1

Topic: André Vandoren

Twee Brusselse magistraten, André Vandoren en Patrick Duinslaeger werden in 1991 benoemd tot "nationaal magistraat". Hun taak: de bestrijding van terrorisme, zwaar banditisme en drugsmokkel, en de coördinatie van alle opsporingen die de landsgrenzen of de grenzen van de Belgische gerechtelijke arrondissementen overschrijden. André Vandoren is ook de voorzitter van het Comité P geweest, de groep die in opdracht van het parlement toezicht houdt op de werking van de politiediensten.

Vandoren was sinds 1985 als Brussels parketsubstituut verantwoordelijk voor de Gemengde Anti-Terreurgroep AGG (in het Frans GIA: Groupe Interforces Anti-terrorisme), die bevoegd was voor de strijd tegen het terrorisme en het zwaar banditisme.

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

2

Re: André Vandoren

Vandoren speelt een (sleutel) rol in een aantal dossiers uit de jaren 1970 - 1980:

Het dossier Eurosystem: Tenminste tot 1989 heeft Vandoren het dossier van Tuna om onduidelijke redenen bewaard in zijn persoonlijke schuif, ook toen hij al lang niet meer bevoegd was voor zedendossiers. De speciale relatie die Vandoren koesterde met het koninklijk paleis dateren volgens insiders uit die tijd. » Forum

De fraude bij de Centrale Dienst voor Sociale en Culturele Actie van het leger, afgekort CDSCA. Meer info » Forum

Tijdens de ontvoering van Vanden Boeynants door de bende van Patrick Haemers kwam Vandoren letterlijk voor het eerst in beeld en kreeg hij enige bekendheid bij het grote publiek als een van de topmagistraten die de spectaculaire affaire in goede banen moest leiden. Het was trouwens Vandoren die als enige magistraat op de hoogte was van en zijn zegen gaf aan de manier waarop het losgeld voor VdB werd betaald. » Forum

"Le monde est dangereux à vivre! Non pas tant à cause de ceux qui font le mal, mais à cause de ceux qui regardent et laissent faire." Volg ons via » Facebook | twitter | YouTube

Re: André Vandoren

Het camoufleerwerk van vertrekkend OCAD-baas Vandoren

Sinds 1 januari staat André Vandoren niet langer aan het hoofd van het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging, kortweg OCAD. Bij het vertrek van de antiterreur-tsaar blikt Apache terug op zijn lange, indrukwekkende en soms ook redelijk verbijsterende carrière. Vandoren, zo leert een duik in de archiefmappen, was vooral een specialist in het wegmoffelen van cruciale informatie en het deskundig torpederen van hypergevoelige onderzoeken.

Lees hier het hele artikel » www.apache.be

Re: André Vandoren

Lap, de posts zijn weg!

Re: André Vandoren

Sinds 1 januari staat André Vandoren niet langer aan het hoofd van het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging, kortweg OCAD. Bij het vertrek van de antiterreur-tsaar blikt Apache terug op zijn lange, indrukwekkende en soms ook redelijk verbijsterende carrière. Vandoren, zo leert een duik in de archiefmappen, was vooral een specialist in het wegmoffelen van cruciale informatie en het deskundig torpederen van hypergevoelige onderzoeken.

Vandoren, geboren in 1950 als zoon van een geneesheer in Halle, begon zijn carrière in 1973 onder de vleugels van de legendarische christen-democratische politicus en handelaar in fijne vleeswaren Paul Vanden Boeynants, een man die inzake fiscale fraude en corruptie bij overheidsaankopen de bakens heeft verzet in de verkeerde richting. Na rechtenstudies aan de KU Leuven schreef Vandoren zich in als advocaat aan de Brusselse balie, maar ging vrijwel meteen aan de slag als stagiair bij het parket van Brussel. Daar werd hij in 1977 benoemd tot substituut. In die hoedanigheid speelde hij een merkwaardige rol in diverse dossiers waarin VdB en zijn zakenvrienden een hoofdrol speelden.

Neem bijvoorbeeld de fraude bij de Centrale Dienst voor Sociale en Culturele Actie van het leger, afgekort CDSCA. Een onderzoek van het Hoog Comité van Toezicht, de toenmalige anticorruptiedienst, had aan het licht gebracht dat de door Defensieminister VdB opgerichte sociale dienst van het leger gebruikt werd voor illegale partijfinanciering: talrijke leveranciers van CDSCA werden door kabinetsmedewerkers van VdB onder druk gezet om ‘in het zwart’ een milde bijdrage te storten voor de verkiezingscampagnes van de politicus, zoniet kregen ze geen bestellingen meer. Tot een rechtszaak is het nooit gekomen. Wijlen onderzoeksjournalist Walter De Bock ontdekte dat het CDSCA-dossier “op mysterieuze wijze was verduisterd” door substituut Vandoren. De zaak werd verticaal geklasseerd en Vandoren werd hiervoor nooit ter verantwoording geroepen.

Een eigenaardige rol speelde Vandoren ook in het onderzoek naar het Eurosystem Hospitalier-schandaal, volgens kenners de ‘moeder’ van vele andere nooit opgehelderde politiek-criminele raadsels die België teisterden in de bewogen jaren tachtig van de vorige eeuw. Eurosystem was een consortium van Belgische firma’s, opgericht voor de bouw van een reusachtig ziekenhuiscomplex ten behoeve van de Saoedische Nationale Wacht. Toen het project mislukte en Eurosystem in 1979 failliet ging, bleek dat er in het kader van het miljardencontract enorme bedragen aan smeergeld waren betaald aan zowel Saudi’s als Belgen. Voorts raakte bekend dat de Saudische prinsen op kosten van Eurosystem systematisch gunstig werden gestemd met de diensten van honderden luxe-callgirls. Bovendien had Eurosystem herhaaldelijk kroonprins Albert (de latere koning) en zelfs koning Boudewijn himself ingeschakeld om in Saudi-Arabië te gaan lobbyen voor het project.

Het callgirl-net werd aanvankelijk vanuit de Brusilia-building in Schaarbeek geleid door Fortunato Israël, alias Madame Tuna, die ingeschreven stond als public relations-agente van Eurosystem. Ze vervulde dezelfde functie bij de firma Asco van pantserwagenfabrikant Roger Boas, een van de favoriete leveranciers van Defensieminister Vanden Boeynants, en deelnemer in het Eurosystem-consortium. Later werd het Tuna-netwerk overgenomen door Lydia Montaricourt, alias Madame Claude. Bij beide dames deed de zedensectie van de Brusselse BOB in 1979 een huiszoeking waarbij telkens belastende foto’s en documenten in beslag werden genomen, zoals een wereldwijde klantenlijst, facturen, rekeninguittreksels, adresboekjes en een tafelplan met namen van prominenten, onder wie de toenmalige rijkswachtcommandant.

De zaak van Madame Tuna werd niet samengevoegd met die van Madame Claude, laat staan dat beide zaken werden gekoppeld aan het dossier Eurosystem. Tuna kwam niet in de problemen: haar dossier werd geklasseerd zonder gevolg. Montaricourt kreeg van de rechtbank een lichte tik op de vingers en verdween meteen naar Frankrijk. Toen de zaak Eurosystem uiteindelijk in 1986 voor de rechtbank kwam, bleek het dossier verjaard en ging iedereen vrijuit. De speurders die de huiszoekingen hadden gedaan, werden op het matje geroepen en kregen op hun donder van de hun bazen bij de rijkswacht. Sterker nog, enkele jaren later werd de hele zedensectie van de Brusselse BOB opgedoekt op bevel van substituut André Vandoren. Tenminste tot 1989 heeft Vandoren het dossier van Tuna om onduidelijke redenen bewaard in zijn persoonlijke schuif, ook toen hij al lang niet meer bevoegd was voor zedendossiers. De speciale relatie die Vandoren koesterde met het koninklijk paleis dateren volgens insiders uit die tijd.

Midden jaren tachtig kende ons land een ongeziene terreurgolf, met aanslagen van de ongrijpbare Bende van Nijvel en van de extreemlinkse CCC. In die periode profileerde Vandoren zich voor het eerst als ‘supermagistraat’ gespecialiseerd in antiterrorisme. Zo kreeg hij in 1985, na de zoveelste CCC-bomaanslag, de leiding over de Anti-terroristische Gemende Groep (AGG). Dat was een soort voorloper van het huidige OCAD, waarin de verschillende veiligheidsdiensten verondersteld werden om samen (en niet tegen elkaar) te werken, maar in feite werd de AGG gedomineerd door de rijkswacht. Enkele jaren later werd Vandoren ook benoemd tot chef van de 23ste (nationale) Brigade van de Gerechtelijke Politie, een politiedienst die speciaal was opgericht om te strijden tegen georganiseerde misdaad en terrorisme.

De wegen van Vandoren en Vanden Boeynants kruisten elkaar opnieuw eind jaren tachtig. Tijdens de ontvoering van de politicus door de bende van Patrick Haemers kwam Vandoren letterlijk voor het eerst in beeld en kreeg hij enige bekendheid bij het grote publiek als een van de topmagistraten die de spectaculaire affaire in goede banen moest leiden. Het was trouwens Vandoren die als enige magistraat op de hoogte was van en zijn zegen gaf aan de manier waarop het losgeld voor VdB werd betaald. Jean Natan, een ex-officier van het Israëlische leger en een vertrouweling van VdB, vertrok naar Genève om er op 10 februari 1989 een koffer met 63 miljoen frank (1.575.000 euro) te overhandigen aan de ontvoerders. De familie van VdB had met Vandoren een deal gesloten: om humanitaire redenen zou geen onderzoek ingesteld worden naar de herkomst van het geld.

Pas vele jaren jaren later werd min of meer duidelijk hoe de vork aan de steel zat. “Het losgeld”, zo verklaarde Natan aan het VRT-programma Histories, “werd betaald door Israëlische relaties. Ze deden dat in ruil voor diensten die Vanden Boeynants als politicus had verleend aan Israël.” Die Israëli’s werden door VdB omschreven als ‘de vrienden van 1114′, verwijzend naar een gecodeerde bankrekening die al eerder ter sprake was gekomen, met name tijdens het proces tegen VdB wegens fiscale fraude. Volgens VdB was Natan “de enige in België die het systeem kende dat werd uitgewerkt voor rekening 1114”. De Israëli’s hadden het geld overigens enkel voorgeschoten, en ze werden later terugbetaald door VdB en vier van zijn zakenvrienden, vermoedelijk Armand Blaton, Charly De Pauw, Jean-Marie Josi en Aldo Vastapane.

Bron: Apache | Georges Timmerman | Januari 2016

6

Re: André Vandoren

Een vrij lang artikel uit De Tijd. Wat als ... Wat als we de naam André Vandoren konden wissen? Was aanwezig in alle dossiers, Bende, Dutroux, VDB ontvoering, Eurosystem ... Het wordt echt broodnodig dat we eens stilstaan bij de verpletterende verantwoordelijkheid van deze man. En ... en ... en bij de verpletterende verantwoordelijkheid van de politici die hem lieten begaan.

De potloodmagistraat

Heeft nationaal magistraat André Vandoren in de jaren 80 als substituut op het parket van Brussel onderzoeken naar prostitutienetwerken op enige wijze gedwarsboomd? Dat is de vraag die de parlementaire onderzoekscommissie bis naar de Bende van Nijvel wil uitklaren. Seksfuiven en de manier waarop men in Brussel dergelijke dossiers behandelde, waren vrijdag het onderwerp van de dag.Volgens de agenda van de commissie zouden vrijdag een aantal Bende-speurders alsook procureur des Konings in Brussel Benoit Dejemeppe worden gehoord. Alleen Dejemeppe zou worden gehoord. De speurders komen later aan bod. De gewijzigde dagorde had te maken met de verklaringen die eerstaanwezend commissaris Georges Marnette van de gerechtelijke politie (GP) van Brussel dinsdagavond had afgelegd voor de commissie. Marnette had toen in open zitting aan de commissie verteld dat hij tussen '73 en '81 als inspecteur van de Brusselse GP het circuit van louche bars had geïnfiltreerd. Op de vraag of Marnette op zijn tocht bekende figuren had ontmoet, verklaarde hij dat hij twee personen had gezien die zich door hun aanwezigheid op de lossehandenfuiven erg kwetsbaar hadden gemaakt voor chantagepraktijken

Daarop werd de vergadering voortgezet achter gesloten deuren. Zoals tijdens de commissiezittingen met andere getuigen al vaker is gebeurd, leed Marnette plots aan een acute aanval van geheugenverlies. Hij liet de twee namen niet vallen. Wel verwees hij naar een proces-verbaal dat in de jaren '80 door BOB'er Van Gansenberghe werd opgesteld over prostitutienetwerken in Brussel en waarin de naam van nationaal magistraat André Vandoren werd geciteerd. Vandoren was toen als subsituut bij het parket van Brussel verantwoordelijk voor de sectie zeden.

De Bendecommissie pikte deze insinuaties niet en liet Marnette vrijdag terugkeren. Tevens werden Van Gansenberghe, Vandoren en rijkswachtcommandant De Ridder opgeroepen. De urenlange getuigenissen werden achter gesloten deur afgelegd, maar toch lekte een en ander achteraf wel uit. Aldus het verhaal. Tot 1982 voerde BOB'er Van Gansenberghe onderzoek naar prostitienetwerken in de Noordwijk en de Louisalaan in Brussel. Plots kreeg hij het verbod opgelegd zich nog langer met het onderzoek bezig te houden. Dat zou de GP voortaan wel doen. Daarover stelde Van Gansenberghe twee processen-verbaal op. Uit deze PV's zou blijken dat het verbod afkomstig was van de sectie zeden van het parket van Brussel. Die stond toen onder leiding van de toenmalige substituut André Vandoren.

Het is naar deze PV's dat Marnette dinsdagavond had verwezen. Marnette en Van Gansenberghe werden vrijdag voor de commissie met elkaar geconfronteerd en bevestigden in grote lijnen het verhaal van de tussenkomst van Vandoren. Over deze tussenkomst werd Vandoren vrijdag niet gehoord. Dat kon ook moeilijk. De confrontatie Marnette-Van Gansenberghe werd immers gehouden nadat Vandoren zijn getuigenis al had afgelegd en hij het parlement had verlaten. Aan Vandoren was de vraag gesteld of hij ooit bars van bedenkelijk allooi had bezocht. Natuurlijk had hij dat gedaan, maar dan wel om die bars te sluiten.

Over Vandoren doet ook het cowboyverhaal de ronde als zou hij bij de rijkswachttop hebben geïnformeerd naar het bestaan van videocassettes waarop hij zelf zou te zien zijn. Rijkswachtcommandant De Ridder werd daarover kort gehoord. De Ridder was formeel: nooit had Vandoren met dergelijke vraag bij hem aangeklopt.

Na afloop van de gesloten sessies haalde commissievoorzitter Tony van Parys scherp uit naar Marnette. Diens verklaringen over Vandoren zijn pure insinuaties. Niet alle commissieleden deelden achteraf de verklaringen van hun voorzitter. Het onderwerp-Vandoren is in elk geval niet van de baan. De commissie heeft de PV's van Van Gansenberghe alvast opgevraagd en wil zich nu met meer dan gewone aandacht gaan bezighouden met een aantal (misgelopen) zedenonderzoeken in Brussel.

Bron » www.tijd.be

Het zoveelste steengoede artikel van René Dewitte.

7

Re: André Vandoren

Les Amis Belges du KGB - André Vandoren » YouTube