1

Topic: Jeune Europe

In 1962/1963 ging de MAC over in Jeune Europe, een europese revolutionaire organisatie met zetels in Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Portugal, Italië en Frankrijk. De ideologie van Jeune Europe, geleid door Jean Thiriart, was paneuropees en anti-Amerikaans.

Contacten worden onderhouden met de Vietcong, Black Panthers, China, Joegoslavië, Roemenië, Irak, Egypte en de Palestijnse autoriteiten. Jeune Europe-lid Roger Coudroy kwam om door het Israëlische leger tijdens zijn bijdrage aan het Palestijnse verzet. In 1969 werd Jeune Europe opgegeven en gingen een aantal Italiaanse leden over in extreem-linkse organisaties zoals de Brigate Rosse.

Met dank aan forumlid dim voor deze bijdrage.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

2

Re: Jeune Europe

Jean-Claude Garot is zijn carrière begonnen bij Jeune Europe, dat was dus voor hij een (extreem-) linkse militant werd. Hij hield zich ook jarenlang bezig met het verzamelen van informatie en fiches over een groot aantal politici, vakbondslui en zakenlieden, hij liet nummerplaten noteren tijdens bepaalde bijeenkomsten, observeren wie binnen- en buitenging, wie met wie sprak, ...

Ook Emile Lecerf is lid geweest van deze organisatie.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

3

Re: Jeune Europe

In 1962 hield het MAC op te bestaan. De organisatie werd opgevolgd door Jeune Europe, waarvan oud-collaborateur Jean Thiriart de oprichter was. De opticien was een idealist en stak veel geld in zijn organisatie. Wanneer in 1968 de geldstroom opdroogde, hield Jeune Europe met bestaan.

De beweging was erg goed uitgerust en beschikte over een eigen gebouw met conferentiezaal, sportzaal, schietstand en drukkerij. Thiriart geloofde in een extreemrechts Europa waarbij afgestapt werd van het enge nationalisme. In verschillende landen werden nationale onderafdelingen opgericht. In Thiriarts visie was Europa één unitaire staat, verdeeld in kleine etnische gebieden. Het evolueerde tot een fascistoïde beweging die ijverde voor een autoritair, verenigd Europa.

In 1964 probeerden ze deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen, maar dat mislukte. Als gevolg daarvan, en door interne conflicten, vertrokken vele militanten onder leiding van Emile Lecerf. Ze stichtten een eigen beweging: Front National Européen du Travail (FNET).

Emile Lecerf werd in 1971 hoofdredacteur van Europe Magazine, een magazine met een uitgesproken anticommunistisch, rechts karakter. Lecerf was een man met rechtse sympathieën en kon als journalist beschikken over een uitgebreid netwerk. Europe Magazine werd al snel omgevormd naar Nouvel Europe Magazine (NEM). Het blad kende een enorme invloed en abonnees begonnen zich te verzamelen in lezersclubs, de zogenaamde NEM-clubs. De clubs waren in eerste instantie een soort van vriendenkring die voordrachten organiseerden. Vele extreemrechtse individuen kwamen spreken over een rechts Europa en de strijd tegen het communisme. Zelfs Jean Bougerol, oprichter van PIO (cfr. infra), kwam voordragen over de linkse subversie. Allen kenden een voorliefde voor de middeleeuwen, een gegeven dat we ook terugzien bij de WNP.

Na verloop van tijd begonnen die NEM-clubs zich ook op politiek vlak te roeren. Er werden pamfletten uitgedeeld, affiches opgehangen en zelfs betogingen georganiseerd. Onder leiding van Francis Dossogne richtten enkele jongeren uit de NEM-clubs het Front de la Jeunesse op. De NEM kreeg via het FJ een platform waarop ze haar standpunten kenbaar kon maken. Het FJ streed tegen communisme, maar ook tegen abortus, gastarbeiders en voor een sterker leger.

De NEM-clubs en het FJ leiden ons naadloos naar de WNP en de harde kern binnen de Belgische extreemrechtse scène. We kunnen bovenstaande beschouwen als voorgangers van de WNP. In volgend stuk maken we kennis met Paul Vanden Boeyants en Benoit de Bonvoisin. Beide figuren waren erg actief in de CEPIC, de uiterst rechtse vleugel van de PSC (Parti Social Chrétien), en in de extreemrechtse scene. Schrijvers ziet de CEPIC als voorbeeld van hoe leden in de Europeïstische bewegingen zich in hun eigen land manifesteerden.

Hier zal de CEPIC anders bekeken worden: namelijk als rechtse partijvleugel die verregaande connecties had met extreemrechts en op die manier waarschijnlijk ook met de WNP. De leden van de WNP hielden er hetzelfde gedachtegoed op na dan de hierboven geschetste situatie. Ook zij waren rabiate anticommunisten.

Bron: De Westland New Post: Pop-up van een veranderende samenleving? (thesis) | Lander Van de Sompel | 2017

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: Jeune Europe

Ja, ik wil dit allemaal best geloven hoor maar ik zie hier echt niet en niets achter dat duidt op een samenstellen van een bende en de overvallen doen.

Die groupuscule staat mooi in boeken en verhalen en op politieke meetings van deze of gene partij/strekking, links of rechts naargelang het kraampje om in te pasen. Maar iedereen die wat politieke bagage heeft weet dat deze organisaties in het echt - ik doel dus niet in hun eigen besloten enge kringetje van een handjevol toejuichers - helemaal niks te betekenen hadden noch enige macht of invloed!

Jawel, misschien toch een beetje, nl. elkaar indien mogelijk/op de goede plek/postje wat hand-boven-het-hoofd en/of bescherming bieden anderzijds, zeker wel en dat spreek ik niet tegen! Echter verder dan dat gaat dat zeker niet al is dat uiteraard wel voldoende om de gang van zaken te bemoeilijken en/of te vertragen en te "vervagen", de hand en spandiensten weet u wel. En ja, dat is al ernstig genoeg hoor!

Echter grotere complotten, internationaal, dat acht ik niet geloofwaardig noch mogelijk.

5

Re: Jeune Europe

luk paard wrote:

Maar iedereen die wat politieke bagage heeft weet dat deze organisaties in het echt - ik doel dus niet in hun eigen besloten enge kringetje van een handjevol toejuichers - helemaal niks te betekenen hadden noch enige macht of invloed!

Dit staat natuurlijk los van dit topic maar ik raad aan om het boek 'Wie heeft Lahaut vermoord?' eens te lezen. Daarin wordt op wetenschappelijk onderbouwde manier uitgelegd hoe een geheim netwerk, gefinancierd door rijke industriëlen, opgezet wordt en uiteindelijk uitgroeit tot een organisatie die er niet voor terugdeinst om aanslagen te plegen en zelfs een politieker te vermoorden. Dat staat "zeer mooi in boeken en verhalen" maar het is wel de rauwe realiteit.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

6

Re: Jeune Europe

(...) Sommige leden van Jeune Europe (zoals Jacques Borsu en Noël Dedeken) vertrekken zelf naar Katanga om er te gaan vechten in de rangen van huurlingenleiders Jean Schramme en Bob Denard. Graaf Arnold de Looz-Corswarem, een MAC-sympathisant en fananiek Leopoldist, probeert huurlingen voor Katanga te ronselen via zijn Corps Franc Roi Baudouin en wil die vechtjassen vervolgens gebruiken voor een rechtse staatsgreep in België. Thiriart staat in contact met het beruchte Aginter Press in Portugal, zogenaamd een onschuldig persagentschap, maar in feite een terroristische mantelorganisatie van de Portugese geheime dienst PIDE. Opgericht door OAS-officieren en voormalige topnazi’s als Otto Skorzeny groeit Aginter Press uit tot een internationale draaischijf van extreemrechtse terroristen. MAC/Jeune Europe is ook een ideologische kweekschool voor tientallen militanten, van wie er een aantal in de daarop volgende decennia een (leidende) rol zullen spelen in allerlei andere extreemrechtse formaties.

(...) MAC/Jeune Europe was een opmerkelijk grote, stevig gestructuurde en op Europese schaal uitgebouwde organisatie. Dat werd grotendeels mogelijk gemaakt dankzij royale financiële steun van de Union Minière du Haut-Katanga (de voorloper van Umicore). UMHK, destijds onderdeel van de machtige holding Société Générale, was de belangrijkste initiatiefnemer en financiële sponsor van de Katangese Secessie. De organisatie van Thiriart kreeg ook geld van de Portugese dictatuur van Salazar (omdat ze onvoorwaardelijk het Portugese kolonialisme in Angola en Mozambique steunde) en van diverse Belgische, Nederlandse en Duitse koloniale holdings. Maar toen Algerije uiteindelijk toch onafhankelijk werd (in 1962) en de Katangese Secessie doodbloedde (in 1963) droogde die geldstroom op. In de kortste keren verloor Thiriart zijn greep op de miltanten.

(...) Op dat moment kwam het tot een rebellie tegen Thiriart. Die had zelf eerst al een aantal leden uit Jeune Europe gezet (onder meer Geschier, Karel Van Marcke en Fred Rossaert), omwille van hun “sterk Germaanse oriëntering en te uitgesproken neonazi-sympathieën”. Dat kan kloppen, want Van Marcke onderhield contacten met neonazileiders als Adolf von Thadden in Duitsland, Oswald Mosley in Groot-Brittannië en Fred Borth in Oostenrijk. Ook Geschier was na een conflict met Thiriart uit Jeune Europe gegooid wegens ongehoorzaamheid en “omdat hij zekere indiscreties zou begaan hebben nopens de beweging”. Thiriart verweet de dissidenten “een grote slordigheid, laksheid, en het overmatig vertoeven in ‘zwarte’ herbergen tot laat in de nacht. Ze zingen er liederen van de vroegere Wehrmacht en vergeten hun eigen taak.”

Op hun beurt bekloegen de uitgestoten leden zich over “het despotisme en de pretenties” van Thiriart. Ze begonnen hun eigen organisatie: Europafront. Hun programma: de verdediging van het blanke ras, de eenheid van de Nederlanden, voor een nieuwe Europese orde, tegen het belgicisme, het communisme, de politieke corruptie en de afhankelijkheid van de Verenigde Staten. De nieuwe organisatie nam deels de internationale contacten van Jeune Europe over, vooral in Duitsland, Oostenrijk en Nederland. In dat land ondernam de groep zelfs een mislukte poging om prins Bernhard, de echtgenoot van de Nederlandse koningin Juliana, te strikken voor een internationale conferentie. De Nederlandse afdeling van Europafront “doet zeer gewichtig”, noteerde de Nederlandse inlichtingendienst BVD. “Maar in werkelijkheid gaat het om een handjevol jongelui, waarvan enkelen afkomstig zijn uit een psychopatenasiel en wier invloed praktisch nihil is.”

Bron: Apache | Georges Timmerman | 16 April 2020

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

7

Re: Jeune Europe

Deze organisatie, die actief was tussen 1962 en 1968, is in vele opzichten een interessant geval. Jeune Europe beschikte over een indrukwekkend hoofdkwartier, een tijdschrift met dezelfde naam, een drukkerij, meerdere propagandavoertuigen en een kaderschool waaruit veel gevormde rechtse militanten gekomen zijn.

Jeune Europe was eigenlijk de verderzetting van Le Mouvement d’Action Civique (MAC), die op haar beurt de voortzetting verzekerde van Le Comité d’Action pour la Défense des Belges en Afrique (CADBA). Beide organisaties werden opgericht ten tijde van de Congo-crisis. Dat betekent dat één van de belangrijkste naoorlogse extreem-rechtse bewegingen gegroeid is vanuit een kleine pressie-groep die de koloniale belangen wou verdedigen. Jean-François Thiriart, Emile Lecerf en Paul Teichmann, de leiders van Jeune Europe, waren ook lid van de MAC. Onder hun invloed werd de aandacht meer en meer afgeleid van het koloniale probleem om zich meer toe te spitsen op de binnenlandse en Europese problematiek. Dat leidde tot onenigheid binnen de MAC en de meerderheid verliet de beweging. De MAC werd opgedoekt en vervangen door Jeune Europe.

Het was vooral Thiriart die de lijn van Jeune Europe bepaalde. Geboren in een links-liberaal milieu, militeerde Thiriart voor de tweede wereldoorlog in de “Socialistische Jonge Wacht”. In 1939 dreef hij af naar rechts en werd hij lid van de Légion Nationale. Na de oorlog werd hij veroordeeld wegens politieke collaboratie. Toen hij met Jeune Europe begon, was Thiriart de overtuiging toegedaan dat extreem-rechts zich op Europees vlak moest gaan organiseren en afstappen van het enge nationalisme. Onder zijn invloed legde Jeune Europe uitgebreide contacten met andere gelijkgezinde groepen in Europa. In hun visie was Europa één grote unitaire staat, verdeeld in kleine etnische gebieden. Dat “communautarisme” gold als het alternatief voor het kapitalisme en communisme; zowel de Verenigde Staten als de Sovjet-Unie waren de grote vijanden. Op sociaal en economisch gebied had Jeune Europe erg klassieke extreem-rechtse ideeën.

Reeds vanaf 1963 bleek het niet meer goed te boteren in Jeune Europe. Een aantal personen verlieten de beweging, ondermeer de leiders van de Vlaamse sectie alsook Lecerf, Teichmann en Jean Van den Broeck, de voorzitter van het syndicaat van Jeune Europe. Zij richtten allemaal een nieuwe organisatie op.

Thiriart deed ondertussen naarstig verder, ondermeer vanaf 1965 met een kaderschool. Hij veranderde de naam van de organisatie, die nu de Parti Communautaire Européen (PCE) werd. Thiriart en zijn beweging geraakten steeds meer Europees gericht.

Bron: De kreeft met de zwarte scharen - 50 jaar rechts en uiterst rechts in België | Frank Uytterhaegen, Etienne Verhoeyen

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube