Uit de X-dossiers, bladzijde 237:
Verontrustend is ook de wijze waarop de GP met dit onderzoek omsprong. Een destijds in de buurt van het misdrijf teruggevonden sjaal - mogelijk van Christine Van Hees - is zoek geraakt. Van een tijdens een huiszoeking in haar slaapkamer teruggevonden telefoonboekje blijken de nummers nooit te zijn nagetrokken. Het telefoonboekje zit trouwens niet meer in het dossier. De GP'ers hebben het gewoon teruggegeven aan de ouders, waar de BOB'ers het vele jaren later kunnen recupereren.... En wat blijkt dan? De GP'ers hebben er zelf met potlood notities in zitten maken. Bij een van de vriendinnen schrijven ze: 'Geen contact meer mee gehad.' Wanneer de BOB de vriendin toch maar gaat opzoeken, zegt die dat ze Christine Van Hees een week voor haar dood nog heeft gezien.
Christine Van Hees is begraven op 21 februari 1984. Bij die gelegenheid filmde en fotografeerde de GP een groot aantal aanwezigen. Van die beelden is in het dossier geen spoor terug te vinden. De 'brief aan Party, het laatste signaal dat het slachtoffer voor haar dood uitzond, wordt pas in 1989 aan het dossier toegevoegd. Dokter Hallard, de man die Christine Van Hees eind januari 1984 aan een vals ziektebriefje hielp, wordt niet eerder verhoord dan in december 1988, bijna vijf jaar na de feiten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de dokter zich niets meer kan herinneren.
In 1984 melden enkele getuigen dat ze Christine Van Hees meermaals hebben zien aanbellen voor een herenhuis aan de Adolphe Buyllaan 144 in Elsene. De GP beperkt haar speurtocht tot het even ter plaatse gaan en noteren welke namen er naast de huisbel staan vermeld. De antenne-Neufcháteau zoekt verder, omdat ze geïntrigeerd is door een welbepaalde naam: Cl. Leroy.
Vrij snel blijkt dat het niet ging om de vroegere Brusselse substituut, maar om een studente. Het onderzoek wijst tevens uit dat Christine Van Hees nooit in dat appartement is geweest. De getuigen verwarden haar met een van haar nichtjes - wat meteen weer vragen doet rijzen over de manier waarop de GP getuigenissen registreerde.
In de weken na de moord gaat de GP stiekem de nummerplaten noteren van de bezoekers van de Poseidon. Van de opgeschreven nummers wordt een lijst toegevoegd aan het dossier, maar nooit zal de GP zich de logische moeite getroosten om na te trekken aan wie die nummerplaten toebehoren. Dat zal pas dertien jaar later gebeuren, wanneer de antenne-Neufcháteau de zaak naar zich toetrekt.
Op 28 februari 1984 wordt Albert D.B. verhoord. Hij is een jonge fotograaf voor wie Christine Van Hees kort voor haar dood heeft geposeerd. Het zijn onder meer deze foto's die tot vandaag in de woonkamer van vader en moeder Van Hees hangen. Wanneer hij eind februari 1984 verhoord wordt door de GP - die op dat moment rog niets in handen heeft om achter de punks aan te zitten - wordt D.B. er naar eigen zeggen op onzachte wijze toe aangemaand meteen maar bekentenissen af te leggen. 'Ze hebben er toen mee gedreigd dat ze me een injectie zouden geven, een soort waarheidsserum.' (*)
(*) Staat in pv bladzijde 606 bovenaan 3e regel in het online-Dutroux-dossier » file.wikileaks.org (PDF)
Was België nu werkelijk een pedocratie? Jean-Pierre Van Rossem was buitengewoon intelligent. Hij lustte het koningshuis rauw. Dit flesje Pentothal stond daar niet zomaar. Verdoken boodschappen meegeven is een geheime-diensten-techniek. Welke boodschap was het? Aan wie gericht? Waarom? Waar werd dat waarheidsserum nog gebruikt? Betekende dit: 'Ik ga de waarheid aan het licht brengen'?
Dat hij uit het leven zou stappen kan niet de boodschap zijn geweest, dat heeft hij gewoon onverbloemd gezegd. Hij was perfect bij zijn verstand tijdens dat interview.
Het blijft uiterst verdacht dat hij binnen de 24 uren na die uitzending dood is aangetroffen. Wat is er de laatste 24 uren van zijn leven gebeurd? Heeft men willen beletten dat journalisten hem de dag nadien zouden bellen voor extra informatie?
Terzijde: Vergeten we ook niet dat Van Rossem ooit een boek heeft geschreven waarin hij stelt dat Union Minière tijdens WOII uranium verkocht aan de nazi-Duitsland en aan de Sovjet-Unie. Wie eerst een atoombom had, won de oorlog. Union Minière won dus altijd! Dat was bijna de strategie van de spanning avant la lettre. En laat het nu Union Minière zijn die de huurlingen in Katanga betaalde. Contacten genoeg dus.