De editie van HLN van vorig weekend heb ik gemist. Kan dat nog opgesnord worden ergens?

Met respect voor ieders mening en ja, ik ben vandaag ook niet meer de persoon die ik als pakweg 22-jarige was, maar ik merk dat ik niet alleen sta met mijn reactie. Ik lees elders (i.e. de podcast-app pagina van Apple) een gelijkaardige opmerking over een gebrek aan respect voor de slachtoffers.
Omdat in dit soort situaties “niets doen” eigenlijk niet moedig en lui is, ben ik van plan om in eigen naam een klacht te sturen naar de klachtenkamer van de VRT. Daarbij zal ik verwijzen naar dit draadje.
Ik hoop dat er daar geen bezwaar tegen is bij jullie - en anders lees ik het wel.
Het enige wat ik wil is signaleren dat de luchtige toon van de podcast meerdere luisteraars niet bevalt, vanwege de ernst van de feiten van de Bende van Nijvel.

“Gekneveld aan bed, zes kogels door hoofd... Er is maar één uitleg: José moet hen gekend hebben.” Bende van Nijvel folterde nachtwaker tot de dood aan Kasteel van Beersel

Marc Vanden Eynde is op dat moment de kok in Auberge du Chevalier. Zijn vader José ziet het wel zitten om wat geld bij te verdienen en neemt in juli 1982 zijn intrek in een appartementje boven de zaak. Eind 1982 slaan dieven toch opnieuw toe. De kassa wordt nog maar eens gestolen in de nacht van 30 november op 1 december. Exclusieve champagne, kreeft en zelfs paté worden meegenomen. Nachtwaker José verklaart in een verhoor nadien dat hij iets voor 3 uur wakker werd door het raam op zijn kamer dat dicht waaide. Dat gebeurt zelfs twee keer, maar hij valt in slaap en wordt pas om kwart voor zeven wakker. Dan merkt hij dat het opnieuw prijs is.

Bloedbad

Enkele weken later dringen voor een derde keer dieven binnen. Dit keer zijn ze meedogenloos en richtten ze een bloedbad aan in L’Auberge. Het is woensdag 23 december, twee dagen voor Kerstmis. José Vanden Eynde speelt een gezelschapspelletje bij zijn schoondochter die hem ’s avonds terugbrengt naar ‘l Auberge. Wat er zich nadien afgespeeld heeft, weet niemand. Omwonenden zagen wel nog dat er heel laat licht bleef branden.

Het is zoon Marc die donderdagochtend de gruwelijke ontdekking doet. Het is de sluitingsdag van het restaurant. Hij zou met zijn vader naar de markt in Halle gaan om er kerstinkopen te doen. Marc claxonneert om 9.30 uur verschillende keren vanuit zijn wagen op de parking, maar zijn vader komt niet naar buiten. Wanneer hij binnen een kijkje neemt, stort zijn wereld in. 

Vastgebonden

Op de bovenverdieping treft hij het levenloze verminkte lichaam van zijn vader aan. De conciërge ligt vastgebonden aan polsen en enkels op het bed. Armen en benen gespreid. De moordenaars schoten José zes keer door het hoofd. Zelfs doorwinterde rijkswachters spreken nadien van een schokkend tafereel. De conciërge is duidelijk gefolterd voor hij werd omgebracht. De technieken die de daders gebruiken worden vooral ingestudeerd door paracommando’s. Uit onderzoek blijkt dat de man heel wat klappen kreeg. Vanden Eynde verweerde zich nog. Hij kreeg van zijn baas een alarmpistool om dieven af te schrikken. Daarmee sliep hij onder het hoofdkussen, maar tegen zoveel bruut geweld is niets opgewassen. De daders maken ook buit: de aktetas van het slachtoffer is leeg en zijn portefeuille werd doorzocht. 

Maar nog vreemder is het feit dat het moordcommando de tijd nam om wat te eten in L’Auberge. De kerststronk is aangesneden en er werden flessen likeur uitgedronken. Je zou denken dat zoiets heel wat sporen oplevert, maar vingerafdrukken worden er niet gevonden. Uit de voorraad nemen de daders onder andere champagne, koffie maar ook reebout en bier mee. Vijftien borden van het servies zijn ook verdwenen. De BOB van Halle staat voor een raadsel. De Bende van Nijvel heeft op dat moment zijn naam nog niet gekregen. De feiten worden dan ook pas veel later aan de bende gelinkt, wanneer blijkt dat de kogels waarmee Vanden Eynde werd afgemaakt uit een vuurwapen komen dat ook bij andere zware misdrijven is gebruikt. De beruchte ‘killer’ van de bende zou hier al in het spel zijn. De feiten maken deel uit van een eerste reeks misdaden voor de overvallen op de supermarkten van Colruyt en Delhaize voor terreur en angst zaaien onder de bevolking.

In de media wordt gesproken over de Kerstmoord. Jef Jurion heeft een eigen theorie die hij graag uit de doeken doet het weekend na de moord. Op dat moment denkt iedereen dat er maar één dader in het spel is. “Diegene die hier kwam stelen kent het restaurant bijna zo goed als wij”, zegt hij. “De dief is ook een kenner. Wie in de kelder komt ziet verschillende kisten met goedkopere wijn. Voor de duurdere moet je helemaal achteraan zijn. Wel, die goedkopere wijn heeft men laten staan. Voor de champagnekelder moet men door een deels verborgen deur. En die heeft men gemakkelijk gevonden.”

En er volgt nog een sneer naar het gemeentebestuur van Beersel. “Men steelt niet alleen in het restaurant. Men heeft al ingebroken in mijn auto en ook in deze van een andere zaakvoerder op de parking. Het is er zo donker als in de hel. Na de eerste diefstal heb ik de gemeente gevraagd om verlichtingspalen te plaatsen. Ik kreeg toen te horen dat men het zou voorleggen aan Historische Gebouwen (toen eigenaars van het Kasteel van Beersel, red.) maar intussen gebeurde er niets. Nu er lijken uit de kast zijn gevallen, zal men misschien reageren.”

Zelfs het personeel is volgens een boze Jurion doodsbenauwd als ze ’s avonds naar hun wagen stappen. “Wanneer je aan de ene kant van de parking staat, zie je niet wat er aan de andere kant gebeurt. Ik heb zelfs de gewoonte genomen om nummerplaten te memoriseren van de auto’s die hier geparkeerd staan. Iemand kan je hier neerschieten zonder ooit gezien te worden.”

Jurion komt tot de slotconclusie: “Misschien is de dief wel gestoord geweest of heeft hij boven iets gehoord. Het blijft mogelijk dat José Vanden Eynde opgestaan is en dat de dief het gekraak heeft gehoord en dan naar boven ging. Maar toch, iemand zo meedogenloos neerknallen! Er is maar één uitleg, José moet hem gekend hebben. Het ergste is nog dat wij de plannen al hadden om een alarmsysteem te laten installeren. Dat komt er nu zeker, maar toch te laat voor José.”

Gokverslaving

José Vanden Eynde stond gekend als een zachte man. De speurders vinden dus niet meteen mensen die hem naar het leven staan. Maar de man blijkt wel een zwak punt te hebben: hij gokte graag en kaartte vaak. In L’Auberge werd in die tijd ook al eens een kaartje gelegd en stapten louche figuren binnen. Vanden Eynde kon je ook al eens vinden in hotel de Bruges nabij het Zuidstation om te kaarten. De eigenaar van het hotel zakt het weekend na de moord zelfs af naar L’Auberge om er mee te rouwen om zijn goede vriend. De onderzoekers richten zich op die piste, maar komen niet echt ver. Nadien blijkt wel dat Vanden Eynde heel wat baantjes had en zelfs nog een tijdje als taxichauffeur werkte. De gokverslaving kostte hem veel geld.

Maar het leek wel alsof de daders naar iets zochten in Beersel die avond. De inhoud van de lege aktetas op de kamer van Vanden Eynde fascineerde later de speurders. Zo werd doorheen de jaren geopperd dat Vanden Eynde een compromitterende video bezat over de Roze Balletten. Die seksfeestjes met minderjarigen waar ambtenaren, politici en andere hooggeplaatsten op aanwezig waren zouden in de jaren zeventig georganiseerd zijn om hen in diskrediet te brengen en af te persen. Het bestaan van de Roze Balletten kon nooit bewezen worden. Het bleek alweer één van de vele pistes te zijn die uitdraaide op een sisser. 

Pornoblaadjes

Eind jaren tachtig liet de zoon van Vanden Eynde in een verhoor optekenen wat er volgens hem in de aktetas had gezeten. Marc Vanden Eynde had het toen over een krant, een kaartspel, enkele verzekeringsdocumenten, een pensioencheque… en pornoblaadjes. De aktetas zelf verdween zelfs van de plaats van de misdaad, en dook later op bij een vriend van Vanden Eynde die beweerde dat één van de speurders hem toestemming gegeven had om die koffer mee te nemen als vereffening van een openstaande gokschuld. Tijdens de tweede Bendecommissie van het Parlement kwam aan het licht dat er na de moord op Vanden Eynde grote fouten gemaakt werden en dat de plaats van de misdaad niet grondig afgezet was. Heel wat bewijsstukken verdwenen zonder ooit goed onderzocht te zijn. 

Ondanks het feit dat de overvallers zichzelf die bewuste avond nog een luguber feestmaal serveerden, blijken er nooit DNA-sporen gevonden te zijn. Zelfs de sigarettenpeuken die werden uitgeduwd op het lichaam van de onfortuinlijke zeventiger werden nooit teruggevonden. De speurders die het onderzoek later overnemen zijn verbaasd over de stand van het dossier, want in de drie jaren na de moord werd er amper gezocht naar de daders. Zoon Marc windt er zich enorm over op in een interview in Humo begin 2000. Hij stelt zich dan alsnog burgerlijke partij. De familie blijft na al die jaren nog steeds met heel wat vragen achter.

De extreem-rechtse link

Er wordt doorheen de jaren ook in het extreem-rechtse milieu gezocht. Vanden Eynde zou zich in een ver verleden opgehouden hebben in de entourage van Rex-leider Léon Degrelle. Hij zou nog met hem gevochten hebben aan de zijde van dictator Franco tijdens de Spaanse burgeroorlog. Maar daarvan is in officiële archieven niets terug te vinden. Toch oppert Marc Vanden Eynde dat de moord op zijn vader misschien een wraak was voor wat zijn vader in Spanje had uitgespookt.

Twee weken na de moord op José Vanden Eynde wordt in Bergen het lichaam van taxichauffeur Constantin Angelou teruggevonden in de koffer van zijn taxi. Hij is afgemaakt met verschillende kogels in het hoofd. De kogels zouden uit hetzelfde wapen afkomstig zijn. Nadien blijkt dat Angelou en Vanden Eynde destijds nog voor hetzelfde taxibedrijf gewerkt hebben. Sommigen beweren dat ze elkaar zelfs goed kenden. Pas later worden er verbanden gelegd, maar net als in de dossiers over de andere Bende-feiten zijn ook 38 jaar later nog steeds geen daders ontmaskerd.

Jaren later zal de naam ‘L’Auberge du Chevalier’ voorgoed van de gevel verdwijnen. Die naam gaat al mee sinds de jaren dertig, maar de nieuwe zaakvoerders willen liever niet dat de klanten herinnerd worden aan de gruwelijke feiten. De huidige uitbater houdt het vandaag simpelweg op Brasserie Kasteel Beersel. Het interieur is er helemaal opgeknapt en niets doet nog vermoeden dat de Bende van Nijvel hier ooit toesloeg.-rechtse link

Er wordt doorheen de jaren ook in het extreem-rechtse milieu gezocht. Vanden Eynde zou zich in een ver verleden opgehouden hebben in de entourage van Rex-leider Léon Degrelle. Hij zou nog met hem gevochten hebben aan de zijde van dictator Franco tijdens de Spaanse burgeroorlog. Maar daarvan is in officiële archieven niets terug te vinden. Toch oppert Marc Vanden Eynde dat de moord op zijn vader misschien een wraak was voor wat zijn vader in Spanje had uitgespookt.

Twee weken na de moord op José Vanden Eynde wordt in Bergen het lichaam van taxichauffeur Constantin Angelou teruggevonden in de koffer van zijn taxi. Hij is afgemaakt met verschillende kogels in het hoofd. De kogels zouden uit hetzelfde wapen afkomstig zijn. Nadien blijkt dat Angelou en Vanden Eynde destijds nog voor hetzelfde taxibedrijf gewerkt hebben. Sommigen beweren dat ze elkaar zelfs goed kenden. Pas later worden er verbanden gelegd, maar net als in de dossiers over de andere Bende-feiten zijn ook 38 jaar later nog steeds geen daders ontmaskerd.

Jaren later zal de naam ‘L’Auberge du Chevalier’ voorgoed van de gevel verdwijnen. Die naam gaat al mee sinds de jaren dertig, maar de nieuwe zaakvoerders willen liever niet dat de klanten herinnerd worden aan de gruwelijke feiten. De huidige uitbater houdt het vandaag simpelweg op Brasserie Kasteel Beersel. Het interieur is er helemaal opgeknapt en niets doet nog vermoeden dat de Bende van Nijvel hier ooit toesloeg.

Bron: Het Laatste Nieuws | 12 Augustus 2020

De K.U. Leuven. Maar ik herinner het mij niet als een “big deal”. Eerder als een nogal rare fait divers. Het was een periode waarin de MLB, de Marxistisch-Leninistische Bond nog ageerde met hun stencils, maar zij waren toen ook al meer folklore. Daarnaast was er ook de vredesbeweging, natuurlijk. En de aanslag op de Kredietbank op het Ladeuzeplein - door de CCC - heb ik ook “meegemaakt”.

Wat mijn interesse verklaart voor de maatschappelijke en politieke gebeurtenissen in die periode. Maar onze betogingen waren tegen de verhoging van het inschrijfgeld voor de unief. De contestatie was in mijn tijd al heel erg tam geworden.