument or evidence, "was set up with the best intentions". We are not told how the Observer was able to divine the intentions of the the network's creators. The description of US Marines invading Belgium in 1984 is so badly written that it is impossible to be sure what it means. Is O'Shaughnessy suggesting that they murdered a Belgian police officer? And afterwards were in a conspiracy to pervert the course of justice with planted evidence? And this he describes as a "farce" and "opera buffa".

On page 53 there are three photographs from right to left, a portrait photograph of an elderly man wearing glasses, rubble in a damaged building with men climbing over it, and another portrait photograph of a younger man. The caption reads: "A key figure in the 'stay-behind' operation, P2 Lodge head Licio Gelli, and (right) fascist terrorist Vincenzo Vinciguerra. Was Gladio involved in the bombing of Bologna railway station?(centre)/Photographs by Vladimir Sichov and Graham Macindoe"

Bron: Hugh O'Shaughnessy | Observer | 7 June 1992 | pages 53-54 | www.cambridgeclarion.org

14

Re: Gladio Italië

‘Meneer Niemand’ betaalde de bom

Bijna veertig jaar geleden beleefde Italië zijn ergste terreurdaad: de bomaanslag in het station van Bologna. Pas nu heeft het gerecht een min of meer helder beeld van opdrachtgevers en uitvoerders. Het zijn oude bekenden.

Hoeveel kost dat, een bomaanslag? Voor het bloedbad in het station van Bologna in 1980 was het budget 5 miljoen dollar. Het werd vanaf februari 1979 verzameld op een rekening in Genève bij de Zwitserse bank UBS, onder beheer van Licio Gelli. Zo staat het in een document met als titel ‘Bologna-525779-X.S.’, dat het Italiaanse gerecht al in 1982 bij Gelli in beslag nam. Gelli was grootmeester van de dissidente loge Propaganda Due (P2), die de maçonnieke organisatievorm gebruikte om P2 als een geheim genootschap te laten opereren, met als doel een ‘democratische wedergeboorte’, zijnde een autoritaire, anticommunistische staat.

Het geld op de Zwitserse rekening voedde een reeks transacties die complex waren opgezet om zo weinig mogelijk sporen na te laten, voor het belandde bij de uitvoerders van de aanslag. Die lieten op zaterdag 2 augustus 1980, om vijf voor half elf, op het hoogtepunt van het vakantieseizoen, in de wachtzaal van het drukke Centraal Station van Bologna een met TNT en nitroglycerine gevulde koffer ontploffen. Balans: 85 doden, tweehonderd gewonden. Het was de zwaarste aanslag in Italië sinds de Tweede Wereldoorlog.

Het onderzoek verliep traag, ook omdat zichtbaar sprake was van obstructie. Toch kon het gerecht in 1995 drie daders definitief veroordelen. In 2007 kwam een vierde mededader voor de rechter en begin dit jaar nog kreeg de neofascist Gilberto Cavallini, alias ‘De Zwarte’, die al lange straffen uitzat voor moord en gewapende overvallen, levenslang. Hij had de eigenlijke daders onderdak, valse documenten en een auto bezorgd. Anderen, zoals Gelli en enkele officieren van de geheime dienst en de politie, liepen veroordelingen op omdat ze het onderzoek hadden gedwarsboomd met valse verklaringen en desinformatie (fake news zou dat vandaag heten) in de media. Opvallend: allen bleven elke betrokkenheid bij de aanslag ontkennen.

