Soms zou je het gewoon eens willen op de man af vragen nietwaar ...

Niet alle spionnen gebruiken de diplomatieke dekmantel. Deels omdat sommige gastlanden het aanwezige buitenlandse ambassade personeel en diplomatieke onschendbare figuren, per definitie als "potentieel spion" bestempelen. En in veel gevallen is dit ook terecht. Clandestiene operaties worden dan ook meestal uitgevoerd door spionnen die geen deel uitmaken van het vaste station-personeel en die onder een andere dekmantel opereren. Diplomatieke paspoorts worden ook vaak gevolgd bij grensoverschrijdingen. De nood om soms ongemerkt te reizen kan ook vereisen om andere dekmantels te gebruiken.

Dat elk zijn perceptie. Iedereen oordeelt vanuit zijn eigen persoonlijke unieke standpunt, gebaseerd op diens ervaringen. Ook beslissingen over leven en dood zal door elke persoon anders worden genomen, moest hij/zij voor die keuze staan. In sommige delen van de wereld wonen er mensen met een gezien, een huis, een wagen en een laptop en een tv, net als wij, die de meest gruwelijke dingen doen tegen vrouwen, mannen en kinderen, elke dag opnieuw. Er lopen mensen rond die een perfect normaal leven hebben maar verantwoordelijk zijn voor de dood van honderden onschuldigen.

Het onmogelijk achten van iets, is een persoonlijk inzicht, dat niet noodzakelijk de realiteit weergeeft. Als je je laat beperken door je persoonlijke visie kan je niet verder kijken dan je eigen bestaanswereld.

Op het einde van de jaren 60 was de Navo erin geslaagd om in Sofia een Gladio-netwerk op te richten met de hulp van extreem rechtse sympathisanten. Net als de Grijze Wolven in Turkije en de WNP in België.

Eén van deze leden was een kerel met roots in Uzbekistan. Hij was gekend in het milieu als "60" en had een reputatie: sadistisch psychopaat. "60" was ook bevriend met toemalig President Todor Zhivkov. Hij trad op als lijfwacht voor diens dochter en werkte dus voor de Bulgaarse Staatsveiligheid. Zijn uiterlijk deed wat aan een "Shrek" figuur denken, kaal, groot en zwaar gebouwd met een permanente roze tint op de huid ten gevolge een aandoening.

Hij voerde opdrachten uit voor Kintex waar hij instond voor de contacten met moslimlanden. Kintex was een soort paradox. Het kind van Bulgaarse hoge inlichtingenofficieren en frontfirma van de staatsveiligheid met opdrachten die het communisme moeste dienen. Maar Kintex ging een eigen leven leiden, al dat niet gemanipuleerd door machten die de Bulgaarse overheid overstegen.

Kintex verkocht wapens en drugs. De wapens ging meestal in de richting van moslimlanden en terroristen. De drugs ging in de omgekeerde richting en kwam voor een groot deel uit Afganistan. In Bulgarije zorgden labo's voor de verwerking van de stoffen. Wapens kwamen vaak uit westerse landen. Om deze hele zaak draaiende te houden waren er ook westerse inlichtingendiensten betrokken partij. Het gegeven had zelfs een naam in het milieu van de westerse inlichtingendiensten: "perception management".

Kintex maakte heel wat vijanden en "60" stond aan het hoofd van het doodseskader. Hij genoot van moorden en vooral van de laatste paar minuten voor het slachtoffer stierf. Hij liet zijn slachtoffer meestal knielen voor hij een schot in het hoofd gaf.

Rechtschapen figuren binnen MI6 wouden Kintex een slag toebrengen. Operatie X werd opgezet. Een spion van de afdeling "Political Action" kreeg de taak om "60" te neutraliseren.

Op 15 juli 1981 kwam de spion aan in Bulgarije om de voorbereidingen te treffen. Hij trof er een informant van de PKK en een diplomaat, Raiko Nicolov die hem zouden helpen. Een val werd opgezet. Een Zuid Afrikaans investeerder bood zich aan bij Kintex. Een afspraak werd gemaakt in Zuid Afrika, op een afgelegen ranch. De vertegenwoordigers van Kintex gingen erheen.

In de ranch bevonden zich 4 ervaren PKK terroristen die taak zouden uitvoeren. De zaak verliep echter niet zoals gepland. De wagen met Kintex mensen verdwaalde in de rimboe en verongelukte in een ravijn, niemand overleefde. De MI6 spion had wel nog kunnen vaststellen dat "60" helaas geen deel uitmaakte van het gezelschap.

Bron: "NOC Twice" door Nicholas Anderson

Detail: niet alle bewegingen van interventievoertuigen werden/worden via de radio geinformeerd aan de dispatching. Om zeker te zijn dat er geen ordehandhaving in de omgeving was, bevond er zich volgens mij een ondersteuningsteam van surveillanten die instonden voor de observatie van het doel, infil en exfiltratie route.