Lees hier het hele artikel » Nieuws

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

15

Re: Gladio Italië

Esclusivo: le carte inedite sulla Strage di Bologna. Gli agenti di influenza americani e l'alleanza tra Gelli, neofascisti e Sismi

Bron » www.rai.it

Vertaling:

Exclusief: niet-gepubliceerde artikelen over het bloedbad in Bologna. Amerikaanse invloedsagenten en de alliantie tussen Gelli, neofascisten en Sismi

Neofascistisch rechts gefinancierd en op afstand bestuurd door de P2. De nieuwe documenten over de aanval op het station van Bologna zouden de geschiedenis van de Italiaanse bloedbaden definitief kunnen verduidelijken. Na jaren van leugens, fouten en misleidingen, slaagde de procureur-generaal van Bologna er voor het eerst in om de stroom van zwart geld die Licio Gelli op gang had gebracht, te reconstrueren en, volgens de beschuldigingen, moorden, aanslagen en bommen door neofascistische terroristen tussen eind jaren 70 en begin jaren 80. (...)

Strage di Bologna: chi è stato, l'Espresso in edicola e online da domenica 26 luglio
I nuovi documenti sull'attentato del 1980

Bron » espresso.repubblica.it

Vertaling:

Massacre in Bologna: wie heeft het gedaan, de Espresso op kiosken en online vanaf zondag 26 juli
De nieuwe documenten over de aanval in 1980
(...)

16

Re: Gladio Italië

Interessante samenloop van omstandigheden: Insider gaat het Bende van Nijvel-verhaal in een definitieve plooi gooien (www.stelling.nl) en iemand anders gaat de ware toedracht rond de aanslag in Bologna (1980) openbaar maken.

17

Re: Gladio Italië

Exclusief - Massacre in Bologna, die het heeft gedaan

Vijf miljoen dollar van het hoofd van P2 Licio Gelli om zwarte terroristen te financieren en de medeplichtigheid van het veiligheidsapparaat te kopen. Dit zijn de kaarten die nog nooit eerder zijn verschenen en die het gezicht onthullen van de aanstichters van het ernstigste bloedbad in de republikeinse geschiedenis

Door Paolo Biondani | 23 juli 2020

Het vuile geld van Licio Gelli: vijf miljoen dollar gestolen van Banco Ambrosiano en verdeeld op de cruciale dagen van het bloedbad. De geheime buitenlandse rekeningen van superspion Federico Umberto D'Amato. De manoeuvres om de documenten die de P2-chef met het bloedbad in Bologna verbinden, te laten verdwijnen. De onfeilbare banden tussen de Nar-terroristen en de bende-maffiamoordenaar Paolo Bellini. En chantage bij de staat. Gedocumenteerd door "vertrouwelijke" aantekeningen van het hoofd van de politie, verborgen in een clandestien pakhuis, samen met stukjes explosieven die zijn gestolen uit onderzoeken naar de eerste zwarte bommen.

Dit zijn de laatste stukken van het criminele mozaïek van het bloedbad in Bologna, de ernstigste aanval in de geschiedenis van de Italiaanse democratie. Veertig jaar na de neofascistische bom die op 2 augustus 1980 85 onschuldigen in het treinstation doodde, ontdekten nieuwe onderzoeken door het openbaar ministerie voor het eerst de vermeende aanstichters. In tegenstelling tot te veel andere zwarte bloedbaden is de beangstigende aanval in Bologna niet ongestraft gebleven. Als daders zijn drie NAR-terroristen al lang veroordeeld, met een aantal laatste zinnen: de leiders, Valerio Fioravanti en Francesca Mambro, en hun toen 17-jarige handlanger Luigi Ciavardini. De laatste rechtszaak, die afgelopen januari in de eerste graad eindigde, kostte het leven aan een vierde neofascistische moordenaar, Gilberto Cavallini. Zelfs de verantwoordelijkheden van Licio Gelli, die in 2015 stierf, zijn al vastgesteld voor de misleidingen na het bloedbad: het hoofd van de P2-lodge werd definitief veroordeeld als strateeg van een lange reeks complotten om de onderzoeken te vervuilen, valse buitenlandse sporen te crediteren en bedekken de rechtse terroristen in Rome. Manoeuvres beheerd door Gelli zelf, vanaf september 1980, met als hoogtepunt een terroristische zijspoorlijn, georganiseerd door de hoofden van de militaire geheime dienst: in januari 1981 een consortium van SISMI-leiders, onder leiding van generaal Giuseppe Santovito en kolonel Piero Musumeci, Hij vond in de trein Taranto-Bologna een lading wapens en explosieven die identiek waren aan de bom van 2 augustus, naast valse documenten van twee spookachtige buitenlandse terroristen. (...)

(...) In maart 1981, toen de Milanese rechters erin slaagden de geheime lijst van de meer dan 900 leden van de Gelli-loge in beslag te nemen, waaronder ministers, parlementariërs, redacteuren, bankiers, soldaten en magistraten, blijkt dat beide zijsporen zijn ingeschreven in P2, met veel kaartnummer: 1630 voor Santovito, vervolgens hoofd van SISMI, 487 voor zijn rechterarm Musumeci. Alle piduisten, evenals de andere twee militairen van de diensten (de voormalige Sid), werden definitief veroordeeld voor het vervuilen van het onderzoek naar de bom op Piazza Fontana in Milaan, het eerste zwarte bloedbad, altijd om neofascistische terroristen te beschermen. Nu verergert de algemene aanklager de beschuldigingen tegen de leiders van de P2: Licio Gelli en zijn penningmeester Umberto Ortolani worden beschouwd als 'opdrachtgevers' en 'financiers' van het bloedbad. De nieuwe onderzoeken, die het onderzoek van de processen nog moeten doorstaan, markeren een historisch keerpunt, dat een logica heeft: Gelli zette de onderzoeken op een zijspoor omdat hij zelf het bloedbad plande. In overeenstemming met Ortolani, het financiële brein van P2, ervan beschuldigd 5 tot 10 miljoen dollar te hebben gebruikt voor de financiering van zwarte terroristen en om medeplichtigheid aan staatsapparatuur, extreemrechtse politici en geheime diensten, militairen en burgers te kopen. Een proefschrift dat is gebaseerd op het kruispunt tussen onderzoeken naar zwart terrorisme en de processen tegen de ernstigste economische misdaad van het P2-tijdperk: het faillissement van de Ambrosiano, de Milanese bank die door Roberto Calvi, de in 1982 in Londen vermoorde Pidu-bankier, failliet is gegaan (enscenering van een nep-zelfmoord). (...)

"ADVANCE" EN "BALANCE"

Het geldspoor begint op een "briefje" dat op 17 maart 1981 in Gelli in beslag werd genomen in zijn kantoor in Castiglion Fibocchi, met dezelfde zoektocht die de P2-lijst onbedekt maakte. Samen met veel chantage-kaarten met steekpenningen aan politici, financiële roltrappen en andere criminele deals die door de loge worden beheerd. In deze handgeschreven notitie vat Gelli een operatie van $ 5 miljoen samen, beheerd door M. C.: zijn Italiaans-Zwitserse trustee Mario Ceruti. Bovenaan het blad merkt het hoofd van P2 op dat hij "van 20 tot 30 juli 1980" "contant" heeft geleverd voor "een miljoen dollar". Geld vrijgegeven uit Zwitserland en verdeeld in Italië, zoals andere kranten aantonen, net aan de vooravond van het bloedbad in Bologna. In dezelfde dagen wanneer de Nar-terroristen naar Veneto verhuizen, gasten van Cavallini, om de uitvoering van het bloedbad te leiden. Op 30 juli 1980, toen het laatste deel van Gelli's geld arriveerde, explodeerde een autobom in Milaan bij de ingang van de gemeente, onmiddellijk na de lancering van de rode junta: een aanval die alleen verwondingen veroorzaakte bij het falen van een van de twee triggers . Onderzoeken naar explosieven en de (gestolen) auto schrijven dat "grazed massacre" ook toe aan Nar-terroristen, maar de daders blijven onbekend. Een nieuwe terroristische aanslag op een stadssymbool van links stond daarom twee dagen voor het bloedbad in Bologna gepland. Op dezelfde leverdatum als de laatste tranche van het mysterieuze "voorschot" betaald door Gelli: "20 procent" van de totale toewijzing. (...)

De overige vier miljoen worden kort na het bloedbad, op 1 september 1980, bijgeschreven op de bank in Genève. Ze worden beheerd door de gebruikelijke Ceruti en door een medewerker van de Zwitserse bank UBS. Die overboekingen sluiten de operatie af van vijf miljoen die in de tien dagen voorafgaand aan de autobom in Milaan en het bloedbad van Bologna door de P2-chef was gestart. Begin september, samen met de overschrijvingen, stelt Gelli persoonlijk tentoon om de eerste opstelsels te orkestreren: hij beveelt een Piduist-directeur van de civiele geheime dienst (Sisde) om te stoppen met het onderzoeken van de Nar-terroristen, om een vals buitenlands spoor te verkiezen. De Guardia di Finanza van Bologna merkt in het eindverslag van afgelopen november op dat de notitie over de 5 miljoen wordt gedeeld door een horizontale lijn, die de contanten van juli scheidt van de bankoverschrijvingen van september, 'bijna om een gebeurtenis aan te duiden' die een keerpunt is tussen "voorschotten" en "saldo". (...)

VIJF MILJOENEN

De oorsprong en bestemming van die vijf miljoen worden verduidelijkt door een ander manuscript van Gelli, het "Bologna-document", dat jarenlang verborgen is gehouden. Het is een boekhoudkundig prospectus dat op de dag van zijn arrestatie in Zwitserland aan het hoofd van P2 in beslag is genomen. Op 13 september 1982 verscheen Gelli op het hoofdkantoor van UBS in Genève, waar hij 280 miljoen Zwitserse frank had gestolen die was gestolen van Banco Ambrosiano. Hij vraagt het geld te verplaatsen om ontvoering te voorkomen, maar de bank waarschuwt de politie. In één zak verbergt de poppenspeler van de P2 afpersingskaarten: documenten en tellingen van illegale zaken. De overtredende prospect heeft een getypt frontispice: een rekeningnummer, "525779 - X.S.", voorafgegaan door een aanduiding: "Bologna". Op het volgende blad heeft Gelli cijfers, bankrekeningen, verkorte namen en codenummers van begunstigden opgesteld. In totaal verdienen ze 9 miljoen en 600 duizend dollar, betaald in de maanden van het bloedbad en zijspoor, tot 12 februari 1981. Om een operatie te financieren die Gelli zelf verbindt met Bologna.

Het frontispice-nummer komt overeen met een van de Zwitserse rekeningen waarin Gelli de Ambrosiaanse buit verborg. Onderzoekers melden dat een deel van het "Bologna-document" samenvalt met de vorige "opmerking" over de vijf miljoen. Het "saldo" van in het bijzonder vier miljoen is toevertrouwd aan de curator van Ceruti op twee Zwitserse rekeningen die op 1 september 1980 zijn geopend. Gelli neemt zelf nota van andere gerelateerde overmakingen, waardoor een cijfer wordt geïsoleerd: een miljoen dollar. Wat overeenkomt met het geld dat 'voorgeschoten' is vóór het bloedbad. De wederopbouw wordt bevestigd door een ander document dat op de dag van zijn arrestatie in Gelli in beslag is genomen, getiteld "voorschotten". Conclusie: Gelli betaalde een miljoen in contanten voor Bologna en nam het vervolgens terug op kosten van de bank van Calvi, die de verborgen schatkamer van de P2 was geworden. Uit de analyse van de drie Zwitserse rekeningen in het midden van de zaak blijkt in feite dat al het geld vanaf februari 1979 uit de Banco Ambrosiano Andino-kas was gekomen en in Ortolani terechtkwam, dat het in de daaropvolgende maanden met Gelli deelde. Deze ontdekking, gecombineerd met andere indicaties, maakt het mogelijk dat het ontstaan van de operatie in Bologna met een jaar wordt teruggedraaid: in de nieuwe aanklacht schrijven de magistraten dat de "voorbereidende" activiteit in het bloedbad precies in februari 1979 begon. (...)

In dezelfde maanden begonnen de Nar en andere verwante groepen van zwart-Romeins terrorisme, zoals "Terza Posizione", te profiteren van een regen van mysterieuze financiering, om "wapens en explosieven zonder prijslimieten" te kopen. En in dezelfde periode begint de massamoorddrift van de Nar: na tientallen gerichte moorden gaan zwarte terroristen over tot massale aanvallen, zoals een aanval met handgranaten tegen een druk Romeins hoofdkwartier van de PCI (juni 1979, meer dan 20 ernstig gewond) of de 55 staven dynamiet die op klaarlichte dag op het plein van de hogere raad van de rechterlijke macht worden geplaatst. Om te onderzoeken, in een door P2 gedomineerde hoofdstad, is er alleen de aanklager Mario Amato, die in zijn laatste hoorzitting bij de CSM, kort voor zijn dood, eraan herinnert dat het geplande bloedbad van rechters en voorbijgangers mislukte «alleen omdat de timer ". Amato werd op 23 juni 1980 vermoord door dezelfde Nar-terroristen die vijf weken later het bloedbad in Bologna pleegden. (...)

HET DOCUMENT ARTIGLI

De Zwitserse papieren van Gelli kwamen pas in 1986 in Italië aan. Het Bologna-document werd echter verdoezeld. Aan de Milanese rechters, die hem ondervragen over het faillissement van de Ambrosiano, wordt alleen het prospectus met de nummers verzonden, zonder titelblad. De link tussen dat geld en Bologna is dus verborgen voor de magistraten. Het hoofd van P2 wordt dus niet gevraagd naar de bom op 2 augustus 1980, ook al wordt hij al onderzocht op zijspoor. Nu heeft de procureur-generaal een maarschalk geïdentificeerd die ervan verdacht wordt een fotokopie in het dossier zonder titelpagina te hebben opgenomen, maar nu is het hulpverleningsdelict voorgeschreven. De ernst van de zaak wordt vandaag ook bevestigd door een meerdere die als getuige wordt gehoord. Majoor Francesco Carluccio, een onkreukbare hoofdrolspeler in de onderzoeken tegen P2, onderschept na zijn afzetting in Bologna, ontketent zich dus met zijn voormalige collega: «Ik weet niet of iemand een hand heeft gegeven ... Maar met het bewijs dat ze hebben , ze hebben gelijk ... De papieren die ze hebben kloppen, in hun plaats zou ik dezelfde dingen hebben gedaan ». (...)

Een onvrijwillige fotokopieerfout is mogelijk, maar zeer onwaarschijnlijk, zowel voor het belang van die manuscripten (vol met P2-geheimen) als voor een andere recente ontdekking: de doofpot van het Bologna-document valt samen met een nauwkeurig verzoek van Gelli. Bewezen door een ander document dat is verdwenen: een "zeer vertrouwelijke" notitie van de politiechef. Nooit geregistreerd. Evenmin gerapporteerd aan de rechters. En nu gevonden door de magistraten van Bologna tussen de papieren van de zogenaamde deponering van de Via Appia: een geheim archief van het Bureau voor vertrouwelijke zaken, pas ontdekt in 1996, na de dood van zijn historische hoofd, Federico Umberto D'Amato. Deze nota van het ministerie van Binnenlandse Zaken, omgedoopt tot het "klauwendocument", dateert van 15 oktober 1987 (tussen de aankomst van de documenten van Gelli en het verdwijnen van de titelpagina van Bologna) en is ondertekend door de toenmalige politiechef, Vincenzo Parisi, voormalig directeur van Sisde, en is gericht aan de minister van Binnenlandse Zaken, Amintore Fanfani, die twintig jaar geleden stierf en het is niet bekend of hij het ooit heeft ontvangen. Parisi beschrijft een ontmoeting de avond ervoor tussen de toenmalige directeur van de preventiepolitie, Umberto Pierantoni, en de advocaat Fabio Dean, verdediger van Gelli. De advocaat, die om 20.15 uur werd ontvangen in het kantoor van de politieagent (alles rapporterend aan Parisi), kwam protesteren tegen de beschuldiging van het op een zijspoor houden van het bloedbad in Bologna. De advocaat zegt dat de politie "veel kan doen" om "alles te verkleinen". Hij beweert dat het hoofd van de P2 al "contact heeft opgenomen" met "andere politici" van de PSI en de DC "en nodigt" de minister "uit om" het heft in handen te nemen ". Anders zal Gelli "alle klauwen die hij heeft eruit trekken". Een bedreiging die alleen 'aan het einde van de vergadering' is gespecificeerd: de advocaat maakt bekend dat 'onder de documenten die in 1982 in Gelli in beslag zijn genomen, aantekeningen bevatten met vertrouwelijke informatie, die Gelli zelf moet onderschrijven of niet, op basis van hoe de vragen zullen worden gesteld. " Kortom, een chantage aan de Staat, precies gebaseerd op het "Bologna-document". Afpersing dubbel succesvol: de titelpagina van Gelli's geheime rekeningen verdwijnt uit de gerechtelijke documenten; en hetzelfde "klauwendocument" loopt in een hinderlaag tussen de kranten van het officieuze archief van D'Amato. Waar in 1996 zelfs een explosief was opgekomen, werd het nooit aan de rechterlijke macht afgeleverd: een van de bommen in de treinen van augustus 1969, die een definitieve straf kostte aan Franco Freda en Giovanni Ventura, de ongehoorzame vaders van zwart terrorisme. (...)

SPION MET PRESTANOME

Federico Umberto D'Amato wordt ook het pseudoniem "Saffron" genoemd, dat door Gelli wordt gebruikt om de begunstigde van 850 duizend dollar van het Bologna-document te verbergen. De familieleden van de slachtoffers van het bloedbad, samen met de burgerlijke advocaten, zijn de eersten die vermoeden dat die codenaam de grote man van het Bureau voor vertrouwelijke zaken, ook geregistreerd in P2 (kaart 1620), jarenlang de bewaarder van relaties met de CIA en Gladio. D'Amato, 'politieagent en fijnproever', had ook een gastronomiecolumn over espresso, hij liet enkele aanwijzingen achter in zijn kookboeken, waar hij dat 'kruid dat de loop van mijn leven heeft veranderd' viert. De eerste bevestigingen komen van de Zwitserse kaarten: de 850 duizend dollar van de Bologna-operatie is verdeeld in vijf overschrijvingen, betaald door Gelli en Ortolani tussen 16 februari 1979 en 30 juli 1980. En de laatste vier betalingen, voor een totaal van 506 duizend dollars, komen exact overeen met het bedrag dat is overgemaakt naar een Zwitserse rekening genaamd "Federico", bij de UBS in Genève. Om de cirkel rond Saffraan te sluiten, rest nog één vraag: had de Piduist-superspion sinds 1979 werkelijk rekeningen in Zwitserland, wanneer was het een misdaad om geld naar het buitenland te brengen?

D'Amato bekende het zelf, in een getuigenis die tot dusver geheim is gebleven: een verklaring in Zwitserland in 1991 ter verdediging van zijn in Genève gearresteerde trustee, Michel De Gorsky. De curator zweert geen ontwijker te zijn, maar geld te hebben beheerd van buitenlandse cliënten, zoals de Italiaanse politieman. En D'Amato bevestigt dat hij het als boegbeeld gebruikte: "Ik gaf hem geld dat volledig in mijn belang was besteed, ik had volledig vertrouwen in hem, ik wilde geen rekeninghouder zijn op mijn naam bij een Zwitserse bank." Die rekening wordt in feite geleid door een Zwitserse anonieme onderneming, Oggicane genaamd, die in 1979 is opgericht en wordt beheerd door de trustee. D'Amato bevestigt dat het van hem was en geeft toe dat hij het onder meer heeft gebruikt om in 1979 een appartement in het centrum van Parijs te kopen voor het equivalent van $ 294 duizend: een cijfer dat overeenkomt met de eerste overdracht ten gunste van " Zaf ", opgemerkt door Gelli in het" Bologna-document "en in een andere notitie," geheugen "genoemd, dat hij op de dag van zijn arrestatie bij zich had. (...)

DE VOORMALIGE VROUW VAN BELLINI: HET IS HEM

Tot nu toe was het onbekend dat een politie- en servicemanager van het kaliber van D'Amato een verborgen schat had in Zwitserland en Frankrijk, wat niet kan worden gerechtvaardigd door zijn Italiaanse salarissen. De enige die het wist, zelfs vóór de geheime getuigenis van Genève, was Gelli zelf. In het bestand in de naam van D'Amato, bewaard in het geheime dossier van het hoofd van de P2 in Uruguay, lezen we deze chantage-zin: 'De positie van D'. in Zwitserland en bij de Morin-bank in Parijs (Amerikaanse betalingen) is het erg belangrijk ».

Als Gelli, Ortolani en D'Amato hun geheimen van het bloedbad tot het graf hebben gebracht, antwoordt vandaag Paolo Bellini, de vijfde vermeende materiële dader, samen met de vier Nar-terroristen: een reeks onderscheppingen en getuigenissen duiden hem aan als de man die de explosieven naar Bologna bracht. En een agenda van Cavallini laat zien dat hij onbetrouwbare relaties had met de Nar. Zeker Bellini was een misdadiger in dienst van vele meesters, met zeer sterke bescherming. Als nationale avant-garde neofascist vermoordde hij in 1975 een linkse student in Reggio Emilia. Daarna beging hij de gewone misdaad met poging tot moord en diefstal van kunstwerken. En in de jaren 90 werd hij een moordenaar van de Emiliaanse Ndrangheta, zoals hij zelf bekende na de laatste arrestatie. Ten tijde van het bloedbad was hij op de vlucht en was een vliegtuigpiloot in Italië die zich voordeed als een Braziliaan met een paspoort voor het militaire regime. Reeds onderzocht voor de bom in Bologna, op basis van de identikit van een "man die vlak voor de explosie de wachtkamer van het station zag wegrennen", werd hij vrijgesproken dankzij een alibi van de familie, die hem in Rimini plaatste . Het nieuwe onderzoek bracht echter een video terug van een Duitse toerist: vlak voor het bloedbad bevindt zich in het station echt een identieke man in Bellini. Nu ook erkend door zijn ex-vrouw, die aan de magistraten de (onderschepte) vertrouwelijkheid bevestigde die ze in 2019 tegenover hun zoon had gelegd: «De persoon die in het stilstaand beeld is afgebeeld is mijn ex-man Paolo Bellini. Voordat mijn hart deze mogelijkheid weigerde. Door het detail van het kuiltje, een klein litteken, kon ik het herkennen ». De vrouw spreekt ook over de relaties van Bellini met "een metselaar" en "een karabiniere" die "hem voor de staat liet werken". En ze zweert dat ze 'bijzonder onder de indruk' was van 'een telegram dat mijn man naar Francesco Cossiga stuurde toen hij ophield president van de republiek te zijn'. De ex-vrouw van Bellini herinnert zich nog de tekst van het bericht: 'Je zult altijd mijn president blijven.'

18

Re: Gladio Italië

Twee boeken over het bloedbad van Bologna: het drama van die tijd, de waarheden over de opdrachtgevers en de mysteries van de staat. Een essay van Cinzia Venturoli over die feiten, een deel van Roberto Scardova over wat er over Gelli te voorschijn is gekomen, Nar en afwijkende rapporten. (...)

Bron » www.globalist.it

Storia di una bomba. Bologna 2 agosto 1980: la strage, i processi, la memoria

De hulpverlening, het vervoer van slachtoffers en gewonden, de consternatie van de stad en het hele land; de tranen van de nabestaanden, de solidariteit van de burgers, en natuurlijk het delicate politieke klimaat en het kronkelende onderzoekspad. Cinzia Venturoli start vanaf de momenten direct na 10.25 uur op die zaterdag 2 augustus 1980 met het schrijven van de meest koorkroniek van het bloedbad van Bologna: aan de hand van directe getuigenissen, interviews, krantenartikelen, akten en zinnen, en het vertellen van de mensen achter de namen, bouwt ze een onderzoek op dat diep graaft in het individuele en collectieve geheugen. Met een voorwoord van Carlo Lucarelli.

Bron » www.castelvecchieditore.com

L'oro di Gelli

Veertig jaar na het bloedbad in het station van Bologna, brengen de nieuwe onderzoeken van het Openbaar Ministerie alleen verdachte banden aan het licht tussen verschillende organisaties, intern en extern aan de staat. In de getuigenissen, documenten en bekentenissen komen vaak dezelfde namen terug, waaruit blijkt hoe het terrorisme van de neofascistische matrix sterke relaties onderhield met mannen die tot afwijkende staatsapparaten behoren. Net als de ambtenarenapparaat, Sisde, die, hoewel hij van tevoren op de hoogte was van de plannen voor een bloedbad, de informatie in zijn bezit verborg, terwijl de Nars in Rome waren gehuisvest in een gebouw dat aan dezelfde Sisde is toegeschreven, in de Via Gradoli 96, hetzelfde appartement dat door de Rode Brigades tijdens de Marokkaanse ontvoering werd gebruikt. De hele reconstructie van de feiten, het bedrog en de nieuwe aanwinsten door het kantoor van de procureur-generaal en de civiele partijen is hier bijeengebracht door Roberto Scardova, in afwachting dat de hele waarheid eindelijk aan de slachtoffers en aan de natie wordt teruggegeven. Met een interventie van Claudio Nunziata.

Bron » www.lafeltrinelli.it

Over 96 Via Gradoli in Rome:

Een van de belangrijkste schuilplaatsen van de Rode Brigades, die van 96 Via Gradoli in Rome, bevond zich in een gebouw dat eigendom was van SISDe en andere mede-eigenaars die voor de inlichtingendiensten werkten. Op 18 maart 1978, twee dagen na het bloedbad in de Via Fani (ontvoering van Aldo Moro), brak de politie na een vertrouwelijke tip in het gebouw in de Via Gradoli 96 in en sloopte alle deuren op één na, dat van appartement 11, ladder A, dat de schuilplaats was van Rode Brigade opperhoofd Mario Moretti, zogenaamd omdat de buurman hen had verteld dat daar een goed mens woonde.

In feite heeft die buurvrouw, Lucia Mokbel, tijdens het proces precies het tegenovergestelde verklaard, namelijk dat ze de politie had verteld dat ze de vorige nacht Morse-signalen had gehoord die uit dat appartement kwamen. De vrouw kon zich niet vergissen omdat ze de dochter was van een Egyptische marineofficier.

In feite werd het hol ontdekt op 18 april 1978, dezelfde dag als het valse communiqué van het Hertoginnenmeer. Dit was wat Moretti wilde, om onduidelijke redenen: hij had het water in de douche laten lopen met de slang in de richting van een scheur tussen twee tegels. Na enige tijd moesten de bewoners van het onderstaande appartement de brandweer vragen om in te grijpen.

Zie in het bijzonder » roma.repubblica.it

19

Re: Gladio Italië

Des terroristes d’extrême droite formés dans des bases de l’OTAN vont être jugés en Italie » covertactionmagazine.com

20

Re: Gladio Italië

Zeer interessante lectuur die me aan het nadenken zet over de ontwikkelingen ivm de Bende van Nijvel